Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2015

Απογοήτευση! Μία λέξη που λέει τα πάντα! Σήμερα υποχρεωτικά την ξαναθυμήθηκα. Όταν γεννήθηκα κανείς δεν μου είπε ότι έπρεπε να είχα διαλέξει και το «τζάκι» στο οποίο έπρεπε να γεννηθώ και τη χώρα. Ψωροκώσταινα, τουρκοκρατία, τσιφλίκια, με μέτριους ανθρώπους, ανθρωπάκια, γεμάτα σύνδρομα κατωτερότητας και κατοχής...υπάνθρωποι... Μόνο οι ημέτεροι γλείφτες, ρουφιάνοι, κόλακες, φελλοί όπως εμείς, ελεγχόμενα ανθρωπάρια να μην ξεφεύγουν λεπτό από το τρίτο μάτι, αυτό του μεγάλου αδελφού, σημείο της εποχής μας.

Αν είχες την ατυχία να γεννηθείς η Έλενα του Αντωνίου, την έκατσες τη βάρκα, κακόμοιρη κοινή θνητή. Δουλεύεις, σκοτώνεσαι, αγχώνεσαι, τρελαίνεσαι, δίνεις, δίνεις, δίνεις γιατί το γουστάρεις και γιατί είσαι φιλότιμος -βλήμα στην Ελλάδα ζεις, όσο λιγότερο τόσο καλύτερα- για να πάρεις τη μούντζα. Ενώ αν είσαι τεμπέλης και γραψα@@@@ας «από οικογένεια» όμως, γεννημένος να πεθάνεις, βολεψιματίας κλπ κλπ οι πόρτες ανοίγουν αυτομάτως και αρχίζουν οι επικύψεις. Αυτή η χώρα δεν αντέχει τα ταλέντα, τις ικανότητες, την ελπίδα... την πιθανότητα ένας άνθρωπος της...πλέμπας να ξεχωρίσει και να διεκδικήσει με αξιώσεις κάτι που το θεωρούν δικό τους από την κούνια.



Αν πάλι έχεις την ατυχία να είσαι γυναίκα; Ποτέ δεν θα αμειφθείς αναλόγως του άρρενα συναδέλφου σου, αν είσαι και νοστιμούλα; Θα δεχθείς πάσης φύσεως παρενοχλήσεις... Αλλά ακόμη και η οικογένεια σε υποτιμά... Τι θα γίνει η Τασούλα όταν μεγαλώσει; Μοντέλο -ας είναι και οι δύο γονείς κι όλο το σόι 1,50- ηθοποιός -αυτή η Βουγιουκλάκη κατέστρεψε γενιές- τραγουδίστρια -εμ πρέπει να ξεστραβώνεται ο άλλος στα μπουζούκια με το βρακί της αοιδού - σύζυγος πλουσίου! Α, εκεί χτυπάμε φλέβα. όλες οι μαμάδες και γιαγιάδες, να μην πω και θειάδες, α ξέχασα τις γειτόνισσες, αυτό που περιμένουν από τη νεογέννητη ελπίδα να ξελασπώσει όλη την οικογένεια, είναι να συνάψει έναν καλό γάμο... με λεφτά και κοινωνικές επαφές. Ώστε όταν θελήσει το κορίτσι να το παίξει άξια κι ικανή εργαζόμενη τα λεφτά του συζύγου να αγοράσουν όλες τις επιθυμίες της και το όνομά του να της ανοίξει την πόρτα. Σπάνια η γυναίκα να έχει αγοράσει με τον κόπο της την τζιπάρα ή το πολυτελές διθέσιο. Είτε ο μπαμπάς είτε ο γκόμενος είτε ο σύζυγος... Ο σύζυγος που «αγοράζει» όχι γυναίκα αλλά πολυμηχάνημα, κάπως έτσι συστήνεται η μέλλουσα κυρία Κοκοβίκου για να της προσφέρει απλόχερα και με γενναιοδωρία το όνομα και το πορτοφόλι του ο κ. Κοκοβίκος. Δεν είναι τωρινά πράγματα σας λέω. Πανάρχαια! 

Κι ενώ αγωνίστηκαν κάποιες δύσμοιρες για τα γυναικεία δικαιώματα καίγοντας σουτιέν στην πυρά, το 2015 σου διαφημίζουν κορσέδες και...είδη εσωρούχων που δημιουργούν νέα δεσμά στο γυναικείο σώμα ενώ οι ίδιες οι γυναίκες υποτάσσονται στα κοινωνικά πρέπει που οι ίδιες επανεφευρίσκουν καθημερινά. Την απελευθέρωση την περιόρισαν στο σεξουαλικό part γι' αυτό και όλες πλέον γδύνονται γιατί είναι ελευθερία να επιδεικνύεις την κορμάρα σου... αλλά θυμώνουν όταν όλοι ασχολούνται με την κυτταρίτιδα ή τα περιττά κιλά ή τα ελάχιστα κιλά... Ανεβάζει ο θυμωμένος γκόμενος το sex tape στο διαδίκτυο και αντί να θυμώσουν που τις εξευτελίζει αρχικά ως προσωπικότητες και όντα κι έπειτα ως γυναίκες, εξοργίζονται που καπηλεύεται αυτός όλα τα έσοδα... 

Και σε μια εποχή που το σεξ κυριαρχεί στον πλανήτη όλοι επικεντρώνονται -ακόμη- στο ποια επιδεικνύει τους γλουτούς της καλύτερα. Και όλες αυτές γίνονται εκ νέου υποκείμενα πόθου και αντικείμενα εκμετάλλευσης. Και όλοι περιμένουν από εσένα Έλενα του Αντωνίου να ακολουθήσεις τις πρακτικές τις συνήθεις όπου πρέπει να δείξεις κάτι ρε παιδί μου, λίγο γαμπίτσα, λίγο στηθάκι, λίγο κωλαράκι για να πάρουν μάτι οι τυχόντες γιατί αλλιώς μέλλον δεν έχεις... Είσαι μία παγοκωλώνα, αγγούρι που είσαι γεννημένη να ