Η δουλειά είναι δημιουργία, η δουλειά είναι απόδοση, η δουλειά είναι... δουλεία... Κι όμως. Έπειτα από 20 και πλέον χρόνια στον εργασιακό στίβο έφθασα στο σημείο να πιστεύω αυτό ακριβώς. Ότι η δουλειά για τις γυναίκες είναι σκλαβιά. Τουλάχιστον γι' αυτές που δεν τις ενδιαφέρει να κάνουν καριέρα.
Επέλεξα ένα επάγγελμα που το ονειρευόμουν από παιδί, το έκανα για αρκετά χρόνια με απόλυτη επιτυχία και παράλληλα είχα δραστηριότητες που μου χάρισαν εμπειρίες, γνωριμίες, χαρούμενες στιγμές, δημιουργικότητα, έμπνευση, ταξίδια.
Και όλα αυτά γέμισαν την ψυχή μου εικόνες και έμπνευση και γνώσεις.
Λόγω της φύσης του επαγγέλματός μου, εδώ και 20 χρόνια δουλεύω έως αργά το βράδυ. Δηλαδή συνηθως δούλευα από τις 8, 9, 10 το πρωί έως τις 00.00, 01.00, 02.00 το ξημέρωμα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων έως τις 22.00. Πλέον έως τις 23.00.
Εγκατέλειψα την πρωινή μου δουλειά γιατί δεν είχα χρόνο να ζήσω, να πάρω ανάσες, να βρω τον εαυτό μου. Και πλέον χρησιμοποιώ τις πρωινές ώρες για να κάνω όλες τις καθημερινές δουλειές ενός νοικοκυριού. Τρέξιμο, ακόμη χειρότερα και από δουλειά. Και στις 15.00 ξεκινά το ωράριο όπου για 8 ώρες δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Άγχος, στρες, ένταση. Και γέλια και εξομολογήσεις και ωραίες επαγγελματικές σχέσεις.
Αλλά πλέον δεν ξέρω αν θέλω κάτι τέτοιο, αν έχω αντοχές για ξενύχτια και ιγια τόσο στρες και αγωνία. Είναι φορές που αισθάνομαι εγκλωβισμένη καθώς οι κοινωνικές υποχρεώσεις της σύγχρονης εποχής κοστίζουν και σε χρήμα και σε ψυχολογία. Και τελικά η εργασία έχει γίνει καταναγκασμός γιατί είναι το μοναδικό μέσο επιβίωσης και δεν υπάρχει καμία δημιουργικότητα και καμία ηθική ικανοποίηση, ούτε οικονομική ανταμοιβή. Βγαίνω από την πόρτα μία ώρα πριν από τα μεσάνυχτα και παίρνω μια ανάσα για να μπορέσω να αποφορτιστώ. Νεύρα, υπερένταση, εξάντληση...Οκτώ ώρες χαμένες από τη ζωή μου.
Και σκέφτομαι, πάλι καλά που δεν έχω οικογένεια. Εδώ ένας άνθρωπος και δεν προλαβαίνω να ικανοποιήσω τις δικές μου ανάγκες, πώς θα τα κατάφερνα να τρέχω να αντεπεξέλθω για όλες τις υποχρεώσεις μου, σπίτι, λογαριασμοί, εφορίες, λογιστές, δικηγόροι, τράπεζες, υπηρεσίες... σύζυγος, παιδιά, σχολεία, φροντιστήρια... μπλα μπλα μπλα. Γολγοθάς. πραγματικά. Ηρωίδα η σύγχρονη γυναίκα. Τις καμαρώνω όλες, τις θαυμάζω. Κρύβουν μία super woman μέσα τους. Και έπειτα από τόσο τρέξιμο, για το μόνο που έχω αντοχές και διάθεση είναι η συγγραφή μου. Εκεί είναι το καταφύγιό μου, εκεί αγαλλιάζει η ψυχή μου, εκεί εκφράζονται όλες οι πτυχές της προσωπικότητάς μου. Έτσι ξεκουράζομαι και σωματικά και ψυχικά.
Συνήθιζα να αντιγράφω την ατάκα της Μέλανι Γκρίφιθ στην ταινία "Εργαζόμενο Κορίτσι": 'Έχω μυαλό για δουλειές και κορμί για αμαρτίες'. Πλέον όχι. Έχω μυαλό μόνο για τα βιβλία μου και κορμί για να το αράζω από καναπέ σε καναπέ μαζί με το λάπτοπ μου. Τέλος οι ηρωίδες, τέλος και ο ηρωισμός.
