ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Δεν είναι προσωπική μάχη να γράψω ένα ρομαντικό μυθιστόρημα, είναι η κάθε ιστορία η περιγραφή μίας προσωπικής μάχης. Είναι αγώνας, επιβίωση, διάσωση. Κάθε ιστορία κρύβει άπειρο πόνο και αναρίθμητα δάκρυα. Κάθε ιστορία αποκαλύπτει τα προσωπικά μας σημάδια και τις απώλειες. Με ρωτάνε ξανά και ξανά για το μυστικό ενός καλού ρομαντικού μυθιστορήματος και εγώ απαντώ "η ειλικρίνεια του συγγραφέα, η κατάθεση της ψυχής του". Και τελικά αντιλαμβάνομαι την απόλυτη αλήθεια: Ένα καλό ρομαντικό μυθιστόρημα έχει μία και μόνη αλήθεια. Τον πόνο. Τον πόνο που έχω βιώσει σε κάθε ίντσα της ψυχής του, τον πόνο που έχω βιώσει σε κάθε γωνία της καρδιάς μου, τον πόνο που έχει παραλύσει κάθε μόριο του κορμιού μου. Δεν μπορείς να γράψεις για έρωτα αν δεν τον έχεις νιώσει! Αν δεν ξέρεις πώς είναι να πεταρίζει η καρδιά σου! Να χτυπά τόσο δυνατά από αδημονία για ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, ένα τηλεφώνημα, μία λέξη! Να χτυπά ξέφρενα για έναν και μόνο άνθρωπο, αυτόν που κάνει το αίμα σου να τρέχει

Απορώ πόσους έρωτες μας χαρίζει αυτή η ζωή. Έναν, δύο, τρεις; Πόσους θεωρείτε εσείς ότι ένας άνθρωπος μπορεί να χαρεί στη ζωή του; Μπορεί να ερωτεύεται κάθε μήνα; Κάθε χρόνο; Κάθε δεκαετία της ζωής του; Μία φορά και τέλος; Δεν ξέρω. Ποτέ δεν θα καταφέρω να απαντήσω αυτό το ερώτημα γιατί η κάθε καρδιά είναι μοναδική και μόνο εκείνη ξέρει τις ανάγκες της. Μόνο για εμένα μπορώ να απαντήσω και θα πω... μόνο μία. Μία και αληθινή. Μπορεί να είναι και περισσότερες αλλά απλώς θα είναι κάθε φορά διαφορετική. Μία και μοναδική... και αληθινή. Από αυτές που κοιτάς τον άλλον και νιώθεις ότι γύρισες σπίτι. Ότι εκεί συμπληρώνονται όλα τα αναπάντητα ερωτήματα του σύμπαντος. Ότι εκεί, σ' αυτά τα δύο χέρια βρήκες τον απόλυτο προορισμό σου. Ότι εκεί βρήκες την πραγμάτωση των ονείρων σου. Ότι εκεί ζεις τον απόλυτο έρωτα, αυτόν που τα μυθιστορήματα περιγράφουν. Μία φίλη μου είπε ότι δεν υπάρχουν έρωτες και δεν υπάρχει και λόγος να τους ζούμε. Και απάντησα "ας τους ζούμε και ας τους χάσου

Ήμουν 11, άντε 12 χρονών όταν έκρυβα τα ροζ αισθηματικά μυθιστορήματα στο μαξιλάρι μου. Απαγορευμένο ανάγνωσμα για ένα κοριτσάκι δημοτικού με ζωηρή φαντασία.Τότε που το όνειρο πήρε προσανατολισμό. "Όταν μεγαλώσω θα γράφω κι εγώ για την Άρλεκιν ιστορίες αγάπης" είπα με ενθουσιασμό και περισσό θράσος λες και ήταν ό,τι πιο εύκολο να γίνει. Και μεγάλωσα και όποιους δρόμους και αν ακολούθησα το όνειρο έμενε να σιγοκαίει μέσα μου. Και έμαθα ότι η Άρλεκιν δεν εκδίδει Έλληνες. Εκεί ήταν η μεγάλη μου απογοήτευση αλλά όχι η παραίτηση. Το όνειρο παρέμενε γι' αυτόν τον πολυπόθητο "ρόμβο" του brand της καρδιάς μου. Η έκδοση ήρθε εντελώς τυχαία για εμένα και χωρίς να το επιδιώξω καθόλου. Από την πρώτη στιγμή ήμουν απολύτως ειλικρινής. Όταν με ρωτούσαν τι γράφεις, απαντούσα "ελληνικό Άρλεκιν". Λίγα χρόνια μετά, βλέπω εκείνο, το πρώτο ολοκληρωμένο μυθιστόρημα της εφηβείας μου που έγινε και η πρώτη μου έκδοση στην ενήλικη ζωή μου, να γίνεται η ενσάρκωση του ο