Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Να εμπιστευτεί κανείς ή να μην εμπιστευτεί;

 Είναι ένα ερώτημα που κάνω διαρκώς στον εαυτό μου τελευταία. Παθούσα γαρ.

Απορώ ειλικρινά με ποια κριτήρια επιλέγω ανθρώπους για να εμπιστευτώ. Έχω φάει τόσα χαστούκια, έχω απογοητευτεί τόσες φορές... Είμαι τόσο αφελής; Είμαι τόσο ανόητη; Ή τόσο εύπιστη;

Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι και καταλήγω στο ότι δεν φταίω εγώ και η καλή μου ψυχή, που δίνομαι και αφοσιώνομαι στους ανθρώπους, δεν φταίω εγώ που αγαπώ τους ανθρώπους, δεν μπορώ να αυτοτιμωρούμαι που επαφίεμαι στην καλή πίστη τους. Δεν φταίω εγώ που οι άνθρωποι φορούν προσωπεία για να πείσουν, να κοροϊδέψουν, να μειώσουν, να ταπεινώσουν...



Και τελικά, σκέφτομαι ότι σε έναν κόσμο προσωπείων, όπου όλοι τα έχουν καλά με όλους και όλοι ανταγωνίζονται, ζηλεύουν, φθονούν και υποσκάπτουν τον άλλο, προτιμώ να είμαι μόνη στον δικό μου απολύτως ειλικρινή κόσμο, όπου θα παραμείνω πιστή στο ανθρώπινο είδος -όσο κι αν προσπαθούν να με κάνουν να το μετανιώσω- να διατυμπανίζω ότι η αγάπη είναι το μόνο φάρμακο για όλα τα δεινά. 

Και αυτοί που προσπαθούν να με διαβάλλουν ας κρατήσουν την άποψή τους για τον εαυτό τους. Όπως είπε και ο Εμπεδοκλής, "Ο καθένας πιστεύει, ό,τι καταλαβαίνει". Δυστυχώς, αυτό που δεν καταλαβαίνουν, το ερμηνεύουν με τη μικροψυχία και τη στενοκεφαλιά τους. Όσο για τις πισώπλατες μαχαιριές... μένουν στην πλάτη γιατί μόνο αυτήν μπορούν να δουν. Και πάντα θα λέω ότι υπάρχουν ανθρωπάκια, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι, και αυτοί πάντα θα αναδεικνύονται μέσα από τις στάχτες. Και οι άνθρωποι πάντα θα επιβιώνουν από την κακία και το μαύρο.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα