ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Φταίει η πανσέληνος; Ίσως, δεν ξέρω, μάλλον! Σαν γροθιά στο στήθος η κατάθλιψη, ένα σύννεφο μελαγχολίας με κυκλώνει και μου προκαλεί δάκρυα κι ένα χαζό χαμόγελο, αυτό του παραιτημένου, ξεχασμένου, εγκαταλελειμμένου. Ίσως φταίει η απουσία του... Δεν είναι η απόσταση, τουλάχισοτν η χιλιομετρική, αλλά η συναισθηματική. Δεν αντέχω να αισθάνομαι παγωμένη την καρδιά του, έναν αφιλόξενο τόπο για τα συναισθήματά μου. Πάντα ονειρευόμουν τον... "τέλειο" άντρα, έπρεπε να έχει το Χ όνομα και συγκεκριμένο σωματότυπο αλλά και θέλω και πιστεύω. Τα είχα δει πριν από 20 χρόνια σε ένα όνειρο... Και περίμενα στωικά, και υπέφερα, και γκρεμίστηκα, και ξανασηκώθηκα. Και τον περίμενα χρόνο με τον χρόνο. Κι αφού συνέλεξα αρκετές εμπειρίες που όμως δεν άφησα να αλλοιώσουν την ψυχή μου, εκείνος ήρθε. Ακριβώς όπως τον φαντάστηκα, ακριβώς όπως ήλπιζα, ακριβώς όπως τον ονειρεύτηκα. Κι ενώ όλα ήταν τέλεια, έπρεπε να ζήσουμε τη συγκυρία της κακής εποχής... Κρίση σε όλα τα επίπεδα. Και λέγαμε ότι όλα θ

Η Δανάη Μάλλη, διάσημη συγγραφέας ρομάντων, πληγωμένη κι απογοητευμένη, ζει και γράφει απομονωμένη σ' ένα νησί, όταν εισβάλλει στον παράδεισό της ο Μιχάλης  Ευαγγέλου, επιχειρηματίας και "ναυαγός" στην ερημική αμμουδιά της. Το πάθος μεταξύ τους είναι απόλυτο και ζουν μία σύντομη ερωτική σχέση. Όταν εκείνος φεύγει, εκείνη επιστρέφει στην πόλη για να διεκδικήσει τη ζωή και τον έρωτά της. Όταν μαθαίνει ότι εκείνος σκοπεύει να παντρευτεί, ο κόσμος γκρεμίζεται αλλά αποφασίζει να ζήσει με τη μοναξιά της. Ο έρωτας όμως έχει άλλα σχέδια για τη συγγραφέα και οι ανατροπές έρχονται να αλλάξουν τα... μοναχικά σχέδιά της.  Έλενα Αντωνίου Υ.Γ Δείτε περισσότερα στο elenantoniou5.wix.com/ladyschoice

Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις τις σκέψεις σου να παίρνουν σάρκα και οστά και να γίνονται προτάσεις, παράγραφοι, σελίδες, βιβλίο. Φυσικά ποτέ δεν θεώρησα ένα ρομαντικό μυθιστόρημα, μία ερωτική ιστορία,.. ένα "Άρλεκιν" ή "Βίπερ" ή όπως αλλιώς το αποκαλούν, λογοτεχνία, αλλά όση χαρά και  συναισθηματική ευφορία αισθανόμουν όταν διάβαζα ένα τέτοιο μικρό βιβλιαράκι μεγαλώνοντας, δεν αισθάνθηκα ποτέ ξανά. Μόνο ιστορίες αγάπης που θέλεις τόσο έντονα να ζήσεις, με πάθος και ορμή, να θέλεις και τη ζωή σου να δώσεις για να το βιώσεις. Και διαβάζοντας από τα 11 μου χρόνια αυτά τα τόσο ροζ και υπέροχα βιβλία τσέπης και ξεχνώντας τον κόσμο όλο όταν τα διάβαζα, περίμενα να ζήσω κι εγώ τον απόλυτο έρωτα. Κι όσο περίμενα, τον περιέγραφα, τον ποθούσα, τον ήλπιζα και τελικά έμαθα να γράφω γι' αυτόν. Το "Ένα Καλοκαίρι Έρωτας" είναι η πρώτη ολοκληρωμένη μου "συγγραφική" απόπειρα, που μπορεί να μην είναι ένα λογοτεχνικό αριστούργημα αλλά για εμένα είναι

Άνθρωποι που δεν έχουν ερωτευτεί και δεν έχουν αγαπήσει, δεν μπορούν να καταλάβουν την παράνοια του έρωτα ούτε τη δύναμη της αγάπης. Αλλά αφού δεν το καταλαβαίνουν, καλό θα είναι να μην προσπαθούν να κάνουν τους υπόλοιπους ίδιους με τον εαυτό τους, πεζούς κι επιφανειακούς! Μπορεί να είναι δύσκολες εποχές για έρωτες, αλλά αυτά έτσι έρχονται, δεν ρωτούν! Και μπορεί μόνο η αγάπη να μην είναι αρκετή για να αντέξει μία σχέση στις δοκιμασίες και τα προβλήματα, αλλά και χωρίς αυτήν δεν υπάρχει ζωή! Άλλωστε η αγάπη όλα τα νικά... Έλενα Αντωνίου

