ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ο θάνατος σε κάνει εγωιστή. Κατηγορείς αυτόν που έφυγε ότι δεν σου έδωσε τον χρόνο να πεις το "αντίο", να συμφιλιωθείς, να το αποδεχθείς Λες και όσο χρόνο κι αν έχεις, θα μπορέσεις να πιστέψεις ότι θα έρθει η μέρα που ο αγαπημένος σου άνθρωπος θα φύγει από τη ζωή. Και μετά, μετά... αν δεν το πεις, λες και θα γυρίσει πίσω, λες και δεν συνέβη ποτέ. Λες και είναι εκεί, θέλεις να είναι εκεί. Είναι αδύνατον να πιστέψεις ότι δεν θα του ξαναμιλήσεις, δεν θα τον ξαναδείς, δεν θα τον ξαναγκαλιάσεις, δεν θα τον ξαναφιλήσεις, δεν θα του ξαναπείς "σ' αγαπώ".  Κι όσο οι εικόνες περνούν από το μυαλό, τα συναισθήματα σε πλημμυρίζουν, οι αγκαλιές έχουν μείνει αποτυπωμένες, τόσο αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πρόκειται για "αντίο". Όχι, δεν θα πούμε "αντίο". Δεν χρειάζεται να πούμε "αντίο". Θα πούμε "εις το επανιδείν" γιατί θα ξαναβρεθούμε και θα ξαναγκαλιαστούμε. Απλώς ο αυτός υλικός κόσμος έγινε ακόμη πιο φτωχός...

Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας. Το περασμένο βράδυ ήμουν στη συναυλία του Jack Savoretti, ενός καλλιτέχνη του οποίου λατρεύω τη μουσική, τη φωνή, το ύφος του αλλά και τον γλυκό τρόπο του. Εκτός από τη μουσική του ήταν κάποιες δηλώσεις που είχε κάνει στο παρελθόν, που μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ένας άνθρωπος που τραγουδά ερωτικά τραγούδια με την επιθυμία να χωρέσει ιστορίες αγάπης σ' αυτά. Κάτι που εμένα, λόγω συγγραφικής ιδιότητας και είδους λογοτεχνίας που γράφω, όπως καταλαβαίνετε, με εμπνέει και με συγκινεί. Από το περασμένο βράδυ, εκτός από τον ερμηνευτή αγαπημένων τραγουδιών, λατρεύω και τον άνθρωπο που είναι ο Jack Savoretti. Μερικές φράσεις ήταν αυτές που με κατέκτησαν. Η έκφραση ευγνωμοσύνης απέναντι στο κοινό του, η σεμνότητά του, η γλυκύτητα, η λάμψη της ψυχής του και το συναίσθημα που μοίρασε και μοιράστηκε απλόχερα με συγκίνησαν με έναν μοναδικό τρόπο. Με ενέπνευσε. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη. Να εμπνέει... Να γεμίζει συ

Ένα φαινόμενο που παρατηρώ τελευταία και με προβληματίζει είναι η ασέβεια και κυρίως η ανταγωνιστικότητα των νεότερων, ηλικίας κυρίως 20-30. Επικαλούμενοι την ηλικία επιδεικνύουν ένα τρομερό θράσος, είναι τρομερά ανταγωνιστικοί με τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, ιδίως συναδέλφους, δεν επιδεικνύουν κανέναν σεβασμό και διεκδικούν με μοχθηρία και ζήλεια αυτά που νομίζουν ότι τους οφείλουν όλοι. Αρχικά να πω ότι χώρος υπάρχει για όλους και τα βήματα μπροστά γίνονται με σεβασμό στη διαφορετικότητα ακόμη και αν αυτή είναι ηλικιακή. Όταν δεν έχεις την εμπειρία να διαχειριστείς πράγματα και καταστάσεις καλό είναι να ακούς, να μαθαίνεις και να σέβεσαι την άποψη, όχι ενός μεγαλύτερου, αλλά εμπειρότερου. Κανείς δεν σου πήρε την μπουκιά από το στόμα για να προσπαθείς να την πάρεις εσύ πίσω και να εκδιώξεις τον άλλον από τη θέση του με μόνη δικαιολογία ότι είσαι νέος... και ωραίος ή μη.   Είναι καλό να διεκδικείς για να κερδίσεις όσα θεωρείς ότι αξίζεις αλλά αυτό μπορείς να το κάνεις χωρίς να κ

 Είναι ένα ερώτημα που κάνω διαρκώς στον εαυτό μου τελευταία. Παθούσα γαρ. Απορώ ειλικρινά με ποια κριτήρια επιλέγω ανθρώπους για να εμπιστευτώ. Έχω φάει τόσα χαστούκια, έχω απογοητευτεί τόσες φορές... Είμαι τόσο αφελής; Είμαι τόσο ανόητη; Ή τόσο εύπιστη; Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι και καταλήγω στο ότι δεν φταίω εγώ και η καλή μου ψυχή, που δίνομαι και αφοσιώνομαι στους ανθρώπους, δεν φταίω εγώ που αγαπώ τους ανθρώπους, δεν μπορώ να αυτοτιμωρούμαι που επαφίεμαι στην καλή πίστη τους. Δεν φταίω εγώ που οι άνθρωποι φορούν προσωπεία για να πείσουν, να κοροϊδέψουν, να μειώσουν, να ταπεινώσουν... Και τελικά, σκέφτομαι ότι σε έναν κόσμο προσωπείων, όπου όλοι τα έχουν καλά με όλους και όλοι ανταγωνίζονται, ζηλεύουν, φθονούν και υποσκάπτουν τον άλλο, προτιμώ να είμαι μόνη στον δικό μου απολύτως ειλικρινή κόσμο, όπου θα παραμείνω πιστή στο ανθρώπινο είδος -όσο κι αν προσπαθούν να με κάνουν να το μετανιώσω- να διατυμπανίζω ότι η αγάπη είναι το μόνο φάρμακο για όλα τα δεινά.  Και αυτοί που προσπα

 Απόσπασμα από το νέο διήγημά μου *** Οι πρώτες σταγόνες βροχής είχαν αρχίσει να πέφτουν. Στάθηκαν αντικριστά. Ήξεραν ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα βλέπονταν. Αυτή η στιγμή δεν είχε καμία σχέση με εκείνη που είχαν ζήσει πριν από λίγη ώρα μέσα στο δωμάτιό του. Εκεί όπου είχαν ενωθεί σαν καταραμένοι εραστές λίγο πριν από το τέλος, με δίψα και πόθο, που λιώνει σάρκες και ψυχές. Το βλέμμα του έπεφτε πάνω της λαίμαργο, απελπισμένο, πονεμένο. Απέφυγε να την αγγίξει. Ήξερε ότι δεν θα είχε τη δύναμη να την αφήσει να φύγει. Ήδη στεκόταν εκατοστά μακριά του και έδειχνε πιο απόμακρη και πιο ξένη από ποτέ. “Αντίο, λοιπόν” Σχεδόν ρώτησε. Τον κοίταξε θλιμμένη. Το γκρίζο βλέμμα του όπως τη σκέπαζε τη συνέτριβε. Ήθελε να του πει “ναι. Θα μείνω εδώ για πάντα, όσο το πάντα διαρκεί σ' αυτήν τη θνητή ζωή” αλλά δεν είχε τη δύναμη να δει αυτόν τον έρωτα να πέφτει θύμα της φθοράς του χρόνου. Γνώριζαν και οι δύο την κατάληξη αυτής της σχέσης, αυτού του έρωτα που διήρκεσε μόνο στιγμές, αιώνιες στι