Επέλεξα ένα επάγγελμα που το ονειρευόμουν από παιδί, το έκανα για αρκετά χρόνια με απόλυτη επιτυχία και παράλληλα είχα δραστηριότητες που μου χάρισαν εμπειρίες, γνωριμίες, χαρούμενες στιγμές, δημιουργικότητα, έμπνευση, ταξίδια.
Και όλα αυτά γέμισαν την ψυχή μου εικόνες και έμπνευση και γνώσεις.
Λόγω της φύσης του επαγγέλματός μου, εδώ και 20 χρόνια δουλεύω έως αργά το βράδυ. Δηλαδή συνηθως δούλευα από τις 8, 9, 10 το πρωί έως τις 00.00, 01.00, 02.00 το ξημέρωμα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων έως τις 22.00. Πλέον έως τις 23.00.
Εγκατέλειψα την πρωινή μου δουλειά γιατί δεν είχα χρόνο να ζήσω, να πάρω ανάσες, να βρω τον εαυτό μου. Και πλέον χρησιμοποιώ τις πρωινές ώρες για να κάνω όλες τις καθημερινές δουλειές ενός νοικοκυριού. Τρέξιμο, ακόμη χειρότερα και από δουλειά. Και στις 15.00 ξεκινά το ωράριο όπου για 8 ώρες δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Άγχος, στρες, ένταση. Και γέλια και εξομολογήσεις και ωραίες επαγγελματικές σχέσεις.
Αλλά πλέον δεν ξέρω αν θέλω κάτι τέτοιο, αν έχω αντοχές για ξενύχτια και ιγια τόσο στρες και αγωνία. Είναι φορές που αισθάνομαι εγκλωβισμένη καθώς οι κοινωνικές υποχρεώσεις της σύγχρονης εποχής κοστίζουν και σε χρήμα και σε ψυχολογία. Και τελικά η εργασία έχει γίνει καταναγκασμός γιατί είναι το μοναδικό μέσο επιβίωσης και δεν υπάρχει καμία δημιουργικότητα και καμία ηθική ικανοποίηση, ούτε οικονομική ανταμοιβή. Βγαίνω από την πόρτα μία ώρα πριν από τα μεσάνυχτα και παίρνω μια ανάσα για να μπορέσω να αποφορτιστώ. Νεύρα, υπερένταση, εξάντληση...Οκτώ ώρες χαμένες από τη ζωή μου.
Και σκέφτομαι, πάλι καλά που δεν έχω οικογένεια. Εδώ ένας άνθρωπος και δεν προλαβαίνω να ικανοποιήσω τις δικές μου ανάγκες, πώς θα τα κατάφερνα να τρέχω να αντεπεξέλθω για όλες τις υποχρεώσεις μου, σπίτι, λογαριασμοί, εφορίες, λογιστές, δικηγόροι, τράπεζες, υπηρεσίες... σύζυγος, παιδιά, σχολεία, φροντιστήρια... μπλα μπλα μπλα. Γολγοθάς. πραγματικά. Ηρωίδα η σύγχρονη γυναίκα. Τις καμαρώνω όλες, τις θαυμάζω. Κρύβουν μία super woman μέσα τους. Και έπειτα από τόσο τρέξιμο, για το μόνο που έχω αντοχές και διάθεση είναι η συγγραφή μου. Εκεί είναι το καταφύγιό μου, εκεί αγαλλιάζει η ψυχή μου, εκεί εκφράζονται όλες οι πτυχές της προσωπικότητάς μου. Έτσι ξεκουράζομαι και σωματικά και ψυχικά.
Συνήθιζα να αντιγράφω την ατάκα της Μέλανι Γκρίφιθ στην ταινία "Εργαζόμενο Κορίτσι": 'Έχω μυαλό για δουλειές και κορμί για αμαρτίες'. Πλέον όχι. Έχω μυαλό μόνο για τα βιβλία μου και κορμί για να το αράζω από καναπέ σε καναπέ μαζί με το λάπτοπ μου. Τέλος οι ηρωίδες, τέλος και ο ηρωισμός.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου