ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Απογοήτευση! Μία λέξη που λέει τα πάντα! Σήμερα υποχρεωτικά την ξαναθυμήθηκα. Όταν γεννήθηκα κανείς δεν μου είπε ότι έπρεπε να είχα διαλέξει και το «τζάκι» στο οποίο έπρεπε να γεννηθώ και τη χώρα. Ψωροκώσταινα, τουρκοκρατία, τσιφλίκια, με μέτριους ανθρώπους, ανθρωπάκια, γεμάτα σύνδρομα κατωτερότητας και κατοχής...υπάνθρωποι... Μόνο οι ημέτεροι γλείφτες, ρουφιάνοι, κόλακες, φελλοί όπως εμείς, ελεγχόμενα ανθρωπάρια να μην ξεφεύγουν λεπτό από το τρίτο μάτι, αυτό του μεγάλου αδελφού, σημείο της εποχής μας. Αν είχες την ατυχία να γεννηθείς η Έλενα του Αντωνίου, την έκατσες τη βάρκα, κακόμοιρη κοινή θνητή. Δουλεύεις, σκοτώνεσαι, αγχώνεσαι, τρελαίνεσαι, δίνεις, δίνεις, δίνεις γιατί το γουστάρεις και γιατί είσαι φιλότιμος -βλήμα στην Ελλάδα ζεις, όσο λιγότερο τόσο καλύτερα- για να πάρεις τη μούντζα. Ενώ αν είσαι τεμπέλης και γραψα@@@@ας «από οικογένεια» όμως, γεννημένος να πεθάνεις, βολεψιματίας κλπ κλπ οι πόρτες ανοίγουν αυτομάτως και αρχίζουν οι επικύψεις. Αυτή η χώρα δεν αντέχει τα ταλέν

Έπειτα από αρκετά χρόνια διαπίστωσα ένα πράγμα. Έχοντας συνηθίσει κάποιος στη μοναξιά του είναι πολύ δύσκολα να διαχειριστεί μία σχέση, είναι πολύ δύσκολο εκεί που σκέφτεσαι το εγώ ξαφνικά να μπεις σε διαδικασία εμείς, εκεί που νοιάζεσαι μόνο για έναν να αρχίσεις να νιώθεις και να προβλέπεις για δύο. Έχοντας μάθει να ζεις και να αναπνέεις για έναν, πώς να μάθεις ξαφνικά να ζεις για δύο; Κι ακόμη αν μπεις σ’ αυτήν τη μοναδικά όμορφη και γοητευτική διαδικασία, τελικά μάλλον θα σε κουράσει και θα επιδιώξεις το σόλο! Είναι τόσο εύκολο να είσαι σόλο… τόσο εγωιστικά εύκολο! Γιατί κακά τα ψέματα όλα τα ωραία πράγματα θέλουν προσπάθεια! Ιδίως όταν καλείσαι να διαχειριστείς και μία άλλη καρδιά… Ωραίο πράγμα η μοναξιά, νοιάζεσαι για την πάρτη σου και μόνο… Αλλά συγκρίνεται με τη στιγμή που γυρνάς στο κρεβάτι και βλέπεις ένα ζεστό χαμόγελο να σε καθησυχάζει και ένα πανέμορφο βλέμμα να σε σκεπάζει;  Μπορεί να είσαι σχεσοφοβίκος (βλ. γράφουσα) αλλά στην ουσία αυτό είναι ανωριμότ