Φταίει η πανσέληνος; Ίσως, δεν ξέρω, μάλλον! Σαν γροθιά στο στήθος η κατάθλιψη, ένα σύννεφο μελαγχολίας με κυκλώνει και μου προκαλεί δάκρυα κι ένα χαζό χαμόγελο, αυτό του παραιτημένου, ξεχασμένου, εγκαταλελειμμένου.
Ίσως φταίει η απουσία του... Δεν είναι η απόσταση, τουλάχισοτν η χιλιομετρική, αλλά η συναισθηματική. Δεν αντέχω να αισθάνομαι παγωμένη την καρδιά του, έναν αφιλόξενο τόπο για τα συναισθήματά μου.
Πάντα ονειρευόμουν τον... "τέλειο" άντρα, έπρεπε να έχει το Χ όνομα και συγκεκριμένο σωματότυπο αλλά και θέλω και πιστεύω. Τα είχα δει πριν από 20 χρόνια σε ένα όνειρο... Και περίμενα στωικά, και υπέφερα, και γκρεμίστηκα, και ξανασηκώθηκα. Και τον περίμενα χρόνο με τον χρόνο. Κι αφού συνέλεξα αρκετές εμπειρίες που όμως δεν άφησα να αλλοιώσουν την ψυχή μου, εκείνος ήρθε. Ακριβώς όπως τον φαντάστηκα, ακριβώς όπως ήλπιζα, ακριβώς όπως τον ονειρεύτηκα. Κι ενώ όλα ήταν τέλεια, έπρεπε να ζήσουμε τη συγκυρία της κακής εποχής... Κρίση σε όλα τα επίπεδα. Και λέγαμε ότι όλα θα τα ξεπεράσουμε γιατί αγαπιόμαστε... Αλλά τα όνειρα γκρεμίστηκαν, η θέληση λαβώθηκε, η υπομονή εξαντλήθηκε. Κι εγώ φάνηκα πιο δυνατή, εκείνος πιο λιγόψυχος, απλώς αφέθηκε, λύγισε στο βάρος των προβλημάτων, όχι των συναισθημάτων.
Και σκέφτομαι ότι έχω αφιερωθεί στη συγγραφή, αυτές οι λίγες λέξεις που γράφω κάθε μέρα είναι η μόνη διέξοδός μου. Και αυτά τα ερωτικά μυθιστορήματα που γράφω και μοιράζομαι με τις φίλες μου, τι ψυχοθεραπεία! Και πάντα όσο ζω θα σκέφτομαι ότι ό,τι κι αν κάνω, όσο κι αν πιστέψω, όσα κι αν υπομείνω κάποιοι άνθρωποι είμαστε γεννημένοι μόνοι κι ελεύθεροι. Σαν να στιγματιστήκαμε στη γέννηση και κάποια θεία μοίρα να είπε 'αυτοί έχουν παρέα τον εαυτό τους δεν χρειάζονται άλλον'. Στίγμα ή κατάρα.
Όσο κι αν το προσπαθήσω δεν μου βγαίνει, όσο κι αν αγαπήσω πληγώνομαι κι... εγκαταλείπομαι! Οπότε καλύτερα να τα γράφω παρά να τα ζω. Τόσος πόνος για ποιον λόγο; Για την εμπειρία; Τουλάχιστον ξέρεις ότι έστω και μία φορά στη ζωή σου αγαπήθηκες παράφορα! Το έζησες. Όπως είπε και ο λόρδος Τένισον, καλύτερα να αγαπήσεις και να χάσεις παρά να μην ζήσεις ποτέ τίποτα! Οπότε.... Ευχαριστώ που με αγάπησες!
Το κακό είναι ότι όταν ζήσεις το όνειρο -και δεν σου βγει κιόλας- τότε δεν έχεις κάτι άλλο να περιμένεις! Οπότε αφού δεν ζεις, τα γράφεις... Ίσως σε άλλη ζωή... αγάπη μου! Γι΄αυτήν δεν είχαμε την καρδιά και την ψυχή... Και ο έρωτας -όπως και ο θάνατος- απαιτούν ψυχή! Καληνύχτα...
Έλενα Αντωνίου
Ίσως φταίει η απουσία του... Δεν είναι η απόσταση, τουλάχισοτν η χιλιομετρική, αλλά η συναισθηματική. Δεν αντέχω να αισθάνομαι παγωμένη την καρδιά του, έναν αφιλόξενο τόπο για τα συναισθήματά μου.
Πάντα ονειρευόμουν τον... "τέλειο" άντρα, έπρεπε να έχει το Χ όνομα και συγκεκριμένο σωματότυπο αλλά και θέλω και πιστεύω. Τα είχα δει πριν από 20 χρόνια σε ένα όνειρο... Και περίμενα στωικά, και υπέφερα, και γκρεμίστηκα, και ξανασηκώθηκα. Και τον περίμενα χρόνο με τον χρόνο. Κι αφού συνέλεξα αρκετές εμπειρίες που όμως δεν άφησα να αλλοιώσουν την ψυχή μου, εκείνος ήρθε. Ακριβώς όπως τον φαντάστηκα, ακριβώς όπως ήλπιζα, ακριβώς όπως τον ονειρεύτηκα. Κι ενώ όλα ήταν τέλεια, έπρεπε να ζήσουμε τη συγκυρία της κακής εποχής... Κρίση σε όλα τα επίπεδα. Και λέγαμε ότι όλα θα τα ξεπεράσουμε γιατί αγαπιόμαστε... Αλλά τα όνειρα γκρεμίστηκαν, η θέληση λαβώθηκε, η υπομονή εξαντλήθηκε. Κι εγώ φάνηκα πιο δυνατή, εκείνος πιο λιγόψυχος, απλώς αφέθηκε, λύγισε στο βάρος των προβλημάτων, όχι των συναισθημάτων.
Και σκέφτομαι ότι έχω αφιερωθεί στη συγγραφή, αυτές οι λίγες λέξεις που γράφω κάθε μέρα είναι η μόνη διέξοδός μου. Και αυτά τα ερωτικά μυθιστορήματα που γράφω και μοιράζομαι με τις φίλες μου, τι ψυχοθεραπεία! Και πάντα όσο ζω θα σκέφτομαι ότι ό,τι κι αν κάνω, όσο κι αν πιστέψω, όσα κι αν υπομείνω κάποιοι άνθρωποι είμαστε γεννημένοι μόνοι κι ελεύθεροι. Σαν να στιγματιστήκαμε στη γέννηση και κάποια θεία μοίρα να είπε 'αυτοί έχουν παρέα τον εαυτό τους δεν χρειάζονται άλλον'. Στίγμα ή κατάρα.
Όσο κι αν το προσπαθήσω δεν μου βγαίνει, όσο κι αν αγαπήσω πληγώνομαι κι... εγκαταλείπομαι! Οπότε καλύτερα να τα γράφω παρά να τα ζω. Τόσος πόνος για ποιον λόγο; Για την εμπειρία; Τουλάχιστον ξέρεις ότι έστω και μία φορά στη ζωή σου αγαπήθηκες παράφορα! Το έζησες. Όπως είπε και ο λόρδος Τένισον, καλύτερα να αγαπήσεις και να χάσεις παρά να μην ζήσεις ποτέ τίποτα! Οπότε.... Ευχαριστώ που με αγάπησες!
Το κακό είναι ότι όταν ζήσεις το όνειρο -και δεν σου βγει κιόλας- τότε δεν έχεις κάτι άλλο να περιμένεις! Οπότε αφού δεν ζεις, τα γράφεις... Ίσως σε άλλη ζωή... αγάπη μου! Γι΄αυτήν δεν είχαμε την καρδιά και την ψυχή... Και ο έρωτας -όπως και ο θάνατος- απαιτούν ψυχή! Καληνύχτα...
Έλενα Αντωνίου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου