Υπάρχουν οριστικά αντίο σ' έναν μεγάλο έρωτα;

Υπάρχουν οριστικά αντίο σ' έναν μεγάλο έρωτα; Ή μόνο ανοιχτοί λογαριασμοί; Τελειώνει ποτέ ένας μεγάλος έρωτας; Μου ανήκεις, σου ανήκω. Δικός σου για πάντα! Δική σου για πάντα. Και μετά...

Πόσες φορές έχω πει ότι δεν είναι μόνο η αγάπη αρκετή για να αντέξουν δύο άνθρωποι μαζί. Μάλλον, ο έρωτας δεν είναι αρκετός. Ίσως γιατί δεν είναι ίσος, έντονος και άσβεστος και στους δύο. Γιατί ο έρωτας θέλει δύο, να πέφτουν στη φωτιά για χάρη του. Όχι μόνο ο ένας... Όχι όλα ο ένας.

Ίσως τελικά μένουν οι υποσχέσεις, οι προσδοκίες, τα λόγια αιώνιας αφοσίωσης, ιδιοκτησίας και πάθους. Και ίσως τελικά αυτό πονάει περισσότερο. Η διαπίστωση της δειλίας! Η διαπίστωση της έλλειψης τόλμης και γενναιότητας να υπερασπιστεί ο ένας από τους δύο τον άλλον, το συναίσθημα, τον έρωτά του. Λες και δεν ήταν εκεί όταν τον ζούσαν, λες και ήταν καταδικασμένος να μείνει μόνος του ο ένας σε μια ουτοπία έρωτα, σε μια μοναξιά που όμοιά της δεν είχε ξαναζήσει, σε μία φυλακή που ο αγαπημένος του είχε ετοιμάσει για εκείνον τη στιγμή που θα τον εγκατέλειπε... Σε μια φυλακή νοερή, όπου δεσμά θα ήταν οι αναμνήσεις ενός έρωτα που έμεινε μισός, ανεκπλήρωτος. Οι στιγμές που έμοιαζαν παράδεισος μετατράπηκαν σε εφιάλτη. Και μπορεί ο πιο δειλός να ήταν και ο πιο γενναίος... Γιατί θέλει γενναιότητα για να σκοτώσεις έναν έρωτα... Κοιτάς στα μάτια και πυροβολείς... Με ψέματα, με φυγή, με εγκατάλειψη, με στέρηση συναισθημάτων, με απόσταση... Αργός θάνατος... Η καρδιά αιμορραγεί και η ψυχή φυλλορροεί... Μέχρι το τέλος...

Υπάρχουν οριστικά αντίο σ' έναν μεγάλο έρωτα; Υπάρχουν χωριστοί δρόμοι για κάποιους που ήταν γραμμένο στα άστρα να γνωριστούν και να ερωτευθούν και να το ζήσουν μισό;; Υπάρχει μισό; Ακόμη και η μοίρα δεν αρέσκεται στα μισά. Αυτό πρέπει να ολοκληρωθεί... Κάποτε, ίσως στην επόμενη ζωή. Ίσως σ αυτήν να ήταν και οι δύο λίγοι να το νιώσουν και να το απογειώσουν στη σφαίρα της αιωνιότητας. Ίσως τελικά να χρειαζόταν η σωστή στιγμή γι' αυτόν τον έρωτα να γεννηθεί και να ανθίσει, να καρποφορήσει και να οδηγηθεί από τα σπάργανα στην ωρίμαση και στο μαράζωμα... αυτό που έρχεται φυσικά με τον χρόνο και σβήνει με τον θάνατο. Ίσως οι μεγάλοι έρωτες δεν ολοκληρώνονται, για να περάσουν και στις επόμενες ζωές. Μπορεί σε κάθε ζωή να παίρνουμε γεύσεις ώσπου να ξαναβρεθούμε και να το ζήσουμε ολοκληρωτικά...

Οι μεγάλοι έρωτες δεν έχουν οριστικά αντίο, γιατί είναι αυτοί που νικούν ακόμη και τον θάνατο. Είναι αυτοί που πάντα επιστρέφουν... Και, ναι, η ψυχή έχει ανάμνηση και αναγνωρίζει αυτόν που την έκανε να πονέσει και στην προηγούμενη και στην επόμενη ζωή... Και υποτάσσεται γιατί για μια στιγμή έρωτα ξέρει πως αξίζει να λαβωθεί. Γιατί κάποιες ψυχές είναι γεννημένες αθάνατες και έτσι πορεύονται... Βιώνοντας τον έρωτα και τον θάνατο... φαύλος κύκλος... Έρωτας και θάνατος... πιασμένοι χέρι χέρι διεκδικούν ανάσα και ζωή... Ένας στημένος χορός όπου οι επιλογές ρόλων είναι μόνο για έναν... γιατί ο ένας επιλέγει... ο άλλος υποτάσσεται...