ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

 Απόσπασμα από το νέο διήγημά μου *** Οι πρώτες σταγόνες βροχής είχαν αρχίσει να πέφτουν. Στάθηκαν αντικριστά. Ήξεραν ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα βλέπονταν. Αυτή η στιγμή δεν είχε καμία σχέση με εκείνη που είχαν ζήσει πριν από λίγη ώρα μέσα στο δωμάτιό του. Εκεί όπου είχαν ενωθεί σαν καταραμένοι εραστές λίγο πριν από το τέλος, με δίψα και πόθο, που λιώνει σάρκες και ψυχές. Το βλέμμα του έπεφτε πάνω της λαίμαργο, απελπισμένο, πονεμένο. Απέφυγε να την αγγίξει. Ήξερε ότι δεν θα είχε τη δύναμη να την αφήσει να φύγει. Ήδη στεκόταν εκατοστά μακριά του και έδειχνε πιο απόμακρη και πιο ξένη από ποτέ. “Αντίο, λοιπόν” Σχεδόν ρώτησε. Τον κοίταξε θλιμμένη. Το γκρίζο βλέμμα του όπως τη σκέπαζε τη συνέτριβε. Ήθελε να του πει “ναι. Θα μείνω εδώ για πάντα, όσο το πάντα διαρκεί σ' αυτήν τη θνητή ζωή” αλλά δεν είχε τη δύναμη να δει αυτόν τον έρωτα να πέφτει θύμα της φθοράς του χρόνου. Γνώριζαν και οι δύο την κατάληξη αυτής της σχέσης, αυτού του έρωτα που διήρκεσε μόνο στιγμές, αιώνιες στι

Τελευταία το σκέφτομαι όλο και πιο συχνά. Οι σχέσεις σε όλα τα επίπεδα, φιλικό, επαγγελματικό, ερωτικό, μου θυμίζουν τη σχέση με τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Όταν θέλουν να σε προσελκύσουν για πελάτη, σου προσφέρουν ένα σωρό προνόμια: πακέτα, εκπτώσεις, MB, συσκευές, αξεσουάρ μπλα μπλα μπλα. Όσο περνούν τα χρόνια και το συμβόλαιο ανανεώνεται, ξεχνούν ότι είσαι πελάτης. Υπάρχει συνήθεια και φθορά. Θεωρείσαι δεδομένος. Δεν υπάρχει κάτι να ανανεώσει αυτήν τη σχέση. Όλοι τείνουν να ξεχνούν ότι ο παλιός πελάτης είναι αυτός που έχει στηρίξει την εταιρεία για χρόνια, που έχει περάσει όλες τις ανανεώσεις, όλες τις δυσκολίες. Έχει περπατήσει μαζί σου όλα τα βήματα για τη δική σου εξέλιξη. Και όμως, ο καινούργιος πελάτης πάντα φαντάζει σαν κάτι πολύτιμο και μοναδικό. Ώσπου να παλιώσει κι αυτός. Οι σχέσεις, όμως, για να επιβιώσουν θέλουν φροντίδα, θέλουν ανανέωση, θέλουν προσπάθεια και από τις δύο πλευρές. Θέλουν κίνητρο! Δεν μπορεί να δίνει μόνο η μία πλευρά, μόνο ο ένας. Το να θεωρούμε δεδ

Kάπου εκεί στα 40 και βάλε αποφάσισα να χαμογελάω πιο πλατιά, να ξεχνάω ευκολότερα, να θυμάμαι μόνο όσα μου προκαλούν χαρά Κάπου εκεί στα 40 και βάλε αποφάσισα να αφήνω πίσω μου σκιές και ανθρώπους που ανήκουν στο παρελθόν και να μην κοιτάζω πίσω ούτε για να βλέπω αν ξεμάκρυνα αρκετά. Κάπου εκεί στα 40 και βάλε επιμένω στα 12ποντά μου, όχι για να μου δίνουν ύψος, αλλά για να μου δίνουν θάρρος και να μου θυμίζουν ότι εκεί ψηλά ανήκω και όχι στο επίπεδο που κάποιοι/ες θα με προτιμούσαν. Κάπου εκεί στα 40 και βάλε θέλω να κλείσω τους λογαριασμούς με το παρελθόν και να εκπληρώσω τις επιθυμίες που άφησα μισές. Κάπου εκεί στα 40 και βάλε τολμώ να πω την αλήθεια στον εαυτό μου και να τον αγαπήσω λίγο περισσότερο αδιαφορώντας επιτέλους για το τι θέλουν μόνο οι άλλοι. Κάπου εκεί στα 40 και βάλε νιώθω επιτέλους ώριμη αλλά όχι μεγάλη. Απλώς συνειδητοποιημένη. Κάπου εκεί στα 40 και βάλε ξέρω ακριβώς τι θέλω. Μπορεί να άργησα αλλά το παιχνίδι παίζεται ακόμη. Και ποτέ δεν είναι αργά... Κάπου εκεί στ