Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ SILK

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 


ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΣΤΟ LOVE BOOKS-LOVE READ 

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ  ΕΚΔΟΣΕΙΣ SILK

ΗΜΕΡΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019


1) Από τις εκδόσεις  silk  επανακυκλοφορούν  ‘ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ. Πως αισθάνεστε  για αυτό;

Είμαι πολύ συγκινημένη. Παρ’ όλο που συνεργάζομαι δύο χρόνια με τη Χαρλένικ και οι ιστορίες μου κυκλοφορούν από τη σειρά Silk, ήταν κάτι σαν κρυφός πόθος μου «Τα Δάκρυα του Πάθους» να έχουν τη σφραγίδα της Χαρλένικ πάνω τους. Από την πρώτη έκδοση ακόμη είχα πει ότι η ιστορία μου είναι ένα ελληνικό Άρλεκιν και αυτήν τη στιγμή πράγματι αυτό το βιβλίο κυκλοφορεί από τη σειρά Silk. Οπότε είναι υλοποίηση επιθυμίας αν μπορώ να το πω έτσι!

2)Πείτε μας  με  λίγα λόγια για   τους ήρωες του βιβλίου και την ιστορία τους.

Τι να πρωτοπώ για τον Ανδρέα και τη Λυδία. Είναι δύο ήρωες που τους κουβαλάω μέσα μου σχεδόν από την εφηβική ηλικία και όσο μεγάλωνα εγώ εξελίσσονταν αυτοί όπως και η ιστορία τους. Είναι ένα ζευγάρι πολύ διαφορετικό απ’ όλα όσα έχω γράψει. Γνωρίζονται μια βροχερή νύχτα στη Νέα Υόρκη. Εκείνη είναι φοιτήτρια εκείνος διευθυντής σε έναν επιχειρηματικό κολοσσό. Τυχαία γίνεται εκπαιδευόμενή του και ο έρωτας σιγοκαίει, μέχρι τη στιγμή που είναι ελεύθεροι να τον ζήσουν. Και τον ζουν σε όλη την ένταση και το πάθος του. Αλλά πάντα σε κάθε παραμύθι υπάρχουν οι δράκοι και οι κακές μάγισσες και έτσι το παραμύθι εξελίσσεται σε εφιάλτη. Ο χωρισμός καταλήγει σε μια τραγωδία. Λίγα χρόνια μετά ξανασυναντιούνται και ο Ανδρέας έχει ορκιστεί να την εκδικηθεί για την προδοσία της. Αλλά πώς να εκδικηθεί εκείνη που έχει λατρέψει όσο τίποτα άλλο στη ζωή του. Νικητές και ηττημένοι σε ένα παιχνίδι γεμάτο δάκρυα και πάθος.

 2)Γνωρίζετε ότι τρέφω μεγάλη αδυναμία για  τα δάκρυα του πάθους, θα ήθελα όμως να ξέρω  τι πιστεύετε εσείς, για τους λατρεμένους μου ήρωες.

Ομολογώ ότι ο Ανδρέας ήταν ο μόνος άνδρας ήρωας που δεν ερωτεύτηκα όταν έγραφα την ιστορία του. Τώρα που ολοκλήρωσα και τη συνέχειά του το «Μετά τα δάκρυα του πάθους» μπορώ να πω ότι ο Ανδρέας δεν είναι ο έρωτας που περίμενα, αλλά η απόλυτη αγάπη μου. Ωρίμασε μέσα μου τόσο πολύ, τον έζησα τόσο έντονα που πέρασα κατευθείαν στην αγάπη. Τον αγαπώ γιατί μέσα στην παραφροσύνη του έρωτα, είναι ο μόνος που τον έζησε τόσο έντονα και τόσο επώδυνα όσο και τόσο απόλυτα. Ξεγυμνώθηκε, διεκδίκησε, δόθηκε, προδόθηκε και πρόδωσε και όλα γίνονται ερήμην του σε ένα πολύ περίεργο παιχνίδι της μοίρας που ο ίδιος έστησε στην ουσία.

3) Ξέρουμε ότι θα υπάρξει και συνέχεια της ιστορίας .Τι σας ώθησε να τη συνεχίσετε και
γιατί  το κάνατε σε αυτό και όχι σε κάποιο άλλο σας  βιβλίο ;

Είναι αυτό που ανέφερα και πιο πάνω. Ότι είναι οι δύο ήρωες που κουβαλάω τόσο πολύ και τόσο έντονα μέσα μου. Πίστευα ότι έχουν αφήσει ανοικτούς λογαριασμούς με το παρελθόν και έπρεπε να τους κλείσουν. Και νομίζω ότι μόλις διαβάσετε τη συνέχεια θα το επιβεβαιώσετε και εσείς. Τα λάθη δεν έγιναν μάθημα και το πάθος δεν δίνει τις λύσεις που χρειάζονται. Μπορεί οι ήρωες να μεγαλώνουν αλλά δεν ωριμάζουν. Η νέα δοκιμασία θα τους βοηθήσει ώστε να αντιληφθούν τι αγαπούν περισσότερο στη ζωή τους και αν είναι πρόθυμοι να το προστατεύσουν και να το διαφυλάξουν.




4)Ποιο είναι το πιο ιδανικό ζευγάρι για εσάς από αυτά που έχετε δημιουργήσει;

Πιστεύω ότι ο καθένας είναι ιδανικός για τον άλλον. Είναι το απόλυτο ταίριασμά τους. Ο Αλεξέι με τη Βαλέρια, ο Ράφα με την Ελβίρα, ο Χουάν με την Αυγή… ο Ανδρέας με τη Λυδία του. Και εφόσον οι ήρωές μου είναι ευτυχισμένοι είναι όλοι για εμένα ιδανικοί. Ποτέ δεν θα μπορούσα να δώσω άλλη απάντηση!

4) Σε ποια από τις ιστορίες  που γράψατε  έχετε μια ιδιαίτερη αδυναμία;

Ρωτάτε μία «μάνα» να ξεχωρίσει τα «παιδιά» της και αυτό σίγουρα δεν μπορώ να το κάνω. Μπορώ όμως να πω ότι ήταν προσωπικό στοίχημα να γράψω το «Στην τελευταία στροφή» γιατί είναι πρωτότυπη ως ρομαντική ιστορία, πολύ διαφορετική και σίγουρα είχα στόχο να κατακτήσω έναν ανδροκρατούμενο κόσμο με την ηρωίδα μου να διατηρεί τη γυναικεία της φύση αλλά και την ηθική της.

5)  Πείτε μας την  αγαπημένη σας σκηνή από το βιβλίο.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει γυναίκα που το έχει διαβάσει ή θα το διαβάσει και δεν θα νιώσει ένα ρίγος τη στιγμή που ο Ανδρέας πλησιάζει τη Λυδία και της λέει την ατάκα του για τη βροχή και τις δύο φορές.

6) Πότε και με ποιον τρόπο γεννήθηκε ο τίτλος του  βιβλίου;
Στην αρχή της ιστορίας ή στο τέλος της; 

Πριν ακόμη τη γράψω σε αυτήν τη μορφή. Βρήκα πρόσφατα το χειρόγραφο που το είχα γράψει γύρω στα 16 μου χρόνια με τον τίτλο «Απρόσμενη αγάπη» αλλά θυμάμαι ότι ήθελα κάτι πιο δραματικό και σκέφτηκα ότι το πάθος φέρνει και δάκρυα οπότε το συνδύασα αρμονικά στον τίτλο της ιστορίας σ’ αυτήν τη μορφή της.

7) Ποιο σημείο της συγγραφής σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Πιο πολύ με δυσκόλεψε η συνέχεια αυτής της ιστορίας, το «Μετά τα δάκρυα του πάθους» γιατί έπρεπε να τσαλακώσω τον ήρωά μου αλλά σε σημείο που να διατηρήσει τον εαυτό του και την προσωπικότητά του, να τον διαλύσω, αλλά όχι να τον καταστρέψω. Και το δεύτερο βιβλίο να είναι η συνέχεια μίας δυνατής και παθιασμένης ιστορίας που είχε κάθε λόγο να γραφεί.

8)Πόσο χρόνο σας πήρε  η ολοκλήρωση του βιβλίου;

 Τα Δάκρυα του Πάθους ολοκληρώθηκαν πολύ σύντομα αλλά επειδή το έγραψα χρόνια πριν ούτε καν θυμάμαι πόσο. Ξέρω ότι οι ήρωες ήταν τόσο ζωντανοί που μου μιλούσαν και η ιστορία βγήκε φυσικά και γρήγορα. Το «Μετά τα Δάκρυα του Πάθους» επίσης γράφηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, περίπου μέσα σε τρεις μήνες.

9)) Αν σας ζητούσαν να περιγράψετε με ένα επίθετο τους ήρωες της ιστορίας ποιο θα αντιστοιχούσε στον καθένα και γιατί;

Παράφορος ο Ανδρέας, γιατί ζει τα πάντα στα άκρα. Αγαπά, πονά, διεκδικεί, σκέφτεται.
Τη Λυδία θα τη χαρακτήριζα ήρεμη δύναμη. Μπορεί να φαίνεται ηπίων τόνων αλλά η προσωπικότητά της είναι εκρηκτική και η ίδια ως γυναίκα είναι πολύ δυναμική και ανεξάρτητη. Άλλωστε, γι’ αυτό εξάπτει το πάθος του Ανδρέα. Ο συνδυασμός τους είναι απόλυτος.


10) Γνωρίζω πως είναι νωρίς αλλά θα κάνω την ερώτηση!  Έχετε ξεκινήσει να γράφετε κάποιο άλλο;

Ναι, με βοηθάει πολύ να αποφορτίζομαι η συγγραφή.

 11)  Αν σας ζητούσαν να διαλέξετε ΜΟΝΟ ένα σας βιβλίο, ποιο θα ήταν;

Μία λέξη, αδύνατον!

12)Σε ποιον  από τους ήρωες που έχετε δημιουργήσει  έχετε μεγαλύτερη αδυναμία;

Στον Χουάν μάλλον. Είναι ο άνδρας που θα ήθελε κάθε γυναίκα πιστεύω.

 Κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθώ  ο Ανδρέας και η Λυδία να αγαπηθούν από χιλιάδες αναγνώστες!
Αναγνώστες!Νομίζω πως το αξίζουν με το παραπάνω!
Σας ευχαριστώ πολύ!
ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Love Books-Love Read

Εγώ ευχαριστώ πολύ! Είναι πάντα χαρά μου να συνομιλούμε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...