Τελευταία το σκέφτομαι όλο και πιο συχνά. Οι σχέσεις σε όλα τα επίπεδα, φιλικό, επαγγελματικό, ερωτικό, μου θυμίζουν τη σχέση με τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Όταν θέλουν να σε προσελκύσουν για πελάτη, σου προσφέρουν ένα σωρό προνόμια: πακέτα, εκπτώσεις, MB, συσκευές, αξεσουάρ μπλα μπλα μπλα. Όσο περνούν τα χρόνια και το συμβόλαιο ανανεώνεται, ξεχνούν ότι είσαι πελάτης. Υπάρχει συνήθεια και φθορά. Θεωρείσαι δεδομένος. Δεν υπάρχει κάτι να ανανεώσει αυτήν τη σχέση. Όλοι τείνουν να ξεχνούν ότι ο παλιός πελάτης είναι αυτός που έχει στηρίξει την εταιρεία για χρόνια, που έχει περάσει όλες τις ανανεώσεις, όλες τις δυσκολίες. Έχει περπατήσει μαζί σου όλα τα βήματα για τη δική σου εξέλιξη. Και όμως, ο καινούργιος πελάτης πάντα φαντάζει σαν κάτι πολύτιμο και μοναδικό. Ώσπου να παλιώσει κι αυτός. Οι σχέσεις, όμως, για να επιβιώσουν θέλουν φροντίδα, θέλουν ανανέωση, θέλουν προσπάθεια και από τις δύο πλευρές. Θέλουν κίνητρο! Δεν μπορεί να δίνει μόνο η μία πλευρά, μόνο ο ένας. Το να θεωρούμε δεδ

Kάπου εκεί στα 40 και βάλε αποφάσισα να χαμογελάω πιο πλατιά, να ξεχνάω ευκολότερα, να θυμάμαι μόνο όσα μου προκαλούν χαρά Κάπου εκεί στα 40 και βάλε αποφάσισα να αφήνω πίσω μου σκιές και ανθρώπους που ανήκουν στο παρελθόν και να μην κοιτάζω πίσω ούτε για να βλέπω αν ξεμάκρυνα αρκετά. Κάπου εκεί στα 40 και βάλε επιμένω στα 12ποντά μου, όχι για να μου δίνουν ύψος, αλλά για να μου δίνουν θάρρος και να μου θυμίζουν ότι εκεί ψηλά ανήκω και όχι στο επίπεδο που κάποιοι/ες θα με προτιμούσαν. Κάπου εκεί στα 40 και βάλε θέλω να κλείσω τους λογαριασμούς με το παρελθόν και να εκπληρώσω τις επιθυμίες που άφησα μισές. Κάπου εκεί στα 40 και βάλε τολμώ να πω την αλήθεια στον εαυτό μου και να τον αγαπήσω λίγο περισσότερο αδιαφορώντας επιτέλους για το τι θέλουν μόνο οι άλλοι. Κάπου εκεί στα 40 και βάλε νιώθω επιτέλους ώριμη αλλά όχι μεγάλη. Απλώς συνειδητοποιημένη. Κάπου εκεί στα 40 και βάλε ξέρω ακριβώς τι θέλω. Μπορεί να άργησα αλλά το παιχνίδι παίζεται ακόμη. Και ποτέ δεν είναι αργά... Κάπου εκεί στ

ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ: ΚΡΙΤΙΚΗ για το βιβλίο "ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ",... :   H Έλενα Αντωνίου μας έχει αποδείξει στην πράξη μέσα από την λογοτεχνική της πορεία, πως ενώ πιστεύεις κάθε φορά πως δεν μπορεί ν' ανε...

Bell Blog: Για Έναν Χαμένο Παράδεισο: Στη διαδρομή προς τον δ... :   Αυτό το καλοκαίρι ετοιμαστείτε για το πιο σκοτεινό και ταυτόχρονα πιο φωτεινό ταξίδι της ζωής σας. Η αγαπημένη όλων και συγγραφέας των #1 ...

 Σήμερα είχα μία συζήτηση. Αναφέρθηκα σε πολύ δύσκολες στιγμές που είχα βιώσει πολλά πολλά χρόνια πριν. Κι ενώ έπρεπε να μην με πειράζει. ένιωθα θυμό καθώς θυμόμουν άσχημες συμπεριφορές, προδοσίες και ανθρώπους. Προφανώς το τραύμα ήταν ακόμη ανοιχτό. Κι όμως, για να επουλωθείς αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να συγχωρήσεις και να πας παρακάτω. Να συνειδητοποιήσεις και τα δικά σου λάθη, το μερίδιο ευθύνης που σου αναλογεί σ' αυτήν την κατάσταση και να μην μεγεθύνεις ούτε να δραματοποιείς καταστάσεις που ήδη φέρουν πόνο. Είναι πάλι ο δύσκολος Μάιος. Ο μήνας των απωλειών, ο μήνας των αποχωρισμών, ο μήνας των αποφάσεων και ο μήνας των αποχαιρετισμών. Εκεί που λες "αντίο" στην παλιά σου ζωή, αποχαιρέτα και ό,τι σε πληγώνει και σε κρατά πίσω, σε μία επώδυνη ανάμνηση που δεν έχει χώρο στο επόμενη βήμα σου. Ξέχνα και άσε την ψυχή σου να αλαφρύνει λίγο. Γιατί τα καθημερινά βάρη είναι πολλά, πάρα πολλά. Πες αντίο. Ζήτα συγχώρεση και συγχώρεσε κι εσύ από την πλευρά σου όσους θεωρείς

Από τον Δεκέμβριο του 2019 έως σήμερα έχει ξεκινήσει ένα παρανοϊκό ταξίδι. Για όλη την ανθρωπότητα. Δύο χρόνια πανδημία. Τιμούμε και την επέτειο λες και την παντρευτήκαμε. Οικονομική καταστροφή. Εργασιακή λαίλαπα. Ψυχικές νόσοι. Και εκεί που λες, θα το ξεπεράσω, θα νικήσω, θα προχωρήσω, σου έρχεται ένας πόλεμος να συμπληρώσει τη φρίκη. Λες και μέσα σε δύο χρόνια έχουμε ζήσει τα γεγονότα μισού αιώνα. Γιατί προσωπικά τόσα και άλλα τόσα βαραίνουν την πλάτη μου και την ψυχή μου. Τον Σεπτέμβριο του 2015, κι έπειτα από περισσότερα από δέκα χρόνια στον χώρο των ΜΜΕ, έφθασα στα όριά μου. Ήταν η αντίστροφη μέτρηση. Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου κι έπειτα από φοβερές προσωπικές περιπέτειες προτίμησα να αποστασιοποιηθώ απ' ό,τι μου προκαλούσε κατάθλιψη και τοξικά συναισθήματα.  Τον Ιούνιο του 2016 ξεκίνησε, νόμιζα, το ταξίδι μου στην ψυχική μου ελευθερία. Δύο χρόνια μετά ξαναεγκλωβίστηκα σε μία κατάσταση που μισούσα. Να ζω στα μύχια της ψυχής μου κάθε κοινωνική, οικονομική, διεθνή τραγωδία σ

Bell Blog: Στα όρια του έρωτα: Μαζί θα σπάσουν τα όριά τους –... :   Από το κοσμοπολίτικο Μανχάταν μέχρι τους αμπελώνες της γαλλικής υπαίθρου κι από το φωτεινό Ιόνιο μέχρι την αιώνια πόλη, κάθε βιβλίο της Έλ...

 Τις τελευταίες ημέρες πλημμυρίζομαι από σκέψεις. Αναπολώ τις αντίστοιχες μέρες του 2021. Ήδη ένας χρόνος από τη στιγμή που μας συστήθηκε ο κορονοϊός και ήμασταν γεμάτοι ελπίδα ότι μέσα στη χρονιά θα εξαφανιζόταν.  Πλέον είμαστε στην 6η ημέρα του 2022, βιώνουμε το τέταρτο πανδημικό κύμα και η ανησυχία είναι πιο έκδηλη από ποτέ λόγω της ραγδαίας εξάπλωσης της παραλλαγής Όμικρον. Όσοι δεν το ήξεραν, πλέον έχουν μάθει σχεδόν ολόκληρο το ελληνικό αλφάβητο απέξω και ευχή μου είναι να μην το μάθουν ως το τελευταίο γράμμα. Αυτό που σκέφτομαι, ωστόσο, έντονα είναι οι συνέπειες της πανδημίας στον άνθρωπο, στην κοινωνικοποίησή του, στην ψυχή του, στον πολιτισμό του. Μία καλή φίλη, καρκινοπαθής, που ευτυχώς πάλεψε και κέρδισε τη μάχη, μου είχε πει ότι "όποιος έχει παλέψει και νικήσει τον καρκίνο θα βγει ή καλύτερος ή χειρότερος, αποκλείεται όμως να μείνει ο ίδιος". Δεν το είχα καταλάβει τη στιγμή που μου το είχε πει τι ακριβώς εννοούσε ώσπου "χτύπησε" την ανθρωπότητα ο κορονοϊ