Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Υπάρχει χώρος για όλους

Ένα φαινόμενο που παρατηρώ τελευταία και με προβληματίζει είναι η ασέβεια και κυρίως η ανταγωνιστικότητα των νεότερων, ηλικίας κυρίως 20-30.

Επικαλούμενοι την ηλικία επιδεικνύουν ένα τρομερό θράσος, είναι τρομερά ανταγωνιστικοί με τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, ιδίως συναδέλφους, δεν επιδεικνύουν κανέναν σεβασμό και διεκδικούν με μοχθηρία και ζήλεια αυτά που νομίζουν ότι τους οφείλουν όλοι.

Αρχικά να πω ότι χώρος υπάρχει για όλους και τα βήματα μπροστά γίνονται με σεβασμό στη διαφορετικότητα ακόμη και αν αυτή είναι ηλικιακή.

Όταν δεν έχεις την εμπειρία να διαχειριστείς πράγματα και καταστάσεις καλό είναι να ακούς, να μαθαίνεις και να σέβεσαι την άποψη, όχι ενός μεγαλύτερου, αλλά εμπειρότερου. Κανείς δεν σου πήρε την μπουκιά από το στόμα για να προσπαθείς να την πάρεις εσύ πίσω και να εκδιώξεις τον άλλον από τη θέση του με μόνη δικαιολογία ότι είσαι νέος... και ωραίος ή μη.

 


Είναι καλό να διεκδικείς για να κερδίσεις όσα θεωρείς ότι αξίζεις αλλά αυτό μπορείς να το κάνεις χωρίς να κοιτάς με μισό μάτι τον διπλανό σου, χωρίς ζήλεια, χωρίς κακία, χωρίς φθόνο. Δεν έκλεψε. Όπως και εσύ, ξεκίνησε με όνειρα και ελπίδες και δουλεύει τα διπλάσια χρόνια από εσένα για να φέρεσαι σαν μεγαλειώδες κ@λόπαιδο σ' ένα άνθρωπο που ενδέχεται να έχει και την ηλικία των γονιών σου.

Και μπορεί να έχεις κάκιστη σχέση με τους γονείς σου αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τέτοιες συμπεριφορές σε εργασιακό ή και σε φιλικό χώρο. Δηλαδή, τι θα κάνουμε; Θα εκτελούμε τους 45άρηδες ή 65αρηδες για να κάνουμε χώρο στα νιάτα; Και αυτοί ρόλο διαδραματίζουμε σ' αυτήν την κοινωνία και η προσφορά μας είναι πολύτιμη στο κοινωνικό σύνολο. Μην προσπαθείτε να παραγκωνίσετε ενεργούς ανθρώπους που έχουν να δώσουν ακόμη πολλά και πολλά μπορείτε να πάρετε κι εσείς από αυτούς αν δεν αφήσετε την εμπάθεια και τη μικροπρέπειά σας να σας τυφλώνουν. Και πραγματικά, όσους 25ηδες-30ηδες βλέπω να θέλουν να βγάλουν το μάτι των 45χρονων, θέλω να σας δω σε 20 χρόνια που θα έχετε φθάσει σ' αυτήν την ηλικία κατά πόσο θα είστε πρόθυμοι να αποσυρθείτε από το προσκήνιο και να αφήσετε χώρο στα... νιάτα. Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, όχι πριν από την ώρα τους. Χαλαρώστε παιδιά, υπάρχει χώρος για όλους!

Υπάρχουν τα νιάτα, υπάρχει και η εμπειρία, όλα καλά, όλα επιθυμητά! Relax...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...