ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Αυτά ήταν τα πιο περίεργα Χριστούγεννα της ζωής μου. Όχι λόγω κορονοϊού. Λόγω απωλειών... Ήταν η πρώτη φορά που δεν του είπα Καλά Χριστούγεννα. Δεν του είπα "παππού μου σ' αγαπώ" και να μου απαντήσει "εγώ πιο πολύ μωρό μου". Ήταν 30 Δεκεμβρίου του 2019. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του είχε πέσει αρκετά. Δεν έβλεπε, δεν άκουγε, είχε περάσει αρκετό καιρό στο νοσοκομείο και είχε εξασθενήσει ο οργανισμός του. Έσβηνε αργά αργά. Και στην εκπνοή του χρόνου έφυγε ήρεμα και όμορφα. Εκείνος ξεκουράστηκε, εκείνος ήθελε να φύγει, εκείνος δεν ήθελε άλλες ανάσες. Εμείς μείναμε πίσω να πονάμε με την απώλειά του και να τον σκεφτόμαστε κάθε μέρα. Ο παππούς μου. Αυτός ήταν. Ο πρώτος άνδρας που γνώρισα για πατέρα, ο πρώτος πατέρας που με κράτησε νεογέννητο στα χέρια του. Και δεν περνά μέρα που να μην τον σκεφτώ και να μην μου λείπει. Αλλά σκέφτομαι ότι ευτυχώς που "έφυγε" τέλος Δεκεμβρίου του 2019 και δεν έζησε όλη τη φρίκη και τον θάνατο του 2020. Θα ήταν άλλος ένας

 Όποιος είναι κοντά μου γνωρίζει ότι είμαι τελειομανής με τις ιστορίες μου. Αν κάτι μου κολλήσει στο μυαλό δεν φεύγει με τίποτα. Πρέπει να γίνει και να γίνει έτσι... Σκέφτομαι τώρα που έρχεται η επόμενη, η έβδομη, το "Μια σταγόνα έρωτα", ότι στόχος μου κάθε φορά, κάθε ιστορία να με βρίσκει ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά. Σε επίπεδο έμπνευσης, δημιουργίας, γραφής. Να χαρίζω στον αναγνώστη ένα ταξίδι που να μην μπορεί να το συγκρίνει με τα υπόλοιπα, να του χαρίζω κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο...  Γιατί δεν είναι μόνο η ιστορία διαφορετική, είμαι κι εγώ η ίδια. Μεγαλώνω, συλλέγω ακόμη περισσότερες εμπειρίες, ωριμάζω...Προχωρώ... Και θέλω κάθε βήμα να με πηγαίνει πιο ψηλά και πιο μακριά ως άνθρωπο. Και αυτή η συναισθηματική μου ωρίμαση θέλω να αποτυπώνεται στο χαρτί, να εξελίσσομαι και μαζί να εξελίσσονται οι ιστορίες μου. Αυτός είναι ο στόχος...  Το "Μια σταγόνα έρωτα" το έχω πει, άπειρες φορές. Γράφηκε υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, όταν επηρεάστηκα συναισθηματικά από την κρίση σ

Bell Blog: Μια Σταγόνα Έρωτα: Ένας έρωτας κόκκινος σαν το πάθ... :   Αυτή τη γιορτινή περίοδο σάς καλούμε να γευτείτε μια σταγόνα από έναν έρωτα διαφορετικό. Έναν έρωτα εκρηκτικό, χειμαρρώδη και ανατρεπτικό....

Κάθε φορά, λίγες ημέρες πριν από την κυκλοφορία του νέου μου βιβλίου κάνω έναν απολογισμό και αναπολώ τη στιγμή που ξεκίνησαν όλα, τα ξενύχτια, τις αγωνίες, τις ώρες σιωπηλής συγγραφής, τα μοναχικά βράδια αφοσίωσης. Και μετά κοιτάζω αυτήν τη φωτογραφία. Αυτή για εμένα είναι η χαρακτηριστικότερη όλων όσων έχω βγάλει από τη στιγμή που μπήκα στην οικογένεια της ΧΑΡΛΕΝΙΚ, από τη στιγμή που μπήκα στον χώρο των εκδόσεων.  Και ξέρετε γιατί; Γιατί αυτή είναι η τρανή απόδειξη ότι πραγματοποίησα το όνειρό μου, ότι έφθασα στον προορισμό που έθεσα από παιδί, από τότε που ονειρεύτηκα τη ζωή μου στον χώρο των εκδόσεων, του βιβλίου και των ρομάντσων.  Αυτή η φωτογραφία αντανακλά το δικό μου success story. Δεν μου χαρίστηκε τίποτα, δεν μου ήρθε τίποτα εύκολο. Πάλεψα για κάθε χαμόγελο, για κάθε μικρή στιγμή δόξας. Και στην αποτυχία γονάτισα και ξανασηκώθηκα πολύ πιο δυνατή, πιο αποφασισμένη, πιο περήφανη. Σ' αυτό το στιγμιότυπο είναι φυλακισμένη η απόλυτη ευτυχία, πληρότητα και μαγεία. Είναι η δική

Περίεργο... ζώο ο άνθρωπος. Εκδικητικό, ζηλόφθονο, μικροπρεπές. Αυτό που δεν μπορεί να φθάσει προσπαθεί να το μειώσει, να το φέρει στα δικά του μέτρα, να το εξαφανίσει... Θα μου πείτε απότομη αρχή για κείμενο. Είναι συναίσθημα. Βλέπω τόση υποκρισία, τόση ψευτιά, τόσα θαμπά βλέμματα και παγωμένα χαμόγελα και αναρωτιέμαι... γιατί; Τι έχουμε να χωρίσουμε; Τι μας οδηγεί στον "εμφύλιο σπαραγμό"; Ανταγωνισμός, μηδενισμός. Προσπαθούμε να αποδομήσουμε κάτι που έχει αξία γιατί πολύ απλά δεν είμαστε ικανοί να το ξεπεράσουμε; Το σκέφτομαι συχνά. Το λάθος κάποιων ανθρώπων είναι ότι έχουν υπερβολικές φιλοδοξίες για τις δυνατότητές τους και επειδή βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ότι δεν μπορούν, ζηλεύουν ό,τι ξεχωρίζει, ό,τι λάμπει αυθεντικά, ό,τι διακρίνεται. Νιώθουν ανταγωνιστικά ενώ δεν θα έπρεπε, γιατί δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Νιώθουν ζήλια, αν και επίσης δεν θα έπρεπε. Νιώθουν ακόμη και κακία. Συκοφαντούν, διαβάλλουν, υποτιμούν αντί να κοιτάξουν τον εαυτό τους και να προσπαθήσουν αυ

 Έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Έχουμε μπερδέψει τα μπούτια μας, ναι θα το πω λαϊκά, κοινά. Μεγαλώνοντας, από μωρό, έβλεπα τον Μαραντόνα να κατακτά τα γήπεδα, να μαγεύει με την μπάλα, να εκτοξεύεται στην κορυφή. Ίσως είναι η αδυναμία που έχω στην Αργεντινή, έτσι και στην εθνική της ομάδα. Αλλά το ταλέντο του Ντιέγο ήταν και είναι αδιαμφισβήτητο. Με τον θάνατό του έκλεισε μία σελίδα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Έφυγε ένα ίνδαλμα, έφυγε μία ιστορική μορφή του παγκόσμιου αθλητισμού. Και με το που πέθανε, βγαίνει ο κάθε ειδικός ανίδεος από την Κωλοπετινίτσα να χαρακτηρίσει το μεγαθήριο: κοκαΐνάκιας, διαστροφικός, τελειωμένος... Διατείνονται πολλοί ότι κακώς τον χαρακτηρίζουμε "θεό". Μάλιστα...  Κυρίες και κύριοι, σε μια εποχή που όλα έχουν μηδενιστεί και δεν υπάρχει τίποτα που να ξεχωρίζει, σε μια εποχή όπου υπάρχει μόνο μία γραμμή χωρίς καμία διακύμανση, όπου όλα είναι κοινά και κοινότοπα, ο Μαραντόνα κατάφερε να ξεχωρίσει με το ταλέντο του στα γήπεδα, με την ποδοσφαιρική

Όλου του είδους οι σχέσεις είναι αμφίδρομες. Δούναι και λαβείν. Παίρνω, δίνω, Αγαπώ και με αγαπούν. Είτε πρόκειται για προσωπικές σχέσεις είτε επαγγελματικές, είτε φιλικές... Υπάρχει μία αμφίδρομη σχέση στην ανθρώπινη επαφή, κατά την οποία πρέπει να υπάρχει ισορροπία... δυνάμεων. Ένας αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει "σε μία σχέση πρέπει να αισθάνονται ακριβώς το ίδιο και οι δύο την ίδια στιγμή, ποτέ ο ένας κάτι λιγότερο". Αυτό είναι το μυστικό. Επαναλαμβάνω σε όλες τις μορφές σχέσεων. Από τη στιγμή που χαλάει αυτή η ισορροπία, τότε η σχέση αρχίζει να γίνεται καταχρηστική και τοξική. Για τον έναν. Αυτόν που συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό, με το ίδιο πάθος, με τον ίδιο παλμό, με την ίδια ψυχή και θέληση. Ο άλλος ήδη απομακρύνεται. Παίρνει, παίρνει, παίρνει και ζητεί όλο και περισσότερα. Αυτοί όμως που χωρίς να δίνουν, ζητούν περισσότερα, είναι αυτοί που εν τέλει τα χάνουν όλα. Όταν διαταράσσεται η ισορροπία εξαιτίας της δικής τους ανεπάρκειας, πρέπει να αντιληφθούν ότι η άλλη

Έβλεπα μία ταινία, από αυτές τις ρομαντικές κομεντί, που σου προσφέρουν μιάμιση ευχάριστη ώρα, που ξέρεις πάντα το τέλος, αλλά ζεις το παραμύθι κλπ κλπ. Και ξέρετε πού πήγε το μυαλό μου; Για ποιον λόγο πληγώνουμε ανθρώπους; Γιατί ραγίζουμε την καρδιά τους; Γιατί τους αφήνουμε με σπασμένα φτερά να μην ξαναπετάξουν; Γιατί τους προκαλούμε φόβο; Γιατί τους προκαλούμε πόνο; Γιατί στα κομμάτια τους καταδικάζουμε σε αιώνια μοναξιά; Επειδή είμαστε ψεύτες; Υποκριτές; Χειριστικοί; Φοβισμένοι; Συμβιβασμένοι; Άδειοι; Φυσικά και θα μπεις σε μια σχέση, και όποτε μπαίνεις έχεις τις καλύτερες προθέσεις, πιστεύω. Τη στιγμή που σου τελειώνει ό,τι έχεις αισθανθεί για τον άλλον άνθρωπο, γιατί δεν φεύγεις; Γιατί δεν είσαι ειλικρινής; Γιατί πρέπει να τον γονατίσεις τον άλλον; Τόσο πολύ τον μισείς που του προσφέρεις αργό θάνατο; Βλέπω γύρω μου τόσο φοβισμένους ανθρώπους, τόσο πληγωμένους. Γυναίκες, άνδρες μόνοι. Οι μεν κατηγορούν τους δε. Και όμως... Ποιος σας δίνει το δικαίωμα να κομματιάζετε ψυχές και καρδ

 Ήταν η πρώτη καραντίνα. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο. Στην Ελλάδα η κατάσταση ήταν σχετικά ελεγχόμενη και δεν με άγχωσε τόσο. Η εικόνα του θανάτου από την Ιταλία και τη Νέα Υόρκη με συγκλόνισαν. Ήταν σοκαριστικό... Κάθε βράδυ, κάθε στιγμή. Ήταν ασήκωτο το βάρος. Όταν έληξε η καραντίνα, τότε ένιωσα το τίμημα. Είχα κατεστραμμένη ψυχολογία, με νέες κρίσεις άγχους ενώ το στρες μου είχε φθάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Δεν μπορούσα να γράψω. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Αβεβαιότητα, ανασφάλεια... Όχι φόβος. Ποτέ φόβος. Κι ας παλεύουμε με αόρατο εχθρό, ας αντιμετωπίζουμε ασύμμετρη απειλή. Έχουμε πόλεμο. Και όποιος φοβηθεί χάνει.  Και εκεί που πας να ορθοποδήσεις, έρχεται η δεύτερη καραντίνα. Ίσως στην Ελλάδα δεν το είχαμε αντιληφθεί, αλλά ο κορονοϊός θερίζει. Πλέον που ξεπεράσαμε τα 3.000 κρούσματα την ημέρα και τους 300 διασωληνωμένους, ίσως αντιληφθούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης. Δεν είναι ψέμα, δεν είναι συνωμοσία. Ζωές χάνονται .Ας φροντίσουμε να είναι

Πάντα έλεγα ότι δεν έχω ηλικία. Ότι η ηλικία είναι ένας αριθμός. Ότι τα πάντα είναι συναίσθημα. Σήμερα για πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποίησα την ηλικία μου. Και ήρθε σαν χαστούκι. Μία λέξη ήταν εκείνη που με προσγείωσε. "Άργησες"... Και χαμογέλασα και είπα "στην επόμενη ζωή". Όλα έχουν ένα τίμημα κι εγώ θυσίασα κάτι πολύ σημαντικό, το οποίο τώρα πρέπει να το αντιμετωπίσω... και να πληρώσω το τίμημα των επιλογών μου. Άργησα, ναι... Αλλά δεν βιαζόμουν να ζήσω...  Και ξαφνικά φθάνεις στο αδιέξοδο. Πρέπει να έχεις πολλές ψυχικές δυνάμεις και φοβερά καλή σχέση με τον εαυτό σου για να μην τον ψέξεις, να μην τον καταδικάσεις για τα λάθη που σου στοίχισαν σε χρόνο... Ο τίτλος και ο στίχος από ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια λέει "Living like there's no tomorrow finally got me tonight...". Έμελλε να βγει πραγματικότητα...

 Κοίταζα κάποιες φωτογραφίες μου σήμερα. Από παιδί ξαπλωμένη στην αμμουδιά της Μοζαμβίκης, έφηβη στην Ιαλυσό της Ρόδου-, γυναίκα κοιτάζοντας το γαλάζιο του Αιγαίου... Ένα παιδί γεμάτο όνειρα, ένα κορίτσι ανυπόμονο, μία γυναίκα γεμάτη σημάδια. Αλλά ποτέ νικημένη. Πάντα δυνατή, πάντα στα πόδια μου, πάντα αισιόδοξη και με πλατύ χαμόγελο. Αν έπεσα; Αναρίθμητες φορές. Αλλά πάντα σηκωνόμουν, πιο αποφασισμένη, πιο μαχητική. Θα νικήσω, θα προχωρήσω, θα ζήσω... Αν πληγώθηκα;.. Αν πόνεσα;.. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται απάντηση. Είναι φορές που ακούς την καρδιά σου να ραγίζει... εκατομμύρια κομμάτια, δισεκατομμύρια... και κολλάς κομμάτι κομμάτι ξανά και ξανά και ξανά. Ποτέ δεν θα είναι ολόκληρη. Πάντα κάτι θα λείπει αλλά όλα ήταν μία στιγμή που έπρεπε να ζήσεις, μία εμπειρία που έπρεπε να βιώσεις. Αυτή είναι η αυτοάμυνα, η αυτοσυντήρηση. Η ζωή μπορεί να χαθεί σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Αλλά τουλάχιστον μπορείς να κάνεις κάθε στιγμή να αξίζει. Πώς; Αγκαλιάζοντας σφιχτά, γελώντας δυνατά, αγαπών

 Ένα τηλεφώνημα, μία λέξη, μία αγκαλιά... όλα τελευταία. Εγώ δεν θα ξαναγυρίσω, τελευταία φορά με βλέπεις... Θα προσπαθούσαμε να τα κάνουμε όλα διαφορετικά αν το ξέραμε ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά; Να κλειστείς σ' αυτά τα γνώριμα χέρια που σε κράτησαν σαν παιδάκι, να μυρίσεις τη μυρωδιά των παιδικών σου χρόνων, να κλείσεις τα μάτια και να απολαύσεις άλλη μια στιγμή στην αγκαλιά ενός ανθρώπου που έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής σου ηλικίας... που είναι οικογένειά σου. Πόσο δύσκολοι είναι οι αποχωρισμοί. Πόσο σκληρό είναι το τελευταίο "αντίο" σε ανθρώπους που χάραξαν το δικό τους σημάδι στην παιδική σου ψυχή. Πόσο δύσκολο είναι, σε όποια ηλικία και αν είσαι, να αποχωριστείς άλλο ένα κομμάτι της παιδικότητάς σου, άλλο ένα χαμόγελο που ζέστανε την ψυχή σου. Εκείνοι φεύγουν και εμείνς βυθιζόμαστε ακόμη πιο πολύ στην ενηλικίωση. Είναι από τις στιγμές που ξεβολεύουν τον Πίτερ Παν που κρύβεται μέσα σου. Είναι από τις στιγμές που πρέπει να πεις το "αντίο" και ν

Μόνο όσοι έχουν γεννηθεί την ίδια στιγμή μπορούν να καταλάβουν, αυτοί που η ύπαρξή τους ξεκίνησε την ίδια στιγμή, στην ίδια μήτρα, στον ίδιο σάκο. Ένας χτύπος, μία σκέψη, μία ανάσα, αλλά δύο άνθρωποι. Οι περισσότεροι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μόνοι. Εγώ είχα την ευτυχία να έρθω με παρέα, να έρθω με εκείνη. Εκείνη μου άνοιξε τον δρόμο στη ζωή, εκείνη προχωράει μέχρι σήμερα πρώτη και εγώ την ακολουθώ, τουλάχιστον στα περισσότερα βήματα. Έτσι έχω καταφέρει να γλιτώσω πολλές κακοτοπιές. Ήταν πάντα η φωνή της λογικής, ήμουν πάντα η φωνή του συναισθήματος. Κανείς δεν μπορούσε ποτέ να καταλάβει πώς γίνεται να μιλάς με τα μάτια, ένα βλέμμα που έδινε όλες τις απαντήσεις, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πώς γίνεται να είσαι τόσο ίδιος με έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο. Στην προσωπικότητα όχι στην εξωτερική εμφάνιση. Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει πολλές ανακατωσούρες σε πολύ κόσμο. Αλλά ποτέ δεν εκμεταλλευτήκαμε την ομοιότητά μας, ώσπου από μια ηλικία και μετά και αρκετά μεγάλες πια είχαμε δια

Έχω ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας μία προσωπική ιστορία. Πριν από 17 χρόνια, 2003, 25 Ιουλίου. Δούλευα από τις 7 το πρωί. Είχα δύο δουλειές. Εκείνη την ημέρα, Παρασκευή, το ωράριό μου ήταν 07.00-15.00 και 17.00-22.00. Αμέσως μετά θα έφευγα για Λαμία γιατί είχα μία προσωπική υποχρέωση κι έπρεπε να βρίσκομαι πρωί πρωί Σαββάτου εκεί. Παρά τις συμβουλές ενός πολύ καλού μου φίλου να μην ταξιδέψω, παρά τα σημάδια που είχα να μην κάνω αυτό το ταξίδι, αποφάσισα να αγνοήσω το ένστικτό μου και να φύγω. Άργησα στη δουλειά και έφυγα γύρω στις 23.00. Άυπνη, εξουθενωμένη, εξαντλημένη... Έφθανα στα διόδια της Τραγάνας και σκέφτηκα ότι μόλις τα περάσω θα ξεκουραστώ δέκα λεπτά. Δεν πρόλαβα. Έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Γίνονταν έργα, ο φωτισμός ήταν πολύ κακός, η όρασή μου επίσης. Έπεσα στα ατσάλινα κολονάκια, το αυτοκίνητο διαλύθηκε αριστερά και δεξιά από το ατσάλι ενώ ένα κολονάκι έσπασε από τη δύναμη της σύγκρουσης και έπεσε πάνω στο παρμπρίζ. Τη στιγμή που ακουμπούσε το ατσάλι στο γυαλί σήκωσα τ

Έχοντας επιστρέψει εδώ και δύο ημέρες από τη Θεσσαλονίκη όπου την Παρασκευή σηκώσαμε την αυλαία στο Φεστιβάλ Βιβλίου, σκεφτόμουν ένα περιστατικό που συνέβη. Τώρα, ανατρέχοντας τις αναμνήσεις που μου εμφανίζει το facebook εντόπισα αυτήν, από άλλα περιστατικά -κωμικά θα τα έλεγα- σε υπογραφές αντιτύπων. Δεν ξέρω αν συμβαίνουν σε άλλους συγγραφείς αυτά, ή τους εμπνέω εγώ να ακούω κάποια πράγματα. Λοιπόν, πάμε στο παρελθόν να σας μιλήσω μετά και για το προχθεσινό γεγονός: "Εκεί που κάθομαι ωραία και καλά έρχεται ένας νεαρός. -Εσείς είστε ή συγγραφέας; -Μάλιστα! Πόσο χρονών είστε; -#@$@/ -ααααα είστε μεγάλη! Με τη φρίκη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του! Δε ν πτοούμαι. Ώρα μετά άλλος νεαρός. -Εσείς είστε η συγγραφέας; -Μάλιστα! - Καλά πολύ πετυχημένη η φωτογραφία! Δεν υπάρχει καμία σχέση!" αυτά τα λέω ανώδυνα περιστατικά. Πέρα από το γεγονός ότι σχολιάζεται σχεδόν πάντα το ύψος και γενικώς η εμφάνιση -κάποιοι στην αρχή θεωρούσαν ότι ήμουν η Βαλέρια από το εξώφυλλο του Καθώς έπεφτε η νύ

Πριν από λίγες ημέρες έγραφα για τον Μάιο, το πόσο δύσκολος είναι... Και εφέτος αυτό δεν άλλαξε... Πολύ δύσκολος μήνας... μήνας απολογισμών και αποφάσεων και νέων ξεκινημάτων αλλά και τελείας... Πόση δύναμη έχουν οι άνθρωποι που αγαπάς να σε απογοητεύουν... Ένα  βήμα μακριά από το γοητεύουν. Άλλωστε, σύνθετη λέξη είναι γοητεύω... απογοητεύω... Το κακό είναι ότι έχω εκπλαγεί και έχω απογοητευτεί τόσο από ανθρώπους, καταστάσεις γεγονότα, ανάδρομους πλανήτες και συγκυρίες που ήμουν ένα βήμα μακριά από την αυτοκαταστροφή. Η αγαπημένη μου λέξη και απόφαση... Μαζεύω, μαζεύω, μαζεύω και όταν έρχεται η έκρηξη διαλύω τα πάντα.. τα πάντα! Καταστρέφω και καταστρέφομαι. Και τις συνέπειες, τις πληρώνω γιατί αυτό είναι γενναιότητα! Να δέχεσαι και να πληρώνεις τις συνέπειες αποφάσεων και επιλογών. Ένα αγαπημένο τραγούδι λέει ότι είναι "γυναικεία επιλογή". Lady's Choice, και έτσι είναι. Όλα είναι γυναικεία επιλογή. Το αν θα δεχθεί, αν θα ανεχθεί, αν θα συμβιβαστεί, αν θα υπομείνει... Και

Δεν είμαι καθόλου, δεν ξέρω αν το λένε melancholy blues, spring blues ή όπως αλλιώς. Δεν είμαι καθόλου καλά. Κοιτάζω πίσω τη ζωή μου και ξέρω πολύ καλά ότι η τελευταία φορά που είχα έναν πολύ όμορφο Μάιο που οδηγούσε σε ένα ονειρεμένο καλοκαίρι ήταν το 1999. Και μετά άρχισε η κόλαση. Από τη στιγμή που μπαίνει ο Μάιος ξεκινά η μελαγχολία. Ένας μήνας που έχει ταυτιστεί με την άνοιξη στα καλύτερά της, ένας μήνας που προμηνύει καλοκαίρι, ένας μήνας που ξεκινούν οι πρώτες βραδιnές βόλτες, ακούγονται ομιλίες στα μπαλκόνια και στις γειτιονιές, μαζεύουμε οριστικά τα χειμωνιάτικα και ντυνόμαστε αρώματα, χρώματα και καλοκαίρι. Μυρωδιές γιασεμιού, νερατζιών, λεμονανθών διαχέονται στην ατμόσφαιρα.  Κι όμως... Εδώ και 20 χρόνια τρέμω τη στιγμή που θα μπει ο Μάιος για όλα όσα με περιμένουν... ένας μήνας που έχει ταυτιστεί με σημάδια, σκιές, πόνο και απώλεια... μήνας περισυλλογής, ανασύνταξης, αποφάσεων, αυτοκαταστροφής.. εκεί που θέλω να τα τινάξω όλα στον αέρα, να εξαφανιστώ και να μην ξαναγυρίσω..

