ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

 Κοίταζα κάποιες φωτογραφίες μου σήμερα. Από παιδί ξαπλωμένη στην αμμουδιά της Μοζαμβίκης, έφηβη στην Ιαλυσό της Ρόδου-, γυναίκα κοιτάζοντας το γαλάζιο του Αιγαίου... Ένα παιδί γεμάτο όνειρα, ένα κορίτσι ανυπόμονο, μία γυναίκα γεμάτη σημάδια. Αλλά ποτέ νικημένη. Πάντα δυνατή, πάντα στα πόδια μου, πάντα αισιόδοξη και με πλατύ χαμόγελο. Αν έπεσα; Αναρίθμητες φορές. Αλλά πάντα σηκωνόμουν, πιο αποφασισμένη, πιο μαχητική. Θα νικήσω, θα προχωρήσω, θα ζήσω... Αν πληγώθηκα;.. Αν πόνεσα;.. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται απάντηση. Είναι φορές που ακούς την καρδιά σου να ραγίζει... εκατομμύρια κομμάτια, δισεκατομμύρια... και κολλάς κομμάτι κομμάτι ξανά και ξανά και ξανά. Ποτέ δεν θα είναι ολόκληρη. Πάντα κάτι θα λείπει αλλά όλα ήταν μία στιγμή που έπρεπε να ζήσεις, μία εμπειρία που έπρεπε να βιώσεις. Αυτή είναι η αυτοάμυνα, η αυτοσυντήρηση. Η ζωή μπορεί να χαθεί σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Αλλά τουλάχιστον μπορείς να κάνεις κάθε στιγμή να αξίζει. Πώς; Αγκαλιάζοντας σφιχτά, γελώντας δυνατά, αγαπών

 Ένα τηλεφώνημα, μία λέξη, μία αγκαλιά... όλα τελευταία. Εγώ δεν θα ξαναγυρίσω, τελευταία φορά με βλέπεις... Θα προσπαθούσαμε να τα κάνουμε όλα διαφορετικά αν το ξέραμε ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά; Να κλειστείς σ' αυτά τα γνώριμα χέρια που σε κράτησαν σαν παιδάκι, να μυρίσεις τη μυρωδιά των παιδικών σου χρόνων, να κλείσεις τα μάτια και να απολαύσεις άλλη μια στιγμή στην αγκαλιά ενός ανθρώπου που έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής σου ηλικίας... που είναι οικογένειά σου. Πόσο δύσκολοι είναι οι αποχωρισμοί. Πόσο σκληρό είναι το τελευταίο "αντίο" σε ανθρώπους που χάραξαν το δικό τους σημάδι στην παιδική σου ψυχή. Πόσο δύσκολο είναι, σε όποια ηλικία και αν είσαι, να αποχωριστείς άλλο ένα κομμάτι της παιδικότητάς σου, άλλο ένα χαμόγελο που ζέστανε την ψυχή σου. Εκείνοι φεύγουν και εμείνς βυθιζόμαστε ακόμη πιο πολύ στην ενηλικίωση. Είναι από τις στιγμές που ξεβολεύουν τον Πίτερ Παν που κρύβεται μέσα σου. Είναι από τις στιγμές που πρέπει να πεις το "αντίο" και ν