Ήμουν σε μια παιδική χαρά το απόγευμα και καθώς έκανα κούνια έφθανα ψηλά πολύ ψηλά και σκεφτόμουν τα παιδικά μας χρόνια! Πόσες φορές πέσαμε, πόσες φορές γεμίσαμε γρατσουνιές και μελανιές τα γόνατα... Πόσες φορές φύγαμε από την κούνια πηδώντας στον αέρα πραγματοποιώντας άλματα για να φθάσουμε μακριά... Και σήμερα ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να φοβάται να κάνει το παλιό γνώριμο και αγαπημένο άλμα... μήπως πέσω και χτυπήσω... Να χτυπήσω τα γόνατα... Και χαμογέλασα πικρά. Σκέφτηκα... τόσα χρόνια που είχα να κάνω κούνια... πόσες φορές έπεσα συναισθηματικά! Πόσες μελανιές και γρατσουνιές γέμισε η καρδιά μου; Κι όμως την μπατάρησα και συνέχισα! Όρθια! Δυνατή! Αγέρωχη! Και πάντα συνέχιζα γεμάτη πίστη κι ελπίδα ότι η επόμενη φορά θα είναι αυτή! Η μία και μοναδική που την περιμένεις ολόκληρη τη ζωή σου και την ονειρεύεσαι. Αρκεί να έρθει. Να νιώσεις την αγάπη που σου χρωστάει αυτή η ζωή και να δώσεις το είναι σου σ’ αυτήν... Και κάθε φορά καταλήγεις με κλάματα και νέα τσιρότα στην καρ
Συγγραφέας