Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Περί καλοσύνης και άλλων τινών κακών...

Ή το 'χεις ή δεν το 'χεις. Είναι μόνο μία μικρή λέξη, ναι μονοσύλλαβη, που έρχεται αυθόρμητα στα χείλη και δεν μπορείς να το ελέγξεις. ΝΑΙ. Η γυναίκα που λέει πάντα ναι γιατί λυπάται τους πάντες... Και ποια δεν έχει περάσει από αυτό το στάδιο... Ε, εντάξει υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Και καλά κάνουν, καλύτερα περνούν κι έχουν και το κεφάλι τους ήσυχο.

Εγώ πάω σε άλλο επίπεδο. Δεν ξέρω, όταν σπανίως δηλαδή πω και κανά όχι με πιάνει ένα ενοχικό σύνδρομο, λες κι έκανα έγκλημα, σαν να απογοήτευσα τον κόσμο όλο, σαν να προκάλεσα έναν μικρό Τιτανικό. Από πού προέρχεται αυτή η ενοχή; Τι την προκαλεί Γιατί δεν λυπάμαι περισσότερο τον εαυτό μου και πρέπει να σκέφτομαι μόνο την ικανοποίηση των άλλων; Γιατί ενώ το είναι μου θέλει να ουρλιάξει ΟΧΙ, μεγαλύτερο και ηχηρότερο του Μεταξά, βγάζει μία άναρθρη κραυγή 'ναι', που μετά το σκυλομετανιώνει;


Ναι, με ενοχλεί ο εαυτός μου, οι αδυναμίες και οι ευαισθησίες του, γιατί οι άλλοι τελικά τις εκμεταλλεύονται! Τον καλό τον λέμε και αλλιώς. Μην ντρέπεστε, ναι έτσι τον αποκαλούμε. Αλλά είπαμε ή το 'χεις ή δεν το 'χεις. Πρέπει να κάνω λοβοτομή για να το ξεπεράσω.

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο δεν είναι οι κοινωνικές μου επαφές που κατά έναν τρόπο μαθαίνεις αναγκαστικά να τις προσγειώνεις έστω κι απότομα στην πεζή πραγματικότητα του όχι. Με ανησυχεί η ερωτική εκμετάλλευση, μήπως ο άλλος βολεύεταιστο ναι που πηγάζει από την εκπληκτική αδυναμία που του έχεις. Αλλά αξίζει ένας τέτοιος άνθρωπος να βρίσκεται στη ζωή σου; Μάλλον όχι. Αλλά πόσο γρήγορα το συνειδητοποιείς; Μήπως όταν είναι πολύ αργά κι έχεις πέσει στα βαθιά του έρωτα ώστε να μην μπορείς να κάνεις με τίποτα πίσω και να έχεις μετατραπεί σ' ένα τέλειο θύμα εκμετάλλευσης...

Εκεί που υποβαθμίζεις τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου στα τάρταρα για να είναι ικανοποιημένος ο μοναδικός άλλος που βρήκες στην αναζήτηση του τέλειου συντρόφου... Εκεί που το εμείς έχει πάει περίπατο και μόνο ο άλλος βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος... 'Α εγώ δεν του χαλάω χατίρι' λες παθιασμένα για να το μετανιώσεις καιρό μετά. Το θέμα είναι να μην χαλάει χατίρι ο ένας στον άλλο, να κακομαθαίνει ο ένας τον άλλον και να μην υποβαθμίζονται η προσωπικότητα και οι ανάγκες κανενός.

Όταν οι υποχωρήσεις είναι μονομερείς γιατί απλώς έχεις μάθει να λες ναι, ναι, ναι να το ξέρεις δεν θα σου βγει σε καλό. Γιατί όταν πεις το όχι θα είναι πάντα σε λάθος στιγμή και θα προκαλέσει παλιρροϊκό κύμα. Μάθε πότε πότε να λες ένα όχι και αρκετά ναι -πάντα μετά κριτικής σκέψης - και να κρατάς τις ισορροπίες στις κοινωνικές, φιλικές κι ερωτικές σου σχέσεις!

Έλενα Αντωνίου

Υ.Γ. Και κανείς δεν πρέπει να συγχέει την καλοσύνη με το ναι ή όχι. Δεν γίνεσαι κακιά αν προστατεύσεις και λίγο τον εαυτό σου. Και στο κάτω κάτω αν κάποιος θέλει δίπλα του έναν άνθρωπο μόνο για να του λέει ναι τότε τι να πω, εξαρτάται τι είδους ανθρώπους θέλει ο καθένας στη ζωή του και τι ανάγκες ή ελλείψεις μας καλύπτουν. Ας κοιτάξουμε όμως και λίγο τον εαυτό μας έτσι; Τα λέω στον σκύλο μου να τα ακούει η ουρά του...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...