ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Με κοροϊδεύουν... οι περισσότεροι τουλάχιστον. Καλά 1 εκατομμύριο και οι άνεργοι, η οικονομία χάλια, δεν έχουμε να φάμε, δεν μπορούμε να ζήσουμε, η διαφθορά βασιλεύει, η πολιτική είναι σάπιο σύστημα, η μισή Ελλάδα είναι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, μπλα μπλα μπλα... Τους είπε κάποιος ότι αγνοώ την πραγματικότητα; Ότι προσωπικά έχω την πολυτέλεια να ζω στον πύργο μου και να μην ασχολούμαι με τη ζοφερή πραγματικότητα και τη σκληρή καθημερινότητα που η ίδια και όλοι οι δικοί μου άνθρωποι βιώνουν; Το να γράφεις όμως για έρωτα, για αγάπη, για συναισθήματα είναι τρόπος να ξεφεύγει η ψυχή σου από αυτήν τη μαυρίλα, από αυτό το σκοτάδι που κυκλώνει και ρουφά κάθε νότα ελπίδας και αισιοδοξίας. Πλέον οι άνθρωποι έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε... Κυρίως έχουμε ξεχάσει να αισθανόμαστε. Ζούμε σαν ρομπότ, καλοκουρδισμένες μηχανές με πρόγραμμα και σύστημα. Λυπάμαι που διαφέρω μαζί με αρκετούς ακόμη και ακούμε τη φωνή της καρδιάς μας, τις ανάσες της ψυχής μας που πάντα θα φτερουγίζει ελεύθερη

Είναι μία λέξη. Αντίο... Πώς τη λες; Πώς την εκστομίζεις; Δεν σημαίνει αναγκαστικά πως όλα τελείωσαν και σταματάς να αισθάνεσαι οτιδήποτε γι' αυτόν τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Πολλές φορές δεν φθάνει μόνο η αγάπη για να σε κρατήσει σε μία σχέση. Υπάρχουν πολλοί... παράγοντες που σε αναγκάζουν να αποχωρείς... Μπορεί μέσα σου να πεθαίνεις! Μπορεί μέσα σου να κλαις! Μπορεί μέσα σου να πονάς! Αλλά ποτέ στο αντίο επάνω δεν πρέπει να υπάρχουν εκφράσεις ή εκδηλώσεις συναισθημάτων. Πες... αντίο και φύγε... Άλλωστε και οι δύο ξέρετε ότι είναι αυτή η σκληρή στιγμή του αποχωρισμού και του αποχαιρετισμού. Ίσως μάλιστα να προσπαθείτε και οι δύο να το πείτε και κανείς από τους δύο να μην μπορεί. Αλλά είναι στιγμές που πρέπει να ειπωθεί γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει... παραπέρα, δεν υπάρχει κάτι περισσότερο γιατί μέσα στο μυαλό του ή στην καρδιά του ένας από τους δύο έχει βάλει όρια και όρους, μπορεί ο έρωτας να αντίκειται στη λογική του, μπορεί το συναίσθημα να είναι υπερβολι