Δεν έχω τη μακρά πείρα, ούτε είμαι σε σημείο που θα κρίνω ή θα πω ποιος μπορεί και ποιος δεν μπορεί να γίνει συγγραφέας, ουτε να δώσω συμβουές για να γίνει κάποιος συγγραφέας. Αλλά θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που αφορούν ανθρώπους που γράφουν και ονειρεύονται να δουν έντυπο το έργο τους. Γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου... έγραφα, έγραφα, έγραφα.΄Ηταν ανάγκη, ήταν ανάσα, ήταν ζωή. Είναι ανάγκη, είναι ανάσα, είναι ζωή. Όπως είναι για όλους όσοι γράφουν, πιστεύω. Ανακάλυψα το wattpad το 2011-2012. Έφτιαξα δεύτερη φορά προφίλ νομίζω το 2014. Και από τότε ανεβάζω ιστορίες, μοιράζομαι μαζί σας εικόνες, συναισθήματα και ταξίδια. Το wattpad με βοήθησε στο να έχω επικοινωνία μαζί σας, να με γνωρίσετε κατά ένα μέρος συγγραφικά και να βρω τον δρόμο για την έκδοση. Αλλά για τη λάθος έκδοση. Τα υπόλοιπα είνα ιστορία, γιατί τα λάθη που έκανα με οδήγησαν στον σωστό δρόμο και στη σωστή πόρτα. Αυτήν της Χαρλένικ και της Silk Books.  Είχα μια συζήτηση με μια φίλη και με έβαλε σε σκέψει

Κάτι τέτοια βράδια, αισθάνομαι τόσο απογοητευμένη, θλιμμένη και κουρασμένη που αναλογίζομαι όλα τα λάθη που έκανα στο παρελθόν, ψέγω τον εαυτό μου για τις επιλογές του, τον ιδεαλισμό του, την ηθική του... καλά για την ηθική βρίζω και τη μητέρα μου... Λίγο πιο "ελαφριά" δεν μπορούσε να με είχε κάνει; Να μην έχω και τόσο πολύ φιλότιμο, τόσο έντονη τη συνείδηση, τόσο... πολύ όλα τα ηθικά στοιχεία πάνω μου. Να είμαι πιο επιεικής με τον εαυτό μου, πιο ελαστική με τις αξίες μου, πιο ανάλαφρη με τα συναισθήματά μου. Να είμαι πιο υποχωρητική, να ξέρω να κάνω συμβιβασμούς, να εθελοτυφλώ στα στραβά, να υποβαθμίζω τον εαυτό μου, να περνάω καλά στον πλασματικό κόσμο μου. Και μετά σκέφτομαι ότι αυτό δεν θα ήμουν εγώ... Δεν υπάρχουν στιγμές που απλώς νιώθετε κουρασμένοι; Πολύ κουρασμένοι... έτοιμοι να ρίξετε τα όπλα και να πείτε "δεν αντέχω άλλο" "για ποιον λόγο να πολεμάω" "γιατί να μάχομαι"... Μπούχτισα, κουράστηκα, αηδίασα... με την αναξιοπρέπεια, με τ

