Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ SILK

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 


ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΣΤΟ LOVE BOOKS-LOVE READ 

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ  ΕΚΔΟΣΕΙΣ SILK

ΗΜΕΡΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019


1) Από τις εκδόσεις  silk  επανακυκλοφορούν  ‘ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ. Πως αισθάνεστε  για αυτό;

Είμαι πολύ συγκινημένη. Παρ’ όλο που συνεργάζομαι δύο χρόνια με τη Χαρλένικ και οι ιστορίες μου κυκλοφορούν από τη σειρά Silk, ήταν κάτι σαν κρυφός πόθος μου «Τα Δάκρυα του Πάθους» να έχουν τη σφραγίδα της Χαρλένικ πάνω τους. Από την πρώτη έκδοση ακόμη είχα πει ότι η ιστορία μου είναι ένα ελληνικό Άρλεκιν και αυτήν τη στιγμή πράγματι αυτό το βιβλίο κυκλοφορεί από τη σειρά Silk. Οπότε είναι υλοποίηση επιθυμίας αν μπορώ να το πω έτσι!

2)Πείτε μας  με  λίγα λόγια για   τους ήρωες του βιβλίου και την ιστορία τους.

Τι να πρωτοπώ για τον Ανδρέα και τη Λυδία. Είναι δύο ήρωες που τους κουβαλάω μέσα μου σχεδόν από την εφηβική ηλικία και όσο μεγάλωνα εγώ εξελίσσονταν αυτοί όπως και η ιστορία τους. Είναι ένα ζευγάρι πολύ διαφορετικό απ’ όλα όσα έχω γράψει. Γνωρίζονται μια βροχερή νύχτα στη Νέα Υόρκη. Εκείνη είναι φοιτήτρια εκείνος διευθυντής σε έναν επιχειρηματικό κολοσσό. Τυχαία γίνεται εκπαιδευόμενή του και ο έρωτας σιγοκαίει, μέχρι τη στιγμή που είναι ελεύθεροι να τον ζήσουν. Και τον ζουν σε όλη την ένταση και το πάθος του. Αλλά πάντα σε κάθε παραμύθι υπάρχουν οι δράκοι και οι κακές μάγισσες και έτσι το παραμύθι εξελίσσεται σε εφιάλτη. Ο χωρισμός καταλήγει σε μια τραγωδία. Λίγα χρόνια μετά ξανασυναντιούνται και ο Ανδρέας έχει ορκιστεί να την εκδικηθεί για την προδοσία της. Αλλά πώς να εκδικηθεί εκείνη που έχει λατρέψει όσο τίποτα άλλο στη ζωή του. Νικητές και ηττημένοι σε ένα παιχνίδι γεμάτο δάκρυα και πάθος.

 2)Γνωρίζετε ότι τρέφω μεγάλη αδυναμία για  τα δάκρυα του πάθους, θα ήθελα όμως να ξέρω  τι πιστεύετε εσείς, για τους λατρεμένους μου ήρωες.

Ομολογώ ότι ο Ανδρέας ήταν ο μόνος άνδρας ήρωας που δεν ερωτεύτηκα όταν έγραφα την ιστορία του. Τώρα που ολοκλήρωσα και τη συνέχειά του το «Μετά τα δάκρυα του πάθους» μπορώ να πω ότι ο Ανδρέας δεν είναι ο έρωτας που περίμενα, αλλά η απόλυτη αγάπη μου. Ωρίμασε μέσα μου τόσο πολύ, τον έζησα τόσο έντονα που πέρασα κατευθείαν στην αγάπη. Τον αγαπώ γιατί μέσα στην παραφροσύνη του έρωτα, είναι ο μόνος που τον έζησε τόσο έντονα και τόσο επώδυνα όσο και τόσο απόλυτα. Ξεγυμνώθηκε, διεκδίκησε, δόθηκε, προδόθηκε και πρόδωσε και όλα γίνονται ερήμην του σε ένα πολύ περίεργο παιχνίδι της μοίρας που ο ίδιος έστησε στην ουσία.

3) Ξέρουμε ότι θα υπάρξει και συνέχεια της ιστορίας .Τι σας ώθησε να τη συνεχίσετε και
γιατί  το κάνατε σε αυτό και όχι σε κάποιο άλλο σας  βιβλίο ;

Είναι αυτό που ανέφερα και πιο πάνω. Ότι είναι οι δύο ήρωες που κουβαλάω τόσο πολύ και τόσο έντονα μέσα μου. Πίστευα ότι έχουν αφήσει ανοικτούς λογαριασμούς με το παρελθόν και έπρεπε να τους κλείσουν. Και νομίζω ότι μόλις διαβάσετε τη συνέχεια θα το επιβεβαιώσετε και εσείς. Τα λάθη δεν έγιναν μάθημα και το πάθος δεν δίνει τις λύσεις που χρειάζονται. Μπορεί οι ήρωες να μεγαλώνουν αλλά δεν ωριμάζουν. Η νέα δοκιμασία θα τους βοηθήσει ώστε να αντιληφθούν τι αγαπούν περισσότερο στη ζωή τους και αν είναι πρόθυμοι να το προστατεύσουν και να το διαφυλάξουν.




4)Ποιο είναι το πιο ιδανικό ζευγάρι για εσάς από αυτά που έχετε δημιουργήσει;

Πιστεύω ότι ο καθένας είναι ιδανικός για τον άλλον. Είναι το απόλυτο ταίριασμά τους. Ο Αλεξέι με τη Βαλέρια, ο Ράφα με την Ελβίρα, ο Χουάν με την Αυγή… ο Ανδρέας με τη Λυδία του. Και εφόσον οι ήρωές μου είναι ευτυχισμένοι είναι όλοι για εμένα ιδανικοί. Ποτέ δεν θα μπορούσα να δώσω άλλη απάντηση!

4) Σε ποια από τις ιστορίες  που γράψατε  έχετε μια ιδιαίτερη αδυναμία;

Ρωτάτε μία «μάνα» να ξεχωρίσει τα «παιδιά» της και αυτό σίγουρα δεν μπορώ να το κάνω. Μπορώ όμως να πω ότι ήταν προσωπικό στοίχημα να γράψω το «Στην τελευταία στροφή» γιατί είναι πρωτότυπη ως ρομαντική ιστορία, πολύ διαφορετική και σίγουρα είχα στόχο να κατακτήσω έναν ανδροκρατούμενο κόσμο με την ηρωίδα μου να διατηρεί τη γυναικεία της φύση αλλά και την ηθική της.

5)  Πείτε μας την  αγαπημένη σας σκηνή από το βιβλίο.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει γυναίκα που το έχει διαβάσει ή θα το διαβάσει και δεν θα νιώσει ένα ρίγος τη στιγμή που ο Ανδρέας πλησιάζει τη Λυδία και της λέει την ατάκα του για τη βροχή και τις δύο φορές.

6) Πότε και με ποιον τρόπο γεννήθηκε ο τίτλος του  βιβλίου;
Στην αρχή της ιστορίας ή στο τέλος της; 

Πριν ακόμη τη γράψω σε αυτήν τη μορφή. Βρήκα πρόσφατα το χειρόγραφο που το είχα γράψει γύρω στα 16 μου χρόνια με τον τίτλο «Απρόσμενη αγάπη» αλλά θυμάμαι ότι ήθελα κάτι πιο δραματικό και σκέφτηκα ότι το πάθος φέρνει και δάκρυα οπότε το συνδύασα αρμονικά στον τίτλο της ιστορίας σ’ αυτήν τη μορφή της.

7) Ποιο σημείο της συγγραφής σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Πιο πολύ με δυσκόλεψε η συνέχεια αυτής της ιστορίας, το «Μετά τα δάκρυα του πάθους» γιατί έπρεπε να τσαλακώσω τον ήρωά μου αλλά σε σημείο που να διατηρήσει τον εαυτό του και την προσωπικότητά του, να τον διαλύσω, αλλά όχι να τον καταστρέψω. Και το δεύτερο βιβλίο να είναι η συνέχεια μίας δυνατής και παθιασμένης ιστορίας που είχε κάθε λόγο να γραφεί.

8)Πόσο χρόνο σας πήρε  η ολοκλήρωση του βιβλίου;

 Τα Δάκρυα του Πάθους ολοκληρώθηκαν πολύ σύντομα αλλά επειδή το έγραψα χρόνια πριν ούτε καν θυμάμαι πόσο. Ξέρω ότι οι ήρωες ήταν τόσο ζωντανοί που μου μιλούσαν και η ιστορία βγήκε φυσικά και γρήγορα. Το «Μετά τα Δάκρυα του Πάθους» επίσης γράφηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, περίπου μέσα σε τρεις μήνες.

9)) Αν σας ζητούσαν να περιγράψετε με ένα επίθετο τους ήρωες της ιστορίας ποιο θα αντιστοιχούσε στον καθένα και γιατί;

Παράφορος ο Ανδρέας, γιατί ζει τα πάντα στα άκρα. Αγαπά, πονά, διεκδικεί, σκέφτεται.
Τη Λυδία θα τη χαρακτήριζα ήρεμη δύναμη. Μπορεί να φαίνεται ηπίων τόνων αλλά η προσωπικότητά της είναι εκρηκτική και η ίδια ως γυναίκα είναι πολύ δυναμική και ανεξάρτητη. Άλλωστε, γι’ αυτό εξάπτει το πάθος του Ανδρέα. Ο συνδυασμός τους είναι απόλυτος.


10) Γνωρίζω πως είναι νωρίς αλλά θα κάνω την ερώτηση!  Έχετε ξεκινήσει να γράφετε κάποιο άλλο;

Ναι, με βοηθάει πολύ να αποφορτίζομαι η συγγραφή.

 11)  Αν σας ζητούσαν να διαλέξετε ΜΟΝΟ ένα σας βιβλίο, ποιο θα ήταν;

Μία λέξη, αδύνατον!

12)Σε ποιον  από τους ήρωες που έχετε δημιουργήσει  έχετε μεγαλύτερη αδυναμία;

Στον Χουάν μάλλον. Είναι ο άνδρας που θα ήθελε κάθε γυναίκα πιστεύω.

 Κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθώ  ο Ανδρέας και η Λυδία να αγαπηθούν από χιλιάδες αναγνώστες!
Αναγνώστες!Νομίζω πως το αξίζουν με το παραπάνω!
Σας ευχαριστώ πολύ!
ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Love Books-Love Read

Εγώ ευχαριστώ πολύ! Είναι πάντα χαρά μου να συνομιλούμε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...