ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ... ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

Βασιλίσσης Σοφίας, λίγο πριν από το Hilton, κατά τις 21.00. Φοράω τα 12ποντα ταρταρούγα τακούνια μου, αυτά ταίριαζαν με το ολόμαυρο σύνολό μου κι ενώ περπατάω σκεφτική να πάρω το αυτοκίνητό μου -παρκαρισμένο λίγα τετράγωνα πιο κάτω- ξαφνικά αρχίζω να περπατώ με γοργό βηματισμό, σχέδον τρέχοντας νιώθοντας τη μελαγχολία να με κυκλώνει. Και πιάνω τον εαυτό μου να τρέχει πανικόβλητη σαν να με κυνηγούσαν. Ποια ήταν η αιτία; Έτρεχα να γλυτώσω, έτρεχα σαν τον άνεμο, έτρεχα να ξεφύγω... από τον εαυτό μου, αυτόν τον εαυτό που αγχώνεται και παθιάζεται και τρελαίνεται και ονειρεύεται και όλα τα κάνει λάθος αλλά ταυτόχρονα τόσο σωστά!

Κουράστηκα να ζω στη σκιά παίζοντας κυνηγητό με τα συναισθήματά μου. "Αν σε πιάσουμε θα σε τιμωρήσουμε που αισθάνεσαι" κάπως έτσι δηλαδή αισθάνομαι... Θέλω να το φωνάξω ό,τι κι αν είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος κι όποιον πάρει ο Χάρος. Κι όποιος δεν μπορεί να το αντέξει κανείς δεν μένει με τη βία... Αλλά όχι ψέματα, όχι μισή αλήθεια, όχι κεκαλυμμένα συναισθήματα. Αυτά δεν με εκφράζουν, δεν είμαι εγώ και ποιος μπορεί να με αναγκάσει να τα αποδεχθώ; Όχι, εγώ ανήκω στο φως και την αλήθεια...

Μέχρι να βρω αυτήν τη καθαρότητα στη ζωή μου θα τρέχω... σαν άνεμος να ξεφύγω από το γκρίζο που μας περικυκλώνει, τον θάνατο των ονείρων και τη σιωπή που πέφτει ηχηρή πάνω μου και με πληγώνει, η σιωπή η ένοχη που δεν κρύβει κάτι σημαντικό, παρά μόνο περισσότερο σκοτάδι. Θα τρέχω να ξεφύγω από τον άλλο μου εαυτό που ίσως ξεγελαστεί και δελεαστεί από το μυστήριο που κρύβει το σκοτάδι. Θα έχω σύνδρομο φυγής μέχρι να βρω το φως να λούσει κάθε πτυχή της ζωής και της ψυχής μου...