Έλλειψη έμπνευσης... σαν να έχει πάθει blackout το μυαλό μου... σαν να έχουν πάθει μία μορφή παράλυσης τα δάχτυλά μου. Σκέψεις, πολλές σκέψεις, αλλά δεν μπορώ να τις αποτυπώσω στο χαρτί.. έστω στο πληκτρολόγιό μου... Μήνες ολόκληρους παλεύω με τις σκέψεις... δίνω σκληρό αγώνα και τον χάνω καθημερινά. Παραδίνομαι αμαχητί. Η καρδιά θέλει, για να μην πω για την ψυχή... Το μυαλό όμως... απαθές! "Βομβαρδίζομαι" καθημερινά από μια κακοδαιμονία...και ταλαιπωρείται τόσο πολύ το μυαλό μου που στο τέλος της μέρας είμαι τόσο εξαντλημένη ψυχικά και συναισθηματικά που δεν μπορώ πλέον να συντάξω ούτε πρόταση. Προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ. Για να γράψω πρέπει να συμβαίνουν δύο εντελώς αντιφατικά τινά: Κατ' αρχάς να περνάω φοβερές περιόδους βαθύτατης μελαγχολίας και κατά δεύτερον να είμαι τόσο χαρούμενη που να πετάω. Όσο και να προσπαθεί το σύμπαν να με "συνθλίψει", δεν τα καταφέρνει, αλλά μου στερεί τη χαρά της δημιουργικότητας... Και δεν έχω πολλά να πω! Συγχωρήστε μ

Με κοροϊδεύουν... οι περισσότεροι τουλάχιστον. Καλά 1 εκατομμύριο και οι άνεργοι, η οικονομία χάλια, δεν έχουμε να φάμε, δεν μπορούμε να ζήσουμε, η διαφθορά βασιλεύει, η πολιτική είναι σάπιο σύστημα, η μισή Ελλάδα είναι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, μπλα μπλα μπλα... Τους είπε κάποιος ότι αγνοώ την πραγματικότητα; Ότι προσωπικά έχω την πολυτέλεια να ζω στον πύργο μου και να μην ασχολούμαι με τη ζοφερή πραγματικότητα και τη σκληρή καθημερινότητα που η ίδια και όλοι οι δικοί μου άνθρωποι βιώνουν; Το να γράφεις όμως για έρωτα, για αγάπη, για συναισθήματα είναι τρόπος να ξεφεύγει η ψυχή σου από αυτήν τη μαυρίλα, από αυτό το σκοτάδι που κυκλώνει και ρουφά κάθε νότα ελπίδας και αισιοδοξίας. Πλέον οι άνθρωποι έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε... Κυρίως έχουμε ξεχάσει να αισθανόμαστε. Ζούμε σαν ρομπότ, καλοκουρδισμένες μηχανές με πρόγραμμα και σύστημα. Λυπάμαι που διαφέρω μαζί με αρκετούς ακόμη και ακούμε τη φωνή της καρδιάς μας, τις ανάσες της ψυχής μας που πάντα θα φτερουγίζει ελεύθερη

Είναι μία λέξη. Αντίο... Πώς τη λες; Πώς την εκστομίζεις; Δεν σημαίνει αναγκαστικά πως όλα τελείωσαν και σταματάς να αισθάνεσαι οτιδήποτε γι' αυτόν τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Πολλές φορές δεν φθάνει μόνο η αγάπη για να σε κρατήσει σε μία σχέση. Υπάρχουν πολλοί... παράγοντες που σε αναγκάζουν να αποχωρείς... Μπορεί μέσα σου να πεθαίνεις! Μπορεί μέσα σου να κλαις! Μπορεί μέσα σου να πονάς! Αλλά ποτέ στο αντίο επάνω δεν πρέπει να υπάρχουν εκφράσεις ή εκδηλώσεις συναισθημάτων. Πες... αντίο και φύγε... Άλλωστε και οι δύο ξέρετε ότι είναι αυτή η σκληρή στιγμή του αποχωρισμού και του αποχαιρετισμού. Ίσως μάλιστα να προσπαθείτε και οι δύο να το πείτε και κανείς από τους δύο να μην μπορεί. Αλλά είναι στιγμές που πρέπει να ειπωθεί γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει... παραπέρα, δεν υπάρχει κάτι περισσότερο γιατί μέσα στο μυαλό του ή στην καρδιά του ένας από τους δύο έχει βάλει όρια και όρους, μπορεί ο έρωτας να αντίκειται στη λογική του, μπορεί το συναίσθημα να είναι υπερβολι

«Οι όμορφοι έρωτες, όμορφα καίγονται», είδα τις προάλλες σε μία τηλεοπτική σειρά. Πολύ επιτυχημένη ατάκα... και πόσο αληθινή. Ξαφνικά πρέπει να σταματήσεις να αγαπάς έναν άνθρωπο που κάποια στιγμή υπήρξε τα πάντα στη ζωή σου -να τον αγαπάς ερωτικά εννοώ, αλλά και για να φτάσεις στο σημείο να αποφασίσεις τον χωρισμό μάλλον αυτό το συναίσθημα σου έχει τελειώσει-, να σταματήσεις να τον σκέφτεσαι, να αποχωριστείς ένα μέρος της ζωής σου, του εαυτού σου. Δύσκολα πράγματα, δύσκολες καταστάσεις, δύσκολες αποφάσεις, αλλά όλα μέρος της ζωής μας. Γιατί τόσος πόνος; Ο παππούς μου λέει κάθε εμπόδιο σε καλό, οπότε μέσα από τον πόνο κάτι καλό θα γεννηθεί. Άλλωστε ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Το δυσκολότερο είναι όταν υπάρχουν παιδιά, πώς θα το χειριστεί το ζευγάρι, πώς θα το αντιληφθεί το παιδί/τα παιδιά, πώς θα προσαρμοστεί/ούν στη νέα του/-ς καθημερινότητα. Αλλά επί τη βάσει όταν χωρίζει ένα ζευγάρι, χωρίζουν πολλοί, χωρίζουν οικογένειες ολόκληρες, χωρίζουν ακόμη και οι φίλ