Τις τελευταίες ημέρες πλημμυρίζομαι από σκέψεις. Αναπολώ τις αντίστοιχες μέρες του 2021. Ήδη ένας χρόνος από τη στιγμή που μας συστήθηκε ο κορονοϊός και ήμασταν γεμάτοι ελπίδα ότι μέσα στη χρονιά θα εξαφανιζόταν. Πλέον είμαστε στην 6η ημέρα του 2022, βιώνουμε το τέταρτο πανδημικό κύμα και η ανησυχία είναι πιο έκδηλη από ποτέ λόγω της ραγδαίας εξάπλωσης της παραλλαγής Όμικρον. Όσοι δεν το ήξεραν, πλέον έχουν μάθει σχεδόν ολόκληρο το ελληνικό αλφάβητο απέξω και ευχή μου είναι να μην το μάθουν ως το τελευταίο γράμμα. Αυτό που σκέφτομαι, ωστόσο, έντονα είναι οι συνέπειες της πανδημίας στον άνθρωπο, στην κοινωνικοποίησή του, στην ψυχή του, στον πολιτισμό του. Μία καλή φίλη, καρκινοπαθής, που ευτυχώς πάλεψε και κέρδισε τη μάχη, μου είχε πει ότι "όποιος έχει παλέψει και νικήσει τον καρκίνο θα βγει ή καλύτερος ή χειρότερος, αποκλείεται όμως να μείνει ο ίδιος". Δεν το είχα καταλάβει τη στιγμή που μου το είχε πει τι ακριβώς εννοούσε ώσπου "χτύπησε" την ανθρωπότητα ο κορονοϊ
Συγγραφέας