Έπειτα από αρκετά χρόνια διαπίστωσα ένα πράγμα. Έχοντας συνηθίσει κάποιος στη μοναξιά του είναι πολύ δύσκολα να διαχειριστεί μία σχέση, είναι πολύ δύσκολο εκεί που σκέφτεσαι το εγώ ξαφνικά να μπεις σε διαδικασία εμείς, εκεί που νοιάζεσαι μόνο για έναν να αρχίσεις να νιώθεις και να προβλέπεις για δύο. Έχοντας μάθει να ζεις και να αναπνέεις για έναν, πώς να μάθεις ξαφνικά να ζεις για δύο; Κι ακόμη αν μπεις σ’ αυτήν τη μοναδικά όμορφη και γοητευτική διαδικασία, τελικά μάλλον θα σε κουράσει και θα επιδιώξεις το σόλο! Είναι τόσο εύκολο να είσαι σόλο… τόσο εγωιστικά εύκολο! Γιατί κακά τα ψέματα όλα τα ωραία πράγματα θέλουν προσπάθεια! Ιδίως όταν καλείσαι να διαχειριστείς και μία άλλη καρδιά… Ωραίο πράγμα η μοναξιά, νοιάζεσαι για την πάρτη σου και μόνο… Αλλά συγκρίνεται με τη στιγμή που γυρνάς στο κρεβάτι και βλέπεις ένα ζεστό χαμόγελο να σε καθησυχάζει και ένα πανέμορφο βλέμμα να σε σκεπάζει; Μπορεί να είσαι σχεσοφοβίκος (βλ. γράφουσα) αλλά στην ουσία αυτό είναι ανωριμότ
Συγγραφέας