ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ένα φαινόμενο που παρατηρώ τελευταία και με προβληματίζει είναι η ασέβεια και κυρίως η ανταγωνιστικότητα των νεότερων, ηλικίας κυρίως 20-30. Επικαλούμενοι την ηλικία επιδεικνύουν ένα τρομερό θράσος, είναι τρομερά ανταγωνιστικοί με τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, ιδίως συναδέλφους, δεν επιδεικνύουν κανέναν σεβασμό και διεκδικούν με μοχθηρία και ζήλεια αυτά που νομίζουν ότι τους οφείλουν όλοι. Αρχικά να πω ότι χώρος υπάρχει για όλους και τα βήματα μπροστά γίνονται με σεβασμό στη διαφορετικότητα ακόμη και αν αυτή είναι ηλικιακή. Όταν δεν έχεις την εμπειρία να διαχειριστείς πράγματα και καταστάσεις καλό είναι να ακούς, να μαθαίνεις και να σέβεσαι την άποψη, όχι ενός μεγαλύτερου, αλλά εμπειρότερου. Κανείς δεν σου πήρε την μπουκιά από το στόμα για να προσπαθείς να την πάρεις εσύ πίσω και να εκδιώξεις τον άλλον από τη θέση του με μόνη δικαιολογία ότι είσαι νέος... και ωραίος ή μη.   Είναι καλό να διεκδικείς για να κερδίσεις όσα θεωρείς ότι αξίζεις αλλά αυτό μπορείς να το κάνεις χωρίς να κ

 Είναι ένα ερώτημα που κάνω διαρκώς στον εαυτό μου τελευταία. Παθούσα γαρ. Απορώ ειλικρινά με ποια κριτήρια επιλέγω ανθρώπους για να εμπιστευτώ. Έχω φάει τόσα χαστούκια, έχω απογοητευτεί τόσες φορές... Είμαι τόσο αφελής; Είμαι τόσο ανόητη; Ή τόσο εύπιστη; Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι και καταλήγω στο ότι δεν φταίω εγώ και η καλή μου ψυχή, που δίνομαι και αφοσιώνομαι στους ανθρώπους, δεν φταίω εγώ που αγαπώ τους ανθρώπους, δεν μπορώ να αυτοτιμωρούμαι που επαφίεμαι στην καλή πίστη τους. Δεν φταίω εγώ που οι άνθρωποι φορούν προσωπεία για να πείσουν, να κοροϊδέψουν, να μειώσουν, να ταπεινώσουν... Και τελικά, σκέφτομαι ότι σε έναν κόσμο προσωπείων, όπου όλοι τα έχουν καλά με όλους και όλοι ανταγωνίζονται, ζηλεύουν, φθονούν και υποσκάπτουν τον άλλο, προτιμώ να είμαι μόνη στον δικό μου απολύτως ειλικρινή κόσμο, όπου θα παραμείνω πιστή στο ανθρώπινο είδος -όσο κι αν προσπαθούν να με κάνουν να το μετανιώσω- να διατυμπανίζω ότι η αγάπη είναι το μόνο φάρμακο για όλα τα δεινά.  Και αυτοί που προσπα