Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Να εμπιστευτεί κανείς ή να μην εμπιστευτεί;

 Είναι ένα ερώτημα που κάνω διαρκώς στον εαυτό μου τελευταία. Παθούσα γαρ.

Απορώ ειλικρινά με ποια κριτήρια επιλέγω ανθρώπους για να εμπιστευτώ. Έχω φάει τόσα χαστούκια, έχω απογοητευτεί τόσες φορές... Είμαι τόσο αφελής; Είμαι τόσο ανόητη; Ή τόσο εύπιστη;

Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι και καταλήγω στο ότι δεν φταίω εγώ και η καλή μου ψυχή, που δίνομαι και αφοσιώνομαι στους ανθρώπους, δεν φταίω εγώ που αγαπώ τους ανθρώπους, δεν μπορώ να αυτοτιμωρούμαι που επαφίεμαι στην καλή πίστη τους. Δεν φταίω εγώ που οι άνθρωποι φορούν προσωπεία για να πείσουν, να κοροϊδέψουν, να μειώσουν, να ταπεινώσουν...



Και τελικά, σκέφτομαι ότι σε έναν κόσμο προσωπείων, όπου όλοι τα έχουν καλά με όλους και όλοι ανταγωνίζονται, ζηλεύουν, φθονούν και υποσκάπτουν τον άλλο, προτιμώ να είμαι μόνη στον δικό μου απολύτως ειλικρινή κόσμο, όπου θα παραμείνω πιστή στο ανθρώπινο είδος -όσο κι αν προσπαθούν να με κάνουν να το μετανιώσω- να διατυμπανίζω ότι η αγάπη είναι το μόνο φάρμακο για όλα τα δεινά. 

Και αυτοί που προσπαθούν να με διαβάλλουν ας κρατήσουν την άποψή τους για τον εαυτό τους. Όπως είπε και ο Εμπεδοκλής, "Ο καθένας πιστεύει, ό,τι καταλαβαίνει". Δυστυχώς, αυτό που δεν καταλαβαίνουν, το ερμηνεύουν με τη μικροψυχία και τη στενοκεφαλιά τους. Όσο για τις πισώπλατες μαχαιριές... μένουν στην πλάτη γιατί μόνο αυτήν μπορούν να δουν. Και πάντα θα λέω ότι υπάρχουν ανθρωπάκια, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι, και αυτοί πάντα θα αναδεικνύονται μέσα από τις στάχτες. Και οι άνθρωποι πάντα θα επιβιώνουν από την κακία και το μαύρο.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Το δικό του τέλος η δική μου συνέχεια

  Στην αφιέρωση του Nitya θα δείτε πως γράφω το απόφθεγμα της Emmanuelle Arsan, "Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια". Βλέπετε εντελώς τυχαία θέλησα τη χρονιά του 8, του αριθμού της αιωνιότητας, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία για έναν αιώνιο έρωτα. Να αναλύσω την έννοια του αιώνιου στον έρωτα, να σας πω πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μια στιγμή, υπάρχουν για λίγο και διαρκούν... για πάντα. Ακριβώς την ίδια αντίληψη μεταφέρει και ο Νίκος Καζαντζάκης που έλεγε πως η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό... Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά... Σε μια εποχή που ποινικοποιεί το συναίσθημα λες και είναι ελάττωμα ή παράπτωμα, συνεχώς ακούω ότι δεν χρειάζεται να μιλάω γι' αυτό, να γράφω τις σκέψεις μου, να κάνω κατάθεση ψυχής, να μοιράζομαι συναισθήματα ή κομμάτια μου. Έχω μάθει στα social media να κρατάω πολλά πράγματα για τον εαυτό...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Η ουτοπία του σήμερα

Έ βλεπα μια σειρά και λέει ο ήρωας: "Μάλλον συμβαίνει σε όλους να αγαπούν σε λάθος στιγμή..." Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους. Ξέρω ότι συμβαίνει. Συχνά αναρωτιέμαι για τις συγκυρίες και τον συγχρονισμό στον έρωτα. Έφτασα στο σημείο να εξηγώ τις καταστάσεις μοιρολατρικά: δεν ήταν να γίνει. Αλλά από την άλλη επαναστατώ και λέω ότι όποιος θέλει να το ζήσει θα βρει τον τρόπο, θα κάνει τον κόσμο άνω κάτω και θα φροντίσει να συμβεί, θα κάνει το λάθος σωστό, θα βρει τον τρόπο... Και μετά σκέφτομαι πόσο ουτοπικό είναι για τη σημερινή εποχή να περιμένουμε από τους συμβιβασμένους να σπάσουν προσωπικά όρια και να ομολογήσουν συναισθήματα... Αυτό που σίγουρα εύχομαι είναι να ζήσουμε όλοι την αγάπη που μας οφείλει αυτή η ζωή τη σωστή στιγμή και με τον σωστό άνθρωπο...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα