Πριν από πέντε χρόνια έπρεπε αυτή η μέρα να είναι η αρχή της μεγαλύτερης ευτυχίας μου. Πριν από πέντε χρόνια έπρεπε να ζω το παραμύθι μου, το όνειρό μου. Έπρεπε... Έτσι μου το είχαν υποσχεθεί. Έτσι μου το είχαν πλάσει.
Έπρεπε...
Και όμως, δεν έγινε. Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε όπως και το παραμύθι μου, το όνειρό μου. Και μέσα από τα κομμάτια μου βρήκα τη δύναμη να βγω ξανά στο φως και να διεκδικήσω καινούργια όνειρα, διαφορετικούς κόσμους, νέα παραμύθια. Αλλά αυτήν τη φορά κατάφερα να τους πλάσω μόνη μου και να μην περιμένω από άλλους τίποτα.
Βλέπετε δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο δυνατοί ή το ίδιο θαρραλέοι. Δεν έχουμε όλοι το κουράγιο ή και τη διάθεση να δίνουμε μάχη για τα όνειρά μας. Άλλοι επαναπαύονται, άλλοι παραιτούνται, άλλοι δειλιάζουν. Αυτοί, οι δειλοί, συνηθίζουν να ζουν το όνειρο στο μυαλό τους. Πλάθουν τον δικό τους κόσμο, τη δική τους ιστορία και ποτέ δεν τολμούν να την κάνουν πραγματικότητα. Και μαζί με τον εαυτό τους απογοητεύουν και όποιον αφελή τολμήσει να τους εμπιστευεί και κυρίως να τους πιστέψει.
Και σκέφτομαι... Έπρεπε όλα να ήταν αλλιώς. Έπρεπε να είχαν γίνει όλα αυτά που περίμενα.
Και μετά συνειδητοποιώ πως αν είχαν γίνει, σήμερα δεν θα ήμουν εδώ. Αν είχαν γίνει δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα. Οπότε δεν ξέρω αν έπρεπε αλλά σίγουρα ξέρω ότι αν είχαν γίνει εγώ θα ήμουν διαφορετική. Σίγουρα υπήρχει ένα ανώτερο σχέδιο... Σίγουρα οι πράξεις μας έχουν συνέπειες, σίγουρα φέρνουν δράση και αντίδραση. Και σίγουρα πλέον είμαι πεπεισμένη πως έπειτα από πέντε χρόνια η μέρα εκείνη που έμελλε να είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της μέχρι τότε ζωής μου, έγινε μάθημα ώστε να ζήσω την ευτυχία που μου άξιζε αλλά με άλλον τρόπο, έναν τρόπο πλήρη και συγκλονιστικό.
Και πως εκείνη η μέρα έγινε το ξεκίνημα για μια εντελώς διαφορετική απ' ό,τι είχα υπολογίσει ζωή. Και τελικά η ευτυχία βρίσκει τον δρόμο της και τον τρόπο να σε βρει. Ιδίως όταν αυτή η ζωή σου το χρωστάει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου