Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Εl tiempo cura la herida del amor

Nunca lo creí y siempre insistí en lo contrario cuando me decían que el tiempo es el mejor médico para la herida del amor traicionado.

Es tan extraño cómo se desvanece la memoria, cómo se desvanece la sensación de dolor, cómo se disuelve la fantasía del sueño. Todo un pasado lejano que ya no te toca.

Palabras, promesas, votos... Un eco olvidado en el paso del tiempo.


Formas, respiraciones, toques... Una sensación anticuada

Imágenes, momentos, sentimientos... Un recuerdo desvanecido

Eso es lo que merecíamos. Tal vez... Tal vez no tuvimos el corazón para vivirlo. Tal vez no fuimos lo suficientemente valientes para vencer el tiempo, el dolor. No estábamos listos para reclamar nuestra propia eternidad. Y al final, nos quedamos con el dolor y la soledad... Una vez. Más. Ahora. Finalmente


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Χρόνια πολλά στον δικό μου μπαμπά...

Ημέρα του Πατέρα. 18 Ιουνίου 2023. Δεν συνηθίζω να κάνω ειδικές αναφορές, ούτε να μιλώ συχνά για τους γονείς μου. Συνήθως μιλώ γι' αυτούς όταν θέλω να αναφερθώ στο πρότυπο σχέσης και τον έρωτα που έχουν, έναν έρωτα που κρατά περισσότερα από 50 χρόνια και εμπνέει. Ωστόσο, σήμερα έχω την ανάγκη να κάνω μία ειδικότερη αναφορά στον πατέρα μου καθώς διάφορες εικόνες και λέξεις ήρθαν στο μυαλό μου. Ήταν ναυτικός και ταξίδευε πολύ και έτσι δεν έχουμε πολλές κοινές στιγμές μέσα στον χρόνο από τα 6-16 μου χρόνια.  Αλλά υπάρχουν οι αναμνήσεις από τα ταξίδια που κάναμε μαζί του μέχρι να πάμε σχολείο και μετά, από τις στιγμές που περνάγαμε μαζί αφού συνταξιοδοτήθηκε. Αν κάποιος θέλει να μιλήσει για έναν γλυκό, πράο, ευγενικό, χωρίς κακίες και μίση, γεμάτο φως και αγάπη άνθρωπο, τότε πρέπει να σας μιλήσει για τον πατέρα μου. Δεν είναι άνθρωπος από αυτόν τον κόσμο, είναι ένας άνθρωπος του κόσμου. Τα ταξίδια που έκανε στη ζωή του, διαμόρφωσαν και το ευρύ πνεύμα του, την αντίληψη του, την ευγένεια

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...