ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Δεν είναι προσωπική μάχη να γράψω ένα ρομαντικό μυθιστόρημα, είναι η κάθε ιστορία η περιγραφή μίας προσωπικής μάχης. Είναι αγώνας, επιβίωση, διάσωση. Κάθε ιστορία κρύβει άπειρο πόνο και αναρίθμητα δάκρυα. Κάθε ιστορία αποκαλύπτει τα προσωπικά μας σημάδια και τις απώλειες. Με ρωτάνε ξανά και ξανά για το μυστικό ενός καλού ρομαντικού μυθιστορήματος και εγώ απαντώ "η ειλικρίνεια του συγγραφέα, η κατάθεση της ψυχής του". Και τελικά αντιλαμβάνομαι την απόλυτη αλήθεια: Ένα καλό ρομαντικό μυθιστόρημα έχει μία και μόνη αλήθεια. Τον πόνο. Τον πόνο που έχω βιώσει σε κάθε ίντσα της ψυχής του, τον πόνο που έχω βιώσει σε κάθε γωνία της καρδιάς μου, τον πόνο που έχει παραλύσει κάθε μόριο του κορμιού μου. Δεν μπορείς να γράψεις για έρωτα αν δεν τον έχεις νιώσει! Αν δεν ξέρεις πώς είναι να πεταρίζει η καρδιά σου! Να χτυπά τόσο δυνατά από αδημονία για ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, ένα τηλεφώνημα, μία λέξη! Να χτυπά ξέφρενα για έναν και μόνο άνθρωπο, αυτόν που κάνει το αίμα σου να τρέχει

Απορώ πόσους έρωτες μας χαρίζει αυτή η ζωή. Έναν, δύο, τρεις; Πόσους θεωρείτε εσείς ότι ένας άνθρωπος μπορεί να χαρεί στη ζωή του; Μπορεί να ερωτεύεται κάθε μήνα; Κάθε χρόνο; Κάθε δεκαετία της ζωής του; Μία φορά και τέλος; Δεν ξέρω. Ποτέ δεν θα καταφέρω να απαντήσω αυτό το ερώτημα γιατί η κάθε καρδιά είναι μοναδική και μόνο εκείνη ξέρει τις ανάγκες της. Μόνο για εμένα μπορώ να απαντήσω και θα πω... μόνο μία. Μία και αληθινή. Μπορεί να είναι και περισσότερες αλλά απλώς θα είναι κάθε φορά διαφορετική. Μία και μοναδική... και αληθινή. Από αυτές που κοιτάς τον άλλον και νιώθεις ότι γύρισες σπίτι. Ότι εκεί συμπληρώνονται όλα τα αναπάντητα ερωτήματα του σύμπαντος. Ότι εκεί, σ' αυτά τα δύο χέρια βρήκες τον απόλυτο προορισμό σου. Ότι εκεί βρήκες την πραγμάτωση των ονείρων σου. Ότι εκεί ζεις τον απόλυτο έρωτα, αυτόν που τα μυθιστορήματα περιγράφουν. Μία φίλη μου είπε ότι δεν υπάρχουν έρωτες και δεν υπάρχει και λόγος να τους ζούμε. Και απάντησα "ας τους ζούμε και ας τους χάσου

Ήμουν 11, άντε 12 χρονών όταν έκρυβα τα ροζ αισθηματικά μυθιστορήματα στο μαξιλάρι μου. Απαγορευμένο ανάγνωσμα για ένα κοριτσάκι δημοτικού με ζωηρή φαντασία.Τότε που το όνειρο πήρε προσανατολισμό. "Όταν μεγαλώσω θα γράφω κι εγώ για την Άρλεκιν ιστορίες αγάπης" είπα με ενθουσιασμό και περισσό θράσος λες και ήταν ό,τι πιο εύκολο να γίνει. Και μεγάλωσα και όποιους δρόμους και αν ακολούθησα το όνειρο έμενε να σιγοκαίει μέσα μου. Και έμαθα ότι η Άρλεκιν δεν εκδίδει Έλληνες. Εκεί ήταν η μεγάλη μου απογοήτευση αλλά όχι η παραίτηση. Το όνειρο παρέμενε γι' αυτόν τον πολυπόθητο "ρόμβο" του brand της καρδιάς μου. Η έκδοση ήρθε εντελώς τυχαία για εμένα και χωρίς να το επιδιώξω καθόλου. Από την πρώτη στιγμή ήμουν απολύτως ειλικρινής. Όταν με ρωτούσαν τι γράφεις, απαντούσα "ελληνικό Άρλεκιν". Λίγα χρόνια μετά, βλέπω εκείνο, το πρώτο ολοκληρωμένο μυθιστόρημα της εφηβείας μου που έγινε και η πρώτη μου έκδοση στην ενήλικη ζωή μου, να γίνεται η ενσάρκωση του ο

Σε άφησα να φύγεις... Όπως με άφησες κι εσύ...Ζεις χρόνια μέσα μου. Σε κουβαλάω παντού. Είναι σαν εφιάλτης που δεν μπορεί να τελειώσει. Γιατί όταν το όνειρο τελειώνει, μετατρέπεται σε εφιάλτη... Σε είχα ρωτήσει, πώς είναι δυνατόν να επιστρέψεις στην κόλαση αφού έχεις ζήσει τον παράδεισο; Και είχες απαντήσει "σκέψου να μην τον είχες ζήσει ποτέ". Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο... Να ζεις στην άγνοια ή να γνωρίζεις... Να γνωρίζεις πώς είναι ο έρωτας, ο παράδεισος που σου προσφέρει... Και τόσα χρόνια το μόνο που σκέφτομαι είναι... άξιζε; Άξιζε... Αλλά αν ήσουν ο ένας και μοναδικός έρωτας δεν έπρεπε να ήσουν εδώ; Να μην έφευγες ποτέ; Να πάλευες για εμένα; Να μην εγκατέλειπες στην πρώτη δυσκολία; Πώς έφυγες έτσι εύκολα; Πώς παραιτήθηκες από εμάς; Πώς διάλεξες καινούργια ζωή; Μία ζωή όπου εγώ δεν υπήρχα... Ναι, φοβήθηκα. Ναι, λύγισα. Ναι, αμφέβαλα. Αλλά για εσένα υπέμενα τα πάντα, αναθεώρησα τα θέλω και τα πιστεύω μου, πρόδωσα τον εαυτό μου... και τελικά πρόδωσες εσύ εμένα. Μου

Η δουλειά είναι δημιουργία, η δουλειά είναι απόδοση, η δουλειά είναι... δουλεία... Κι όμως. Έπειτα από 20 και πλέον χρόνια στον εργασιακό στίβο έφθασα στο σημείο να πιστεύω αυτό ακριβώς. Ότι η δουλειά για τις γυναίκες είναι σκλαβιά. Τουλάχιστον γι' αυτές που δεν τις ενδιαφέρει να κάνουν καριέρα. Επέλεξα ένα επάγγελμα που το ονειρευόμουν από παιδί, το έκανα για αρκετά χρόνια με απόλυτη επιτυχία και παράλληλα είχα δραστηριότητες που μου χάρισαν εμπειρίες, γνωριμίες, χαρούμενες στιγμές, δημιουργικότητα, έμπνευση, ταξίδια. Και όλα αυτά γέμισαν την ψυχή μου εικόνες και έμπνευση και γνώσεις. Λόγω της φύσης του επαγγέλματός μου, εδώ και 20 χρόνια δουλεύω έως αργά το βράδυ. Δηλαδή συνηθως δούλευα από τις 8, 9, 10 το πρωί έως τις 00.00, 01.00, 02.00 το ξημέρωμα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων έως τις 22.00. Πλέον έως τις 23.00. Εγκατέλειψα την πρωινή μου δουλειά γιατί δεν είχα χρόνο να ζήσω, να πάρω ανάσες, να βρω τον εαυτό μου. Και πλέον χρησιμοποιώ τις πρωινές ώρες για να κάνω

Λένε πως σε κάθε χωρισμό φταίνε και οι δύο. Αυτό υποστήριζα κι εγώ μέχρι που η ζωή με διέψευσε. Δεν είναι πάντα έτσι. Μερικές φορές είναι μόνο ο ένας που αποφασίζει να δώσει τέλος, ίσως γιατί ο άλλος δεν αισθάνεται απλά το ίδιο με τον άνθρωπό του, ίσως γιατί ο άλλος έχει ήδη αλλάξει σελίδα, ίσως γιατί ο άλλος είναι ανικανοποίητος, ίσως γιατί ο άλλος έχει πλέον άλλες ανάγκες, ίσως γιατί ο άλλος είναι δειλός... Ναι, δειλός, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και του μεγέθους της αγάπης και απλώς αποφασίζει να τη σκοτώσει. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που λέει ότι σ' αγαπά, ότι πεθαίνει από έρωτα για εσένα, να σε σκοτώνει; Σηκώνει το όπλο και σημαδεύει και βρίσκει κατευθείαν στην καρδιά. Δεν καταλαβαίνει πόσο εγωιστικό είναι να παίρνει για εσένα την απόφαση; Να σε αφήνει να ξεψυχήσεις και να αργοσβήνεις κι αυτός απλώς να σε παρακολουθεί αδιάφορα, άψυχα... Οι επιλογές έχουν ήδη γίνει, εκείνος έχει προχωρήσει, έχει ξεχάσει τις στιγμές, έχει σκοτώσει μέσα του όλη την αγάπη που είχε