Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Περί καλοσύνης και άλλων τινών κακών...

Ή το 'χεις ή δεν το 'χεις. Είναι μόνο μία μικρή λέξη, ναι μονοσύλλαβη, που έρχεται αυθόρμητα στα χείλη και δεν μπορείς να το ελέγξεις. ΝΑΙ. Η γυναίκα που λέει πάντα ναι γιατί λυπάται τους πάντες... Και ποια δεν έχει περάσει από αυτό το στάδιο... Ε, εντάξει υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Και καλά κάνουν, καλύτερα περνούν κι έχουν και το κεφάλι τους ήσυχο.

Εγώ πάω σε άλλο επίπεδο. Δεν ξέρω, όταν σπανίως δηλαδή πω και κανά όχι με πιάνει ένα ενοχικό σύνδρομο, λες κι έκανα έγκλημα, σαν να απογοήτευσα τον κόσμο όλο, σαν να προκάλεσα έναν μικρό Τιτανικό. Από πού προέρχεται αυτή η ενοχή; Τι την προκαλεί Γιατί δεν λυπάμαι περισσότερο τον εαυτό μου και πρέπει να σκέφτομαι μόνο την ικανοποίηση των άλλων; Γιατί ενώ το είναι μου θέλει να ουρλιάξει ΟΧΙ, μεγαλύτερο και ηχηρότερο του Μεταξά, βγάζει μία άναρθρη κραυγή 'ναι', που μετά το σκυλομετανιώνει;


Ναι, με ενοχλεί ο εαυτός μου, οι αδυναμίες και οι ευαισθησίες του, γιατί οι άλλοι τελικά τις εκμεταλλεύονται! Τον καλό τον λέμε και αλλιώς. Μην ντρέπεστε, ναι έτσι τον αποκαλούμε. Αλλά είπαμε ή το 'χεις ή δεν το 'χεις. Πρέπει να κάνω λοβοτομή για να το ξεπεράσω.

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο δεν είναι οι κοινωνικές μου επαφές που κατά έναν τρόπο μαθαίνεις αναγκαστικά να τις προσγειώνεις έστω κι απότομα στην πεζή πραγματικότητα του όχι. Με ανησυχεί η ερωτική εκμετάλλευση, μήπως ο άλλος βολεύεταιστο ναι που πηγάζει από την εκπληκτική αδυναμία που του έχεις. Αλλά αξίζει ένας τέτοιος άνθρωπος να βρίσκεται στη ζωή σου; Μάλλον όχι. Αλλά πόσο γρήγορα το συνειδητοποιείς; Μήπως όταν είναι πολύ αργά κι έχεις πέσει στα βαθιά του έρωτα ώστε να μην μπορείς να κάνεις με τίποτα πίσω και να έχεις μετατραπεί σ' ένα τέλειο θύμα εκμετάλλευσης...

Εκεί που υποβαθμίζεις τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου στα τάρταρα για να είναι ικανοποιημένος ο μοναδικός άλλος που βρήκες στην αναζήτηση του τέλειου συντρόφου... Εκεί που το εμείς έχει πάει περίπατο και μόνο ο άλλος βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος... 'Α εγώ δεν του χαλάω χατίρι' λες παθιασμένα για να το μετανιώσεις καιρό μετά. Το θέμα είναι να μην χαλάει χατίρι ο ένας στον άλλο, να κακομαθαίνει ο ένας τον άλλον και να μην υποβαθμίζονται η προσωπικότητα και οι ανάγκες κανενός.

Όταν οι υποχωρήσεις είναι μονομερείς γιατί απλώς έχεις μάθει να λες ναι, ναι, ναι να το ξέρεις δεν θα σου βγει σε καλό. Γιατί όταν πεις το όχι θα είναι πάντα σε λάθος στιγμή και θα προκαλέσει παλιρροϊκό κύμα. Μάθε πότε πότε να λες ένα όχι και αρκετά ναι -πάντα μετά κριτικής σκέψης - και να κρατάς τις ισορροπίες στις κοινωνικές, φιλικές κι ερωτικές σου σχέσεις!

Έλενα Αντωνίου

Υ.Γ. Και κανείς δεν πρέπει να συγχέει την καλοσύνη με το ναι ή όχι. Δεν γίνεσαι κακιά αν προστατεύσεις και λίγο τον εαυτό σου. Και στο κάτω κάτω αν κάποιος θέλει δίπλα του έναν άνθρωπο μόνο για να του λέει ναι τότε τι να πω, εξαρτάται τι είδους ανθρώπους θέλει ο καθένας στη ζωή του και τι ανάγκες ή ελλείψεις μας καλύπτουν. Ας κοιτάξουμε όμως και λίγο τον εαυτό μας έτσι; Τα λέω στον σκύλο μου να τα ακούει η ουρά του...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...