ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

1)Πείτε μας λίγα λόγια για το καινούργιο σας  βιβλίο το ‘’Έρωτας στις φλόγες του πολέμου ‘’  και τους νέους ήρωες του,  που  θα κυκλοφορήσει σε   λίγες μέρες από τις εκδόσεις   Silk. Είναι ένα ρομαντικό μυθιστόρημα εποχής. Μας ταξιδεύει στην Αυστρία του 1795. Δύο χρόνια πριν οι Γάλλοι επαναστάτες έχουν στείλει στην γκιλοτίνα την Αυστριακή πριγκίπισσα Μαρία Αντουανέτα και υπάρχει τεράστια κόντρα ανάμεσα στη Γαλλία και την Αυστρία. Στην Ευρώπη υπάρχουν πολλές ανακατατάξεις και πολεμικές συρράξεις. Ο ήρωάς μας είναι λοχαγός της αυστριακής αυτοκρατορίας και η ηρωίδα κόρη στρατηγού. Γύρω τους πλέκεται ένα γαϊτανάκι δολοπλοκιών κι εκείνοι είναι τα αθώα θύματα. Ερωτεύονται παράφορα και όταν τους χωρίζουν δίνουν μάχη να υπερνικήσουν όλα τα εμπόδια μέχρι να ξανασυναντηθούν και να ξαναζήσουν τον έρωτά τους. Μέχρι τότε ο θάνατος και η ίντριγκα στήνουν τρελό χορό γύρω τους… 2)Πώς διαλέξατε  το θέμα πάνω στο οποίο κινηθήκατε  και την εποχή του  βιβλίου σας; Τι βήματα ακολουθή

Τη στιγμή που πλησιάζει το τέλος κάθε χρονιάς, οι περισσότεροι αν όχι όλοι κάνουμε τον δικό μας απολογισμό. Μία έκφραση που μου είπε μια καλή μου φίλη με έθλιψε και με προβλημάτισε και δεν έχω σταματήσει να τη σκέφτομαι... "Καταστρέφεις τη ζωή σου και μετά αναζητάς ενόχους"... Η έκφραση αυτή βγαίνει στο μυαλό μου διαρκώς και σκέφτομαι και σκέφτομαι και σκέφτομαι... Πότε ακριβώς κατέστρεψα τη ζωή μου, όπως αντιλήφθηκε εκείνη; Όταν δεν συμβιβάστηκα μία φορά; Όταν έζησα δυνατές στιγμές, σκληρά μαθήματα ζωής που με χαλύβδωσαν; όταν έζησα και ζω το όνειρό μου; Ούτε μία στιγμή δεν κατέστρεψα τη ζωή μου, κάθε λάθος μου έδωσε ένα μάθημα και κάθε σωστό με πήγε ένα βήμα πιο κάτω στην πορεία μου. Και λίγο πριν από την εκπνοή αυτού του έτους κοιτάζω πίσω... συνολικά τη ζωή μου και μπορώ να πω ότι ναι, έζησα πίκρες, έζησα στεναχώριες, βίωσα την απώλεια, τον θάνατο, τον χωρισμό, τον πόνο, αλλά έζησα και όλα όσα πόθησα. Καμία πικρία, κανένα αν, κανένα απωθημένο... Κάθε στιγμή ένα

Να ακολουθείς την καρδιά σου ακόμη κι αν σε βγάζει σε λάθος μονοπάτια. Να κυνηγάς τα όνειρά σου ακόμη κι αν γκρεμοτσακίζεσαι στη διαδρομή. Αυτό είναι το μυστικό πίσω από το χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που κρύβει πολύ πόνο, πολλά δάκρυα και ατελείωτη μοναξιά. Κανείς δεν θέλει τους ονειροπόλους στη ζωή του. Του θυμίζουν πάντα τα δικά του προδομένα όνειρα και το πληγωμένο εγώ του. Κυρίως όμως του υπενθυμίζουν τον απόλυτο και δυσβάσταχτο συμβιβασμό του. Αυτοί που δεν πίστεψαν έμειναν με το απωθημένο και αυτό επέφερε τη δυστυχία και την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Γι' αυτό τα σκιασμένα βλέμματα και τα πικρά χείλη. Γιατί ποτέ δεν θα νιώσουν την αίσθηση της πραγματικής ελευθερίας στην ψυχή τους ούτε της αληθινής ευτυχίας... συναισθήματα που μόνο η πραγματοποίηση ενός ονείρου προσφέρει. Κι ας κλάψουμε, κι ας πονέσουμε,  κι ας ματώσουν γόνατα και ψυχή ίσως τελικά οι ονειροπόλοι είναι πραγματικά και οι μόνοι ζωντανοί.

Ο συγγραφέας πρέπει να γράφει με τον δείνα τρόπο... Όχι, ο συγγραφέας πρέπει να γράφει με τον άλλον τρόπο... Να χρησιμοποιεί περίτεχνες λέξεις, ακαταλαβίστικες, ώστε ό,τι κι αν γράφει ο ίδιος να δείχνει περισπούδαστος, σουπερ-ταλαντούχος και ξεχωριστός. Δεν θα γελάσω. Εντάξει, γελάω από μέσα μου! Κάποιοι νομίζουν ότι με το να πετάξουν σε ένα κείμενο πέντε-έξι ψαγμένες λέξεις κι εκφράσεις θα εντυπωσιάσουν τα πλήθη κι αυτομάτως θα κατασταθούν συγραφείς εγνωσμένου κύρους και αποδοχής. Για εμένα η συγγραφή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Να κάνεις κατάθεση ψυχής. Να αποτυπώνεις τον συναισθηματικό σου κόσμο στο χαρτί σου, να περιπλέκεις ιστορίες πλούσιες, γεμάτες εικόνες και  οι λέξεις σου να φέρουν δύναμη τόση που να κατακτούν καρδιές. Το να συγγράφεις, δεν είναι επίδειξη γνώσεων. Είναι... δεν βρίσκω τον τρόπο να το εκφράσω ώστε να μην επαναλαμβάνομαι... Η συγγραφή είναι κομμάτι της υπόστασης. Είναι η ψυχή του συγγραφέα. Είναι οι εμπειρίες του, οι εικόνες του, τα συναισθήματά

Γεννηθήκαμε να αγαπήσουμε έναν και μόνο άνθρωπο ή μαθαίνουμε να αγαπάμε με διαφορετικό τρόπο πολλούς μέχρι να αποφασίσουμε να περάσουμε τη ζωή μας με έναν καλό σύντροφο; Δικό μου το blog θα μου πείτε, ό,τι θέλω γράφω. Η συγγραφέας λοιπόν πιστεύει ακράδαντα ότι γεννιόμαστε για να αγαπήσουμε έναν και μόνο άνθρωπο, τόσο δυνατά, τόσο βαθιά, τόσο αληθινά που ακόμη και να μην επιζήσει ο έρωτας μέσα μας παραμένει έως το τέλος μας Ο ένας. Αυτός που σαρώνει το είναι, αυτός που καίει τα πάντα, αυτός που σημαδεύει την ύπαρξή μας... αυτός που όλα τα μυθιστορήματα περιγράφουν, αυτός που δεν έχει happy end. Δυστυχώς, αντιθέτως με τα βιβλία και τον κινηματογράφο, ο έρωτας δεν έχει πάντα αίσιο τέλος. Όσο μεγάλος κι αν είναι. Δεν είναι πάντα αρκετός για να επιβιώσει ενάντια σε πολλά δεινά ή και με βάση πολλούς παράγοντες. Θα μου πείτε τότε τον εκλογικοποιούμε και δεν μιλάμε για συναίσθημα αλλά για τετράγωνη λογική. Ίσως γι αυτό λένε ότι οι μεγάλοι έρωτες δεν ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλ

Δεν εκφράζουν όλοι οι άνθρωποι την αγάπη τους ή τη λατρεία τους ακουμπώντας με τα χείλη τους, τα χείλη του άλλου. Αυτό που παλιά πίστευαν οι ανθρωπολόγοι,ότι το φιλί είναι «πλανητική» συνήθεια, καταρρίφθηκε πρόσφατα. Καινούργια έρευνα, στο «American Anthropologist» (http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/aman.12286/abstract), δείχνει ότι μόνο το 46% των πολιτισμών στον πλανήτη αναγνωρίζει αυτό που εμείς καταλαβαίνουμε σήμερα ως ρομαντικό φιλί.Δεν ήταν λίγες οι παρεξηγήσεις που δημιουργήθηκαν από την προσπάθεια κάποιου να φιλήσει το αντικείμενο του πόθου του, που απλά, δεν καταλάβαινε την κίνηση. Η Αμερικανή ακαδημαϊκός στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Ώστιν, Σέριλ Κίρσενμπαουμ και συγγραφέας του «The Science of Kissing» - γράφει στον «Γκάρντιαν» μια από τις αγαπημένες της ιστορικές αναφορές στο φιλί. Μας λέει ότι την αναφορά αυτή τη βρίσκει κανείς στο βιβλίο του 1864 «Άγρια Αφρική», όπου ο Βρετανός εξερευνητής Ουίλιαμ Ουίνγουντ Ριντ περιγράφει το πώς ερωτεύτηκε την όμορφη κόρη

Πόσο σημαντικό είναι το σωστό timing, ο συγχρονισμός στον έρωτα δύο ανθρώπων; Το σημαντικότερο, θα πουν αρκετοί. Ίσως κι εγώ. Υπάρχουν τόσοι παράγοντες που μπορούν να επιδράσουν στην εξέλιξη μίας σχέσης και άλλοι τόσοι να οδηγήσουν στον χωρισμό. Τελευταία σκέφτομαι όλο και περισσότερο το timing. Aν είχαμε γνωριστεί νωρίτερα, αν είχες έρθει πιο νωρίς, αν... Πόσα απωθημένα κρύβει αυτός ο σύνδεσμος. ΑΝ... Δεν μπορώ να το καταλάβω. Αφού ήρθα τώρα, αφού σε γνώρισα τώρα, γιατί να μην κάνουμε τα πάντα να νικήσουμε; Να ζήσουμε αυτόν τον έρωτα; Μήπως τελικά το timing είναι απλώς μία δικαιολογία για τους δειλούς; ΑΝ... Τη μισώ αυτήν τη λέξη. Εγώ ξέρω ότι όποιος θέλει βρίσκει τρόπο κι όποιος δεν θέλει βρίσκει δικαιολογίες. Όταν η καρδιά και το κορμί καίγονται, ποιο timing και αηδίες; Κάνεις τον κόσμο άνω κάτω και κάνεις τα αδύνατα δυνατά! Χρειάζεται φωτιά όμως... και τελευταία όλο και περισσότερο συναντώ σβησμένους ανθρώπους...