ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Δεν είμαι καθόλου, δεν ξέρω αν το λένε melancholy blues, spring blues ή όπως αλλιώς. Δεν είμαι καθόλου καλά. Κοιτάζω πίσω τη ζωή μου και ξέρω πολύ καλά ότι η τελευταία φορά που είχα έναν πολύ όμορφο Μάιο που οδηγούσε σε ένα ονειρεμένο καλοκαίρι ήταν το 1999. Και μετά άρχισε η κόλαση. Από τη στιγμή που μπαίνει ο Μάιος ξεκινά η μελαγχολία. Ένας μήνας που έχει ταυτιστεί με την άνοιξη στα καλύτερά της, ένας μήνας που προμηνύει καλοκαίρι, ένας μήνας που ξεκινούν οι πρώτες βραδιnές βόλτες, ακούγονται ομιλίες στα μπαλκόνια και στις γειτιονιές, μαζεύουμε οριστικά τα χειμωνιάτικα και ντυνόμαστε αρώματα, χρώματα και καλοκαίρι. Μυρωδιές γιασεμιού, νερατζιών, λεμονανθών διαχέονται στην ατμόσφαιρα.  Κι όμως... Εδώ και 20 χρόνια τρέμω τη στιγμή που θα μπει ο Μάιος για όλα όσα με περιμένουν... ένας μήνας που έχει ταυτιστεί με σημάδια, σκιές, πόνο και απώλεια... μήνας περισυλλογής, ανασύνταξης, αποφάσεων, αυτοκαταστροφής.. εκεί που θέλω να τα τινάξω όλα στον αέρα, να εξαφανιστώ και να μην ξαναγυρίσω..

Δεν έχω τη μακρά πείρα, ούτε είμαι σε σημείο που θα κρίνω ή θα πω ποιος μπορεί και ποιος δεν μπορεί να γίνει συγγραφέας, ουτε να δώσω συμβουές για να γίνει κάποιος συγγραφέας. Αλλά θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που αφορούν ανθρώπους που γράφουν και ονειρεύονται να δουν έντυπο το έργο τους. Γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου... έγραφα, έγραφα, έγραφα.΄Ηταν ανάγκη, ήταν ανάσα, ήταν ζωή. Είναι ανάγκη, είναι ανάσα, είναι ζωή. Όπως είναι για όλους όσοι γράφουν, πιστεύω. Ανακάλυψα το wattpad το 2011-2012. Έφτιαξα δεύτερη φορά προφίλ νομίζω το 2014. Και από τότε ανεβάζω ιστορίες, μοιράζομαι μαζί σας εικόνες, συναισθήματα και ταξίδια. Το wattpad με βοήθησε στο να έχω επικοινωνία μαζί σας, να με γνωρίσετε κατά ένα μέρος συγγραφικά και να βρω τον δρόμο για την έκδοση. Αλλά για τη λάθος έκδοση. Τα υπόλοιπα είνα ιστορία, γιατί τα λάθη που έκανα με οδήγησαν στον σωστό δρόμο και στη σωστή πόρτα. Αυτήν της Χαρλένικ και της Silk Books.  Είχα μια συζήτηση με μια φίλη και με έβαλε σε σκέψει