ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Είναι ωραία ημέρα η σημερινή… Πρώτη ημέρα φθινοπώρου.. ξεκινάει η αγαπημένη μου εποχή… και μαζί φέρνει και αλλαγές και ανανέωση και πολύ όμορφα πράγματα. Το 2017 τείνει να χαρακτηρισθεί «έτος πραγματοποίησης ονείρων», δεν μπορώ να βρω πιο εύστοχο χαρακτηρισμό…  Όλα ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα αλλά τον Ιούλιο ήρθε η επισημοποίηση… Ίσως φταίει ότι σε λίγες ημέρες έχω γενέθλια και κάνω μία… ανασκόπηση… Ήμουν ένα παιδί που αγαπούσα πολύ τα βιβλία και απολάμβανα να γράφω… σκέψεις, στίχους, παραμύθια… ιστορίες…  Και όταν ανακάλυψα τα υπέροχα «ροζ» μυθιστορήματα τσέπης «Άρλεκιν»… εκεί τόλμησα να κάνω το πρώτο όνειρο της ενήλικης ζωής μου. Όταν μεγαλώσω θα γίνω συγγραφέας ρομαντικών μυθιστορημάτων… Θέλω τον ρόμβο της Άρλεκιν στο βιβλίο μου… μόνο αυτό και τίποτα άλλο… Από τη στιγμή που πέρασα την πόρτα της Χαρλένικ το καλοκαίρι, ευγνωμονώ τους ανθρώπους που ήρθαν στη ζωή μου και με οδήγησαν σ αυτήν την πόρτα. Νομίζω ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν. Τώρα λέω εγώ είμαι συγγραφέας; Και ανήκ

Κοιτάζω ζευγάρια στον δρόμο… όλων των ηλικιών… και τα χαίρομαι… ιδίως όμως εντυπωσιάζομαι όταν ακούω για ανθρώπους σχετικά νέους που αποφάσισαν να δεσμευτούν με έναν άνθρωπο από αρκετά νεαρή ηλικία και είναι ακόμη μαζί και ερωτευμένοι σχεδόν όπως την πρώτη ημέρα… ούτε η καθημερινότητα τους έπληξε, ούτε η τριβή, ούτε η φθορά του χρόνου… Και μετά προσωποποιώ τις καταστάσεις και φαντάζομαι τον εαυτό μου σε μία σχέση τόσο μακρόχρονη αν και τόσο υπέροχη… Ίσως το γεγονός ότι παρ’ όλα όσα έχω ζήσει δεν με έχουν ωριμάσει και βλέπω τα πράγματα κάπως παιδικά νομίζω είναι το κλειδί πίσω από τις.. . μοναχικές επιλογές μου. «Δεν είμαστε όλοι για όλα» συνηθίζω να λέω… ούτε για γάμους, ούτε για παιδιά και φυσικά ούτε για τις υποχρεώσεις που συνεπάγονται όλα αυτά. Αλλά το δυστυχές είναι πως τελικά αποδεικνυόμαστε λίγοι και για πολύ έρωτα (;)… με ερωτηματικό η προηγούμενη τοποθέτηση… Εδώ προκύπτει κάτι αντιφατικό… Από τη μία πλευρά,-και μιλώ εντελώς προσωπικά- παρ’ όλο π