ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Δεν μπορώ να μιλήσω γενικά... θα το προσωποποιήσω -εντελώς- το θέμα. Δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου μεγαλώνοντας να σχεδιάζει γάμους με τούλια φουρό κ.λπ. κ.λπ. αλλά αυτό που ονειρευόμουν ήταν ο απόλυτος έρωτας. Ο ένας και μοναδικός, που θα έμπαινε στη ζωή μου και θα την ξεθεμελίωνε, θα της έδινε νόημα και θα ζούσα μαζί του την υπόλοιπη ζωή μου. Ορκίστηκα ότι θα περάσω αυτήν τη ζωή ψάχνοντας τον έρωτα ακριβώς όπως τον ήθελα, όπως τον ονειρευόμουν, όπως τον χρειαζόμουν. Αρνούμουν πεισματικά να κάνω σχέσεις. Υπήρξαν άνθρωποι στη ζωή μου, αλλά ήξερα από την αρχή ότι ήταν περαστικοί. Το αισθανόμουν βαθιά μέσα μου ότι αυτοί δεν ήταν για να μείνουν, ήταν απλώς μαθήματα ζωής, εμπειρίες που έπρεπε να τις ζήσω για να φθάσω στον τελικό προορισμό μου. Και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ήρθε η στιγμή να απαγκιστρωθώ από ανθρώπους που ήταν λάθος για εμένα, που με κρατούσαν πίσω και δεν με άφηναν να συνεχίσω στον δρόμο προς την ανεύρεση του ενός και μοναδικού κι επιπλέον με καθυστερούσαν. Και

Πώς το λέει το λαϊκό άσμα; Όσοι αγαπάνε μένουν μόνοι; Ε, κάπως έτσι... Πρέπει να την αποδεχθούμε λοιπόν κάποιοι άνθρωποι την αλήθει. Ότι αγαπάμε γιατί έτσι γουστάρουμε και όχι γιατί έτσι πρέπει. Αγαπάμε γιατί έτσι αισθανόμαστε και όχι γιατί έτσι μας επιβάλλουν. Αγαπάμε γιατί θέλουμε να προσφέρουμε χαρά και συναισθήματα και όχι γιατί περιμένουμε ανταλλάγματα ή ανταπόδοση. Είναι σαν να έχουμε κατάρα, ένα στίγμα που λέει αυτός ξέρει να αγαπάει, κάτσε να μείνει μόνος. Και σε ρίχνει αυτός ο δαιμόνιος Έρωτας στον δρόμο του πιο ακατάλληλου που για ένα διάστημα θα γίνει στα μάτια σου ο πιο κατάλληλος και θα πάρει από εσένα τα πάντα ώσπου στο τέλος θα μείνεις αποστεωμενος από κάθε συναίσθημα και ξεζουμισμένος από δάκρυα! Και γιατί το κάνουμε αφού ξέρουμε το φινάλε; Υπάρχει λογική στον έρωτα; Φυσικά και όχι! Και όποιος προσπαθήσει να εξηγήσει με λογική τα ανεξήγητα απλώς δεν έχει βιώσει ποτέ τη χαρά του πραγματικού έρωτα. Υπάρχει μόνο μία καρδιά που χτυπά δυνατά κι έχει τους δικούς τη

Βασιλίσσης Σοφίας, λίγο πριν από το Hilton, κατά τις 21.00. Φοράω τα 12ποντα ταρταρούγα τακούνια μου, αυτά ταίριαζαν με το ολόμαυρο σύνολό μου κι ενώ περπατάω σκεφτική να πάρω το αυτοκίνητό μου -παρκαρισμένο λίγα τετράγωνα πιο κάτω- ξαφνικά αρχίζω να περπατώ με γοργό βηματισμό, σχέδον τρέχοντας νιώθοντας τη μελαγχολία να με κυκλώνει. Και πιάνω τον εαυτό μου να τρέχει πανικόβλητη σαν να με κυνηγούσαν. Ποια ήταν η αιτία; Έτρεχα να γλυτώσω, έτρεχα σαν τον άνεμο, έτρεχα να ξεφύγω... από τον εαυτό μου, αυτόν τον εαυτό που αγχώνεται και παθιάζεται και τρελαίνεται και ονειρεύεται και όλα τα κάνει λάθος αλλά ταυτόχρονα τόσο σωστά! Κουράστηκα να ζω στη σκιά παίζοντας κυνηγητό με τα συναισθήματά μου. "Αν σε πιάσουμε θα σε τιμωρήσουμε που αισθάνεσαι" κάπως έτσι δηλαδή αισθάνομαι... Θέλω να το φωνάξω ό,τι κι αν είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος κι όποιον πάρει ο Χάρος. Κι όποιος δεν μπορεί να το αντέξει κανείς δεν μένει με τη βία... Αλλά όχι ψέ

Ή το 'χεις ή δεν το 'χεις. Είναι μόνο μία μικρή λέξη, ναι μονοσύλλαβη, που έρχεται αυθόρμητα στα χείλη και δεν μπορείς να το ελέγξεις. ΝΑΙ. Η γυναίκα που λέει πάντα ναι γιατί λυπάται τους πάντες... Και ποια δεν έχει περάσει από αυτό το στάδιο... Ε, εντάξει υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Και καλά κάνουν, καλύτερα περνούν κι έχουν και το κεφάλι τους ήσυχο. Εγώ πάω σε άλλο επίπεδο. Δεν ξέρω, όταν σπανίως δηλαδή πω και κανά όχι με πιάνει ένα ενοχικό σύνδρομο, λες κι έκανα έγκλημα, σαν να απογοήτευσα τον κόσμο όλο, σαν να προκάλεσα έναν μικρό Τιτανικό. Από πού προέρχεται αυτή η ενοχή; Τι την προκαλεί Γιατί δεν λυπάμαι περισσότερο τον εαυτό μου και πρέπει να σκέφτομαι μόνο την ικανοποίηση των άλλων; Γιατί ενώ το είναι μου θέλει να ουρλιάξει ΟΧΙ, μεγαλύτερο και ηχηρότερο του Μεταξά, βγάζει μία άναρθρη κραυγή 'ναι', που μετά το σκυλομετανιώνει; Ναι, με ενοχλεί ο εαυτός μου, οι αδυναμίες και οι ευαισθησίες του, γιατί οι άλλοι τελικά τις εκμεταλλεύονται! Τον καλό τον λέμε κ

Αχ αυτό το timing... Όλα τα λεφτά. Συναντάς τον άντρα της ζωής σου - όπως τον θεωρείς τη δεδομένη στιγμή - και είσαι έτοιμη να ζήσεις έναν έρωτα-σταθμό... Κι ενώ όλα μοιάζουν ειδυλλιακά, ξαφνικά όλες οι συγκυρίες είναι εναντίον σας. Τι κι αν αγαπιέστε; Αν είναι άνεργος υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να σου προσφέρει όλα όσα σου αξίζουν και επιθυμεί, αν βιώνει περίοδο οικονομικής αβεβαιότητας σου λέει κάτσε να δούμε πώς θα πάει, αν βιώνει περίοδο επαγγελματικής ανασφάλειας μια από τα ίδια, αν οι γονείς του δεν σε πολυσυμπαθούν -στην Ελλάδα ζούμε - αν η πρώην του κάνει ακόμη τη ζωή δύσκολη και δεν κόβει κάθε επαφή, αν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υγείας, αν η απόσταση σας χωρίζει, αν η δουλειά σας αναγκάζει να βλέπεστε ελάχιστα, αν... αν... αν... πόσα ακόμη μπορώ να σκεφτώ και να πω. Θέλει και η αγάπη τις συνθήκες της για να γεννηθεί και κυρίως να... μεγαλώσει και να ωριμάσει. Αν όλα είναι εναντίον... πού πας βρε κακομοίρα ξυπόλητη στ' αγκάθια; Αυτό που δεν έχω ξεκαθαρίσει και συσ