ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

  Κοιτάζοντας πίσω τα χρόνια μου, αυτό που σκέφτομαι ότι όλες οι επιλογές έχουν ένα τίμημα. Στο κυνήγι των ονείρων κερδίζεις κάτι αλλά και κάτι χάνεις. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.  Κάθε βήμα θέλει θάρρος, θέλει τόλμη, είναι μία μάχη. Μπορεί να λαβωθείς αλλά προχωράς. Και κάθε βήμα είναι μία νίκη. Δεν υπάρχει γυρισμός. Ο δρόμος οδηγεί μπροστά, μόνο μπροστά.  Και επαναλαμβάνω, κάθε επιλογή έχει το τίμημά της. Και πάντα υπάρχει πόνος, υπάρχει απώλεια, υπάρχει πληγή, υπάρχει σκιά. Και από τα σημάδια μαθαίνουμε, αποκτάμε γνώση και εμπειρία. Και αυτό είναι νίκη... μάθημα και κατά συνέπεια γνώση, εμπειρία... Και έτσι, και πάλι αυτό είναι μία νίκη.  Στην πορεία έχω κοιτάξει πολλές φορές πίσω και είχα σκεφθεί τι θα έκανα διαφορετικά. Τίποτα, γιατί αν άλλαζα οτιδήποτε δεν θα ήμουν εδώ σήμερα.  Αν μετανιώνω για κάτι; Ίσως ότι χάρισα πολύ χρόνο και πολλές ευκαιρίες σε λάθος ανθρώπους, σε ανθρώπους που δεν μου έδωσαν χρόνο ούτε μία ευκαιρία όταν εγώ τα χρειαζόμουν.  Επέλεξα, πλήρωσα το τίμημα. Άξι

Πριν από πέντε χρόνια έπρεπε αυτή η μέρα να είναι η αρχή της μεγαλύτερης ευτυχίας μου. Πριν από πέντε χρόνια έπρεπε να ζω το παραμύθι μου, το όνειρό μου. Έπρεπε... Έτσι μου το είχαν υποσχεθεί. Έτσι μου το είχαν πλάσει. Έπρεπε... Και όμως, δεν έγινε. Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε όπως και το παραμύθι μου, το όνειρό μου. Και μέσα από τα κομμάτια μου βρήκα τη δύναμη να βγω ξανά στο φως και να διεκδικήσω καινούργια όνειρα, διαφορετικούς κόσμους, νέα παραμύθια. Αλλά αυτήν τη φορά κατάφερα να τους πλάσω μόνη μου και να μην περιμένω από άλλους τίποτα. Βλέπετε δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο δυνατοί ή το ίδιο θαρραλέοι. Δεν έχουμε όλοι το κουράγιο ή και τη διάθεση να δίνουμε μάχη για τα όνειρά μας. Άλλοι επαναπαύονται, άλλοι παραιτούνται, άλλοι δειλιάζουν. Αυτοί, οι δειλοί, συνηθίζουν να ζουν το όνειρο στο μυαλό τους. Πλάθουν τον δικό τους κόσμο, τη δική τους ιστορία και ποτέ δεν τολμούν να την κάνουν πραγματικότητα. Και μαζί με τον εαυτό τους απογοητεύουν και όποιον αφελή τολμήσει να τους εμπ