Ήταν η τρίτη φορά που έδινα πανελλήνιες. Είχα όνειρο να περάσω στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών για να σπουδάσω κλασική φιλολογία και δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο. Έδινα μόνο έκθεση γιατί είχα κρατήσει τα άλλα τρία μαθήματα. Ήταν η πιο δύσκολη χρονιά της ζωής μου. Ψυχολογικά, ηθικά, κοινωνικά. Παρέμενα κλεισμένη στο σπίτι όλη την εβδομάδα, όλο τον μήνα. Έβγαινα κάθε Πέμπτη να πάω για μάθημα και μετά επέστρεφα και παρέμενα έγκλειστη διαβάζοντας και γράφοντας. Τότε έμαθα τι είναι η κρίση πανικού. Έγινα ακόμη πιο κλειστοφοβική, ακόμη πιο αγοραφοβική, ακόμη πιο ντροπαλή, ακόμη πιο συνεσταλμένη, ακόμη πιο αντικοινωνική. Δεν δεχόμουν προτάσεις να βγω, δεν μιλούσα και δεν συναναστρεφόμουν κανέναν συνομήλικό μου εκτός της αδερφής μου που την έβλεπα αραιά και που καθώς εκείνη σπούδαζε και είχε τις δικές της υποχρεώσεις. Τα βράδια δεν κοιμόμουν από τις παράλογες σκέψεις που εισχωρούσαν στο μυαλό μου και με ταλαιπωρούσαν. Όπως   πώς μπορεί η Γη να είναι στρογγυλή και να περιστρέφεται γύρω από τον ά

Είχα μια συνομιλία πρόσφατα και από εκείνη την ημέρα κάνω διαρκώς αναδρομές σε σημαντικές στιγμές της ζωής μου, όπως πότε ακριβώς αποφάσισα τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, πότε ονειρεύτηκα ότι θα γίνω συγγραφέας, τι υπόβαθρο είχα για να χτίσω πάνω σ' αυτό το όνειρο, τη φιλοδοξία, τον στόχο; Όπως θέλετε ονομάστε το. Μπορεί να ακουστεί υπεροπτικό, αλλά ναι, το ονειρεύτηκα στα 11-12 χρόνια μου.  Πιστεύω ότι ήξερα ότι θα γίνω συγγραφέας από τότε που έμαθα να γράφω και να διαβάζω. Γιατί έως την ενηλικίωσή μου είχα διαβάσει πολύ, πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν ήταν πάνω από τον μέσο όρο ενός φυσιολογικού εφήβου, αλλά πολύ... Μέσα σε μία ημέρα ολοκλήρωσα το "20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα". Ήταν την ημέρα του τελικού του Ευρωμπάσκετ το 87. Είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου. Όλοι στο σπίτι έβλεπαν τον τελικό. Εγώ καθόμουν στον καναπέ και απλώς διάβαζα. Συγκινήθηκα για την Ελλάδα, αλλά πιο πολύ συγκινήθηκα που ολοκλήρωσα το αναγνωστικό μου ταξίδι. Είχα αφήσει τελευταίο αυτό από τη σ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΣΤΟ LOVE BOOKS-LOVE READ  ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ  ΕΚΔΟΣΕΙΣ SILK ΗΜΕΡΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019 1) Από τις εκδόσεις   silk    επανακυκλοφορούν  ‘ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ. Πως αισθάνεστε  για αυτό; Είμαι πολύ συγκινημένη. Παρ’ όλο που συνεργάζομαι δύο χρόνια με τη Χαρλένικ και οι ιστορίες μου κυκλοφορούν από τη σειρά  Silk , ήταν κάτι σαν κρυφός πόθος μου «Τα Δάκρυα του Πάθους» να έχουν τη σφραγίδα της Χαρλένικ πάνω τους. Από την πρώτη έκδοση ακόμη είχα πει ότι η ιστορία μου είναι ένα ελληνικό Άρλεκιν και αυτήν τη στιγμή πράγματι αυτό το βιβλίο κυκλοφορεί από τη σειρά  Silk . Οπότε είναι υλοποίηση επιθυμίας αν μπορώ να το πω έτσι! 2) Πείτε μας  με  λίγα  λόγια  για     τους ήρωες του βιβλίου και την ιστορία τους. Τι να πρωτοπώ για τον Ανδρέα και τη Λυδία. Είναι δύο ήρωες που τους κουβαλάω μέσα μου σχεδόν από την εφηβική ηλικία και όσο μεγάλωνα εγώ εξελίσσονταν αυτοί όπως και η ιστορία τους. Είναι ένα ζευγάρ