Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Υπάρχει χώρος για όλους

Ένα φαινόμενο που παρατηρώ τελευταία και με προβληματίζει είναι η ασέβεια και κυρίως η ανταγωνιστικότητα των νεότερων, ηλικίας κυρίως 20-30.

Επικαλούμενοι την ηλικία επιδεικνύουν ένα τρομερό θράσος, είναι τρομερά ανταγωνιστικοί με τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, ιδίως συναδέλφους, δεν επιδεικνύουν κανέναν σεβασμό και διεκδικούν με μοχθηρία και ζήλεια αυτά που νομίζουν ότι τους οφείλουν όλοι.

Αρχικά να πω ότι χώρος υπάρχει για όλους και τα βήματα μπροστά γίνονται με σεβασμό στη διαφορετικότητα ακόμη και αν αυτή είναι ηλικιακή.

Όταν δεν έχεις την εμπειρία να διαχειριστείς πράγματα και καταστάσεις καλό είναι να ακούς, να μαθαίνεις και να σέβεσαι την άποψη, όχι ενός μεγαλύτερου, αλλά εμπειρότερου. Κανείς δεν σου πήρε την μπουκιά από το στόμα για να προσπαθείς να την πάρεις εσύ πίσω και να εκδιώξεις τον άλλον από τη θέση του με μόνη δικαιολογία ότι είσαι νέος... και ωραίος ή μη.

 


Είναι καλό να διεκδικείς για να κερδίσεις όσα θεωρείς ότι αξίζεις αλλά αυτό μπορείς να το κάνεις χωρίς να κοιτάς με μισό μάτι τον διπλανό σου, χωρίς ζήλεια, χωρίς κακία, χωρίς φθόνο. Δεν έκλεψε. Όπως και εσύ, ξεκίνησε με όνειρα και ελπίδες και δουλεύει τα διπλάσια χρόνια από εσένα για να φέρεσαι σαν μεγαλειώδες κ@λόπαιδο σ' ένα άνθρωπο που ενδέχεται να έχει και την ηλικία των γονιών σου.

Και μπορεί να έχεις κάκιστη σχέση με τους γονείς σου αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τέτοιες συμπεριφορές σε εργασιακό ή και σε φιλικό χώρο. Δηλαδή, τι θα κάνουμε; Θα εκτελούμε τους 45άρηδες ή 65αρηδες για να κάνουμε χώρο στα νιάτα; Και αυτοί ρόλο διαδραματίζουμε σ' αυτήν την κοινωνία και η προσφορά μας είναι πολύτιμη στο κοινωνικό σύνολο. Μην προσπαθείτε να παραγκωνίσετε ενεργούς ανθρώπους που έχουν να δώσουν ακόμη πολλά και πολλά μπορείτε να πάρετε κι εσείς από αυτούς αν δεν αφήσετε την εμπάθεια και τη μικροπρέπειά σας να σας τυφλώνουν. Και πραγματικά, όσους 25ηδες-30ηδες βλέπω να θέλουν να βγάλουν το μάτι των 45χρονων, θέλω να σας δω σε 20 χρόνια που θα έχετε φθάσει σ' αυτήν την ηλικία κατά πόσο θα είστε πρόθυμοι να αποσυρθείτε από το προσκήνιο και να αφήσετε χώρο στα... νιάτα. Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, όχι πριν από την ώρα τους. Χαλαρώστε παιδιά, υπάρχει χώρος για όλους!

Υπάρχουν τα νιάτα, υπάρχει και η εμπειρία, όλα καλά, όλα επιθυμητά! Relax...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Το δικό του τέλος η δική μου συνέχεια

  Στην αφιέρωση του Nitya θα δείτε πως γράφω το απόφθεγμα της Emmanuelle Arsan, "Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια". Βλέπετε εντελώς τυχαία θέλησα τη χρονιά του 8, του αριθμού της αιωνιότητας, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία για έναν αιώνιο έρωτα. Να αναλύσω την έννοια του αιώνιου στον έρωτα, να σας πω πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μια στιγμή, υπάρχουν για λίγο και διαρκούν... για πάντα. Ακριβώς την ίδια αντίληψη μεταφέρει και ο Νίκος Καζαντζάκης που έλεγε πως η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό... Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά... Σε μια εποχή που ποινικοποιεί το συναίσθημα λες και είναι ελάττωμα ή παράπτωμα, συνεχώς ακούω ότι δεν χρειάζεται να μιλάω γι' αυτό, να γράφω τις σκέψεις μου, να κάνω κατάθεση ψυχής, να μοιράζομαι συναισθήματα ή κομμάτια μου. Έχω μάθει στα social media να κρατάω πολλά πράγματα για τον εαυτό...

Η ουτοπία του σήμερα

Έ βλεπα μια σειρά και λέει ο ήρωας: "Μάλλον συμβαίνει σε όλους να αγαπούν σε λάθος στιγμή..." Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους. Ξέρω ότι συμβαίνει. Συχνά αναρωτιέμαι για τις συγκυρίες και τον συγχρονισμό στον έρωτα. Έφτασα στο σημείο να εξηγώ τις καταστάσεις μοιρολατρικά: δεν ήταν να γίνει. Αλλά από την άλλη επαναστατώ και λέω ότι όποιος θέλει να το ζήσει θα βρει τον τρόπο, θα κάνει τον κόσμο άνω κάτω και θα φροντίσει να συμβεί, θα κάνει το λάθος σωστό, θα βρει τον τρόπο... Και μετά σκέφτομαι πόσο ουτοπικό είναι για τη σημερινή εποχή να περιμένουμε από τους συμβιβασμένους να σπάσουν προσωπικά όρια και να ομολογήσουν συναισθήματα... Αυτό που σίγουρα εύχομαι είναι να ζήσουμε όλοι την αγάπη που μας οφείλει αυτή η ζωή τη σωστή στιγμή και με τον σωστό άνθρωπο...