ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Πρόσφατα είχα μια συζήτηση μ' έναν φίλο από την Ισπανία. Μιλούσαμε για τα προηγούμενα και τα επόμενα εκδοτικά μου σχέδια. Απόρησε γιατί δεν γράφω για Έλληνες. Σκέφτηκα την παρατήρησή του και απάντησα ότι η συμπεριφορά των Ελλήνων ανδρών απέναντι στις γυναίκες δεν είναι σωστή, ότι οι Έλληνες έχουν χαλάσει πολύ και δυστυχώς δεν είναι άντρες που εμπνέουν. Και αυτό δεν είναι προσωπική παρατήρηση, αλλα δυστυχώς επιβεβαιώνεται διαρκώς από τα φαινόμενα γύρω μας. Υπήρξα σε λάθος σχέσεις, με λάθος ανθρώπους, που ζήλευαν, που υποτιμούσαν, που μείωναν. Έχω δεχθεί λεκτική κακοποίηση του τύπου "πώς είσαι έτσι;", "η προσωπικότητά σου φταίει", "απορώ που έχεις και άποψη". Και ευτυχώς ήμουν τόσο σκληρή και δυνατή που απλώς αδιαφόρησα και προχώρησα παραμένοντας ανεπηρέαστη. Συνεργάστηκα επαγγελματικά με άντρες που με παρενόχλησαν, με προσέβαλαν, με εκφόβισαν, με υποβάθμισαν. Ακόμη και στα social media δέχομαι καθημερινά παρενόχληση από άσχετους που θεωρητικά είναι διαδ

Ζούμε σε μια χώρα -τη μόνη θα έλεγα- που κάθε φορά γκρινιάζουμε -για τα πάντα, αλλά κυρίως- για συγκεκριμένες Παγκόσμιες Ημέρες. Αυτές που μας ενοχλούν περισσότερο είναι η Ημέρα των Ερωτευμένων και η Ημέρα της Γυναίκας. Εκτός του ότι θα επρεπε να μας προβληματίσει η ανάγκη να καθιερωθούν αυτές οι ημέρες ως παγκόσμιες, θα έπρεπε να μας προβληματίσει περισσότερο η λογική του "εγώ δεν γιορτάζω". Έχουμε τόσο φόβο να δείξουμε συναίσθημα και αποκηρύσσουμε τη Γιορτή του Άγιου Βαλεντίνου; Φοβόμαστε γενικώς; Δεν το έχω καταλάβει. Ας αφήσουμε την εμπορική διάσταση της ημέρας. Ας μπούμε στην ουσία. Είναι ξενόφερτη γιορτή; Μην τη γιορτάζεις. Γιόρτασε τη 13η Φεβρουαρίου, των Ακύλλα και Πρίσκιλλας αποστόλων, που είναι το ζευγάρι των αγίων της ορθοδοξίας. Ναι, υπάρχει και αυτό. Αλλά σταμάτα να είσαι τόσο γκρίζος και αφοριστικός. Και προσπάθησε να αντιληφθείς την ανάγκη που επέβαλε την καθιέρωση της ημέρας του έρωτα! Και πάμε στην Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας . Δεν είναι γιορτή. Αλλά είναι απόδο

Nunca lo creí y siempre insistí en lo contrario cuando me decían que el tiempo es el mejor médico para la herida del amor traicionado. Es tan extraño cómo se desvanece la memoria, cómo se desvanece la sensación de dolor, cómo se disuelve la fantasía del sueño. Todo un pasado lejano que ya no te toca. Palabras, promesas, votos... Un eco olvidado en el paso del tiempo. Formas, respiraciones, toques... Una sensación anticuada Imágenes, momentos, sentimientos... Un recuerdo desvanecido Eso es lo que merecíamos. Tal vez... Tal vez no tuvimos el corazón para vivirlo. Tal vez no fuimos lo suficientemente valientes para vencer el tiempo, el dolor. No estábamos listos para reclamar nuestra propia eternidad. Y al final, nos quedamos con el dolor y la soledad... Una vez. Más. Ahora. Finalmente

Ποτέ δεν το πίστευα και πάντα επέμενα για το αντίθετο όταν μου έλεγαν ότι ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος γιατρός για την πληγή του προδομένου έρωτα. Είναι τόσο περίεργο πως ξεθωριάζει η ανάμνηση, πώς χάνεται η αίσθηση της οδύνης, πώς διαλύεται η ονειροφαντασία. Όλα ένα μακρινό παρελθόν που πλέον δεν σ' αγγίζει. Λόγια, υποσχέσεις, όρκοι... Μια ηχώ ξεχασμένη στο πέρασμα του χρόνου Μορφές, ανάσες, αγγίγματα... Μια ξεπερασμένη αίσθηση Εικόνες, στιγμές, συναισθήματα... Μια ξεθωριασμένη ανάμνηση Αυτό μας άξιζε. Ίσως... Ίσως δεν είχαμε την καρδιά να το ζήσουμε. Ίσως δεν ήμασταν αρκετά γενναίοι για να νικήσουμε τον χρόνο, τον πόνο. Δεν ήμασταν έτοιμοι να διεκδικήσουμε τη δική μας αιωνιότητα. Και τελικά έμειναν ο πόνος και η μοναξιά... Κάποτε. Πλέον. Πια. Τέλος