Απορώ πόσους έρωτες μας χαρίζει αυτή η ζωή. Έναν, δύο, τρεις; Πόσους θεωρείτε εσείς ότι ένας άνθρωπος μπορεί να χαρεί στη ζωή του; Μπορεί να ερωτεύεται κάθε μήνα; Κάθε χρόνο; Κάθε δεκαετία της ζωής του; Μία φορά και τέλος;
Δεν ξέρω. Ποτέ δεν θα καταφέρω να απαντήσω αυτό το ερώτημα γιατί η κάθε καρδιά είναι μοναδική και μόνο εκείνη ξέρει τις ανάγκες της. Μόνο για εμένα μπορώ να απαντήσω και θα πω... μόνο μία. Μία και αληθινή. Μπορεί να είναι και περισσότερες αλλά απλώς θα είναι κάθε φορά διαφορετική.
Μία και μοναδική... και αληθινή. Από αυτές που κοιτάς τον άλλον και νιώθεις ότι γύρισες σπίτι. Ότι εκεί συμπληρώνονται όλα τα αναπάντητα ερωτήματα του σύμπαντος. Ότι εκεί, σ' αυτά τα δύο χέρια βρήκες τον απόλυτο προορισμό σου. Ότι εκεί βρήκες την πραγμάτωση των ονείρων σου. Ότι εκεί ζεις τον απόλυτο έρωτα, αυτόν που τα μυθιστορήματα περιγράφουν.
Μία φίλη μου είπε ότι δεν υπάρχουν έρωτες και δεν υπάρχει και λόγος να τους ζούμε. Και απάντησα "ας τους ζούμε και ας τους χάσουμε". Ο έρωτας αυτός ο ζωοποιός θεός, ο αιμοδότης, η κινητήριος δύναμη για όλα... Πώς μπορεί άνθρωπος να ζει χωρίς αυτόν; Και πώς μπορεί να περάσει μία ζωή χωρίς να τον έχει βιώσει;
Δεν ξέρω... Ο λόρδος Τένισον έγραψε πως "καλύτερα να αγαπήσεις και να χάσεις από το να μην αγαπήσεις καθόλου" και ενώ τελευταία έλεγα καλύτερα να μην το ζούσε κάποιος αφού ήταν καταδικασμένος να το χάσει, μετά μπερδεύομαι και λέω πώς θα ζούσα μέχρι σήμερα αν δεν είχα βιώσει αυτό το συναίσθημα, εκεί που χάνεσαι σε δύο μάτια και μια αγκαλιά;
Ένα ερώτημα τελικά θα μείνει για πάντα αναπάντητο: τελικά ήμουν όνειρό του ή ήταν όνειρό μου; Όπου και αν είναι όπου κι αν είμαι ήταν απλώς ονειρικό...για όσο κράτησε...
Δεν ξέρω. Ποτέ δεν θα καταφέρω να απαντήσω αυτό το ερώτημα γιατί η κάθε καρδιά είναι μοναδική και μόνο εκείνη ξέρει τις ανάγκες της. Μόνο για εμένα μπορώ να απαντήσω και θα πω... μόνο μία. Μία και αληθινή. Μπορεί να είναι και περισσότερες αλλά απλώς θα είναι κάθε φορά διαφορετική.
Μία και μοναδική... και αληθινή. Από αυτές που κοιτάς τον άλλον και νιώθεις ότι γύρισες σπίτι. Ότι εκεί συμπληρώνονται όλα τα αναπάντητα ερωτήματα του σύμπαντος. Ότι εκεί, σ' αυτά τα δύο χέρια βρήκες τον απόλυτο προορισμό σου. Ότι εκεί βρήκες την πραγμάτωση των ονείρων σου. Ότι εκεί ζεις τον απόλυτο έρωτα, αυτόν που τα μυθιστορήματα περιγράφουν.
Μία φίλη μου είπε ότι δεν υπάρχουν έρωτες και δεν υπάρχει και λόγος να τους ζούμε. Και απάντησα "ας τους ζούμε και ας τους χάσουμε". Ο έρωτας αυτός ο ζωοποιός θεός, ο αιμοδότης, η κινητήριος δύναμη για όλα... Πώς μπορεί άνθρωπος να ζει χωρίς αυτόν; Και πώς μπορεί να περάσει μία ζωή χωρίς να τον έχει βιώσει;
Δεν ξέρω... Ο λόρδος Τένισον έγραψε πως "καλύτερα να αγαπήσεις και να χάσεις από το να μην αγαπήσεις καθόλου" και ενώ τελευταία έλεγα καλύτερα να μην το ζούσε κάποιος αφού ήταν καταδικασμένος να το χάσει, μετά μπερδεύομαι και λέω πώς θα ζούσα μέχρι σήμερα αν δεν είχα βιώσει αυτό το συναίσθημα, εκεί που χάνεσαι σε δύο μάτια και μια αγκαλιά;
Ένα ερώτημα τελικά θα μείνει για πάντα αναπάντητο: τελικά ήμουν όνειρό του ή ήταν όνειρό μου; Όπου και αν είναι όπου κι αν είμαι ήταν απλώς ονειρικό...για όσο κράτησε...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου