ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

  Οι σχέσεις είναι αμφίδρομες. Δεν μπορεί ένας μόνο να παίρνει και ένας μόνο να δίνει. Δεν μπορεί ένας να γίνεται θυσία και ο άλλος να έχει μόνο απαιτήσεις. Και ούτε ο ένας μπορεί να τσαλακώνει συνέχεια την ψυχή του και ούτε ο άλλος μπορεί να υποδύεται σε όλη του τη ζωή τον βασιλιά (βασίλισσα-πριγκίπισσα κ.ά) γιατί ο καθένας μας για τον κόσμο του είναι ο βασιλιάς-βασίλισσά του. Αγάπη παίρνεις όταν δίνεις αγάπη. Ο σεβασμός κερδίζεται με σεβασμό. Οι σχέσεις χτίζονται με αμοιβαίο δόσιμο και αφοσίωση, εκεί όπου το εγώ δεν χωρά. Είτε αφορά έρωτα είτε φιλία είτε οποιουδήποτε είδους συναναστροφή. Δεν μπορούν οι άνθρωποι να σε θυμούνται μόνο όταν σε χρειάζονται επειδή θέλουν να σε εκμεταλλευτούν. Αν αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας, τότε είναι τοξικοί για εμάς. Σ' αυτήν την περίπτωση ανοίγουμε την πόρτα και δείχνουμε την έξοδο. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να γεμίζουμε πίκρα και απογοήτευση γιατί δεν πληρούμε τα στάνταρ των "παρτάκηδων". Μην χαλάτε την

Είναι φορές που δεν πιστεύεις ότι το δικό σου χαμόγελο μπορεί να προκαλεί τόσο πόνο σε άλλους. Είναι φορές που απλώς δεν πιστεύεις ότι η δική σου χαρά για την επιτυχία σου, για την οποία τόσο πολύ και τόσο σκληρά έχεις δουλέψει θα είναι αγκάθι στη γυμνή πατούσα του οποιουδήποτε. Είναι φορές που απλώς δεν πιστεύεις τη μικρότητα και τη μικροψυχία ανθρώπων που έχουν ωφεληθεί, αυτών που εσύ έχεις στηρίξει χωρίς δεύτερη σκέψη και με όλη την καρδιά σου. Είναι φορές που απλώς επανέρχεσαι στην πεζή πραγματικότητα και αντιλαμβάνεσαι ότι τίποτα γύρω σου δεν μοιάζει με τον υπέροχο κόσμο που εσύ έχεις πλάσει για τον εαυτό σου. Γύρω σου έχει στηθεί ένας φράχτης με αγκάθια, εκεί που εσύ έβγαινες στον κόσμο μοιράζοντας τριαντάφυλλα. Ο άνθρωπος μισεί ό,τι δεν μπορεί να φθάσει, αποδομεί την επιτυχία του άλλου γιατί του θυμίζει τη δική του αποτυχία, (νομίζει ότι) συνθλίβει ό,τι ανήκει στην κορυφή για να το κρατήσει στη δική του μετριότητα. Δεν αντέχει οτιδήποτε ξεχωρίζει. Απλώνει ένα δάχτυλο για να το κ

  Κοιτάζοντας πίσω τα χρόνια μου, αυτό που σκέφτομαι ότι όλες οι επιλογές έχουν ένα τίμημα. Στο κυνήγι των ονείρων κερδίζεις κάτι αλλά και κάτι χάνεις. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.  Κάθε βήμα θέλει θάρρος, θέλει τόλμη, είναι μία μάχη. Μπορεί να λαβωθείς αλλά προχωράς. Και κάθε βήμα είναι μία νίκη. Δεν υπάρχει γυρισμός. Ο δρόμος οδηγεί μπροστά, μόνο μπροστά.  Και επαναλαμβάνω, κάθε επιλογή έχει το τίμημά της. Και πάντα υπάρχει πόνος, υπάρχει απώλεια, υπάρχει πληγή, υπάρχει σκιά. Και από τα σημάδια μαθαίνουμε, αποκτάμε γνώση και εμπειρία. Και αυτό είναι νίκη... μάθημα και κατά συνέπεια γνώση, εμπειρία... Και έτσι, και πάλι αυτό είναι μία νίκη.  Στην πορεία έχω κοιτάξει πολλές φορές πίσω και είχα σκεφθεί τι θα έκανα διαφορετικά. Τίποτα, γιατί αν άλλαζα οτιδήποτε δεν θα ήμουν εδώ σήμερα.  Αν μετανιώνω για κάτι; Ίσως ότι χάρισα πολύ χρόνο και πολλές ευκαιρίες σε λάθος ανθρώπους, σε ανθρώπους που δεν μου έδωσαν χρόνο ούτε μία ευκαιρία όταν εγώ τα χρειαζόμουν.  Επέλεξα, πλήρωσα το τίμημα. Άξι

Πριν από πέντε χρόνια έπρεπε αυτή η μέρα να είναι η αρχή της μεγαλύτερης ευτυχίας μου. Πριν από πέντε χρόνια έπρεπε να ζω το παραμύθι μου, το όνειρό μου. Έπρεπε... Έτσι μου το είχαν υποσχεθεί. Έτσι μου το είχαν πλάσει. Έπρεπε... Και όμως, δεν έγινε. Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε όπως και το παραμύθι μου, το όνειρό μου. Και μέσα από τα κομμάτια μου βρήκα τη δύναμη να βγω ξανά στο φως και να διεκδικήσω καινούργια όνειρα, διαφορετικούς κόσμους, νέα παραμύθια. Αλλά αυτήν τη φορά κατάφερα να τους πλάσω μόνη μου και να μην περιμένω από άλλους τίποτα. Βλέπετε δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο δυνατοί ή το ίδιο θαρραλέοι. Δεν έχουμε όλοι το κουράγιο ή και τη διάθεση να δίνουμε μάχη για τα όνειρά μας. Άλλοι επαναπαύονται, άλλοι παραιτούνται, άλλοι δειλιάζουν. Αυτοί, οι δειλοί, συνηθίζουν να ζουν το όνειρο στο μυαλό τους. Πλάθουν τον δικό τους κόσμο, τη δική τους ιστορία και ποτέ δεν τολμούν να την κάνουν πραγματικότητα. Και μαζί με τον εαυτό τους απογοητεύουν και όποιον αφελή τολμήσει να τους εμπ

Ο στίχος ενός πολύ αγαπημένου μου τραγουδιού λέει "the world didn't stop for my broken heart". Είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και εθνικού πένθους. Αλλά ποιος είναι ικανός να κρίνει τον διπλανό του για τον τρόπο που επιθυμεί να αισθάνεται, για τον τρόπο που εκφράζεται;  Κάποιοι κατηγορούν κάποιους άλλους που πήγαν διακοπές, λες και ο Αύγουστος δεν είναι παραδοσιακά ο μήνας διακοπών. Τους κατηγορούν επειδή ανεβάζουν φωτογραφίες από τις διακοπές τους. Εδώ άλλοι το κάνουν από την καθημερινότητα τους που συνεχίζεται ολόιδια. Πρέπει να ζούμε στην ενοχή...  Στο κάτω κάτω πήραν οι άνθρωποι άδεια 10 μέρες έπειτα από εναν φριχτό χειμώνα, πρέπει να βυθιστουν στη θλίψη και την καταχνιά; Προκαλούν; Ποιον; Aυτόν που του κάηκε το σπίτι; Που ζει τη δική του προσωπική τραγωδία; Ή εκείνον που ασκεί διαρκώς κοινωνική κριτική με ένα δάχτυλο απλωμένο...και πέρα από τη συμπόνοια των social media δεν υπάρχει καμία συνέχεια!  Ο άλλος έχει σχεδιάσει εδώ και έναν χρόνο τον γάμο του ή τη βάφ

 Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι...Προτιμώ να απέχω και να μην γράφω εδώ και μήνες. Μόνο παρατηρώ, ακούω, βλέπω... Και πληγώνομαι, και πονάω, και προβληματίζομαι. Αλήθεια; Τώρα αντιληφθήκατε την πατριαρχική κοινωνία με τα στερεότυπα; Τον μισογυνισμό; Τον φυλετικό ρατσισμό και διαχωρισμό που υφιστάμεθα οι γυναίκες; Τις κακοποιήσεις; Πρώτα χρειάστηκε μία Σοφία Μπεκατώρου με την τόση γενναιότητά της να μιλήσει δημόσια για τον βιασμό της! Πέσαμε από τα σύννεφα! Μίλησαν τόσες ηθοποιοί για τη σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση! Πάλι πέσαμε από τα σύννεφα! Για να μην αναφέρω τα μισογυνίστικα σχόλια που προκάλεσαν από μερίδα που ανήκει στη βαθιά συντηρητική, υποκριτική πατριαρχική ελληνική κοινωνία. Στήθηκε το ελληνικό #MeToo. Εκφράσαμε τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μας και ησυχάσαμε. Επαναπαυτήκαμε ότι τα θεμέλια έτριξαν συθέμελα και κάτι είχε αλλάξει. Φυσικά, αλλάξαμε πλευρό και συνεχίσαμε να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Τον Μάιο η Καρολάιν έπεσε θύμα άγριας δολοφονίας από τον ίδ

Πριν από τέσσερα χρόνια, στις 14 Ιουνίου 2017, ήταν η δεύτερη φορά που έμπαινα στα γραφεία της ΧΑΡΛΕΝΙΚ και ήταν για να υπογράψω το συμβόλαιό μου. Ήταν μια στιγμή που την περίμενα από τα 11 μου χρόνια, τότε που είχα αναφωνήσει "εγώ όταν μεγαλώσω θα γράφω ιστορίες αγάπης για την Άρλεκιν". Ήταν μία στιγμή που την ονειρευόμουν σχεδόν ολόκληρη τη ζωή μου. Βγήκα έξω νιώθοντας τα αυτιά μου να βουίζουν. Κάθισα σε ένα καφέ εκεί κοντά προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω ακριβώς τι συμβαίνει. Ήταν η στιγμή στη ζωή μου που είχα πει στον εαυτό μου (όσον αφορούσε στις ιστορίες μου) ή ΧΑΡΛΕΝΙΚ ή τίποτα, αποφασισμένη να προχωρήσω μόνη μου στον εκδοτικό δρόμο. Τέσσερα χρόνια μετά, η αγάπη σας στις λέξεις μου, έχει φέρει οκτώ ιστορίες και την κυκλοφορία ελληνικής σειράς Άρλεκιν. Μπορεί να επαναλαμβάνομαι, μπορεί να παθαίνω συναισθηματικές εκρήξεις, αλλά δεν θα σταματήσω να το λέω: Να πιστεύετε στα όνειρά σας, να δουλεύετε και να μάχεστε γι' αυτά. Όλα έρχονται τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι να

Bell Blog: Αυτό το καλοκαίρι τα Άρλεκιν είναι… Eros: Νέα σειρ... :   Η πρώτη αμιγώς ελληνική σειρά Άρλεκιν , έρχεται στα περίπτερα αυτό το καλοκαίρι και υπόσχεται να σας προσφέρει τις πιο ωραίες, συναρπαστικ...

Νόμιζα ότι φεύγοντας μου έκοβε τα φτερά μου για να μην ξαναπετάξω. Τώρα καταλαβαίνω ότι έφυγε για να μου ξαναχαρίσει την ελευθερία μου και να μάθω να πετάω μόνη μου, ψηλά και μακριά απ' ό,τι με κρατούσε στη γη.  Δεν είχα αντιληφθεί ότι εκείνος ήταν πολύ πιο δυνατός από εμένα και ότι μ' αγαπούσε τόσο πολύ που προτίμησε να με αφήσει να φύγω και να λάμψω πετώντας ψηλά από το να με βυθίσει στο σκοτάδι που εκείνος χανόταν. Εκείνος μου χάρισε τα φτερά και εγώ μου χάρισα τη δύναμη να τα χρησιμοποιώ Ε.Α

Περίεργη ημέρα η σημερινή... Ακόμη έχω ένα βουητό στα αυτιά μου... Μία περίεργη αίσθηση... Ήταν μια στιγμή που την περίμενα περίπου 30 χρόνια. Την είχα ονειρευτεί. Την επιθυμούσα. Την ήθελα. Και ξαφνικά, ήρθε. Ήρθε και δεν ξέρω πώς να νιώσω, τι να σκεφτώ, τι να κάνω... Χαμογελάω και ανακαλώ... Πολλά χρόνια πριν... πολλά χρόνια πριν... Ήταν ένα ζεστό καλοκαίρι στον θεσσαλικό κάμπο, όταν ένα μελαχρινό κοριτσάκι με τρομερή αγάπη στα βιβλία "βούτηξε" μερικά Άρλεκιν από τις μεγαλύτερες θείες της. Και μαγεύτηκε από το ταξίδι και το συναίσθημα. Μέσα σε 160 σελίδες περιγράφεται μία ιστορία αγάπης... Μία έντονη συναισθηματική ιστορία. Λέξεις αποτυπώθηκαν, εικόνες γεννήθηκαν και επιθυμίες πήραν μορφή. Έπρεπε να περάσουν πολλά καλοκαίρια και πολλά χρόνια μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα... Στο σήμερα που το όνειρο πήρε μορφή. Όταν μου λένε υποτιμητικά "μα διαβάζεις Άρλεκιν!" τους απαντώ ότι η αγάπη μου για τα Άρλεκιν δεν με εμπόδισε από το να καταλάβω το συντακτικό του Θουκυδίδη,

Υπάρχουν οριστικά αντίο σ' έναν μεγάλο έρωτα; Ή μόνο ανοιχτοί λογαριασμοί; Τελειώνει ποτέ ένας μεγάλος έρωτας; Μου ανήκεις, σου ανήκω. Δικός σου για πάντα! Δική σου για πάντα. Και μετά... Πόσες φορές έχω πει ότι δεν είναι μόνο η αγάπη αρκετή για να αντέξουν δύο άνθρωποι μαζί. Μάλλον, ο έρωτας δεν είναι αρκετός. Ίσως γιατί δεν είναι ίσος, έντονος και άσβεστος και στους δύο. Γιατί ο έρωτας θέλει δύο, να πέφτουν στη φωτιά για χάρη του. Όχι μόνο ο ένας... Όχι όλα ο ένας. Ίσως τελικά μένουν οι υποσχέσεις, οι προσδοκίες, τα λόγια αιώνιας αφοσίωσης, ιδιοκτησίας και πάθους. Και ίσως τελικά αυτό πονάει περισσότερο. Η διαπίστωση της δειλίας! Η διαπίστωση της έλλειψης τόλμης και γενναιότητας να υπερασπιστεί ο ένας από τους δύο τον άλλον, το συναίσθημα, τον έρωτά του. Λες και δεν ήταν εκεί όταν τον ζούσαν, λες και ήταν καταδικασμένος να μείνει μόνος του ο ένας σε μια ουτοπία έρωτα, σε μια μοναξιά που όμοιά της δεν είχε ξαναζήσει, σε μία φυλακή που ο αγαπημένος του είχε ετοιμάσει για εκείνον τη

  Όσοι πέφτουν από τα σύννεφα να προσέχουν μην χτυπήσουν... Ελληνική κοινωνία... η γυναίκα προσπαθεί να αποδείξει ακόμη και σήμερα ότι δεν είναι ελέφαντας... Γίνεται χίλια κομμάτια να αντεπεξέλθει σε ισόποσους ρόλους και πάλι αντιμετωπίζεται ως πολίτης γ' κατηγορίας. Σεξισμός, ρατσισμός... λεκτική κακοποίηση, σωματική βία, σεξουαλική κακοποίηση... Από τον τρόπο που περπατάς, από το τι φοράς, από τις θηλυκές σου καμπύλες, από τον τρόπο που ίσως χαμογελάς... Πήγαινε σπίτι σου να πλύνεις πιάτα, τα ήθελε, άνδρας είναι, έτσι όπως είναι ντυμένη... τι ώρες κυκλοφορεί, άλλος μπαίνει άλλος βγαίνει, η σωστή γυναίκα δεν το κάνει αυτό, μην μιλάς, μην γελάς, μην αναπνέεις... Και όλοι εκφράζουν την έκπληξή τους... Κι εγώ εκπλήσσομαι από την άγνοια όλων... Ένα δάχτυλο απλωμένο πάντα πάνω σε καθεμία από εμάς. Δεν είναι μόνο ο χώρος του θεάτρου, της πολιτικής, των ΜΜΕ. Είναι σε κάθε χώρο, σε κάθε σημείο, σε κάθε τομέα ζωής... Φυσικά και υπάρχουν και άνδρες θύματα... Και φυσικά πρέπει να μιλάνε όλο