ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Κάτι τέτοια βράδια, αισθάνομαι τόσο απογοητευμένη, θλιμμένη και κουρασμένη που αναλογίζομαι όλα τα λάθη που έκανα στο παρελθόν, ψέγω τον εαυτό μου για τις επιλογές του, τον ιδεαλισμό του, την ηθική του... καλά για την ηθική βρίζω και τη μητέρα μου... Λίγο πιο "ελαφριά" δεν μπορούσε να με είχε κάνει; Να μην έχω και τόσο πολύ φιλότιμο, τόσο έντονη τη συνείδηση, τόσο... πολύ όλα τα ηθικά στοιχεία πάνω μου. Να είμαι πιο επιεικής με τον εαυτό μου, πιο ελαστική με τις αξίες μου, πιο ανάλαφρη με τα συναισθήματά μου. Να είμαι πιο υποχωρητική, να ξέρω να κάνω συμβιβασμούς, να εθελοτυφλώ στα στραβά, να υποβαθμίζω τον εαυτό μου, να περνάω καλά στον πλασματικό κόσμο μου. Και μετά σκέφτομαι ότι αυτό δεν θα ήμουν εγώ... Δεν υπάρχουν στιγμές που απλώς νιώθετε κουρασμένοι; Πολύ κουρασμένοι... έτοιμοι να ρίξετε τα όπλα και να πείτε "δεν αντέχω άλλο" "για ποιον λόγο να πολεμάω" "γιατί να μάχομαι"... Μπούχτισα, κουράστηκα, αηδίασα... με την αναξιοπρέπεια, με τ

Ήταν η τρίτη φορά που έδινα πανελλήνιες. Είχα όνειρο να περάσω στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών για να σπουδάσω κλασική φιλολογία και δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο. Έδινα μόνο έκθεση γιατί είχα κρατήσει τα άλλα τρία μαθήματα. Ήταν η πιο δύσκολη χρονιά της ζωής μου. Ψυχολογικά, ηθικά, κοινωνικά. Παρέμενα κλεισμένη στο σπίτι όλη την εβδομάδα, όλο τον μήνα. Έβγαινα κάθε Πέμπτη να πάω για μάθημα και μετά επέστρεφα και παρέμενα έγκλειστη διαβάζοντας και γράφοντας. Τότε έμαθα τι είναι η κρίση πανικού. Έγινα ακόμη πιο κλειστοφοβική, ακόμη πιο αγοραφοβική, ακόμη πιο ντροπαλή, ακόμη πιο συνεσταλμένη, ακόμη πιο αντικοινωνική. Δεν δεχόμουν προτάσεις να βγω, δεν μιλούσα και δεν συναναστρεφόμουν κανέναν συνομήλικό μου εκτός της αδερφής μου που την έβλεπα αραιά και που καθώς εκείνη σπούδαζε και είχε τις δικές της υποχρεώσεις. Τα βράδια δεν κοιμόμουν από τις παράλογες σκέψεις που εισχωρούσαν στο μυαλό μου και με ταλαιπωρούσαν. Όπως   πώς μπορεί η Γη να είναι στρογγυλή και να περιστρέφεται γύρω από τον ά

Είχα μια συνομιλία πρόσφατα και από εκείνη την ημέρα κάνω διαρκώς αναδρομές σε σημαντικές στιγμές της ζωής μου, όπως πότε ακριβώς αποφάσισα τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, πότε ονειρεύτηκα ότι θα γίνω συγγραφέας, τι υπόβαθρο είχα για να χτίσω πάνω σ' αυτό το όνειρο, τη φιλοδοξία, τον στόχο; Όπως θέλετε ονομάστε το. Μπορεί να ακουστεί υπεροπτικό, αλλά ναι, το ονειρεύτηκα στα 11-12 χρόνια μου.  Πιστεύω ότι ήξερα ότι θα γίνω συγγραφέας από τότε που έμαθα να γράφω και να διαβάζω. Γιατί έως την ενηλικίωσή μου είχα διαβάσει πολύ, πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν ήταν πάνω από τον μέσο όρο ενός φυσιολογικού εφήβου, αλλά πολύ... Μέσα σε μία ημέρα ολοκλήρωσα το "20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα". Ήταν την ημέρα του τελικού του Ευρωμπάσκετ το 87. Είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου. Όλοι στο σπίτι έβλεπαν τον τελικό. Εγώ καθόμουν στον καναπέ και απλώς διάβαζα. Συγκινήθηκα για την Ελλάδα, αλλά πιο πολύ συγκινήθηκα που ολοκλήρωσα το αναγνωστικό μου ταξίδι. Είχα αφήσει τελευταίο αυτό από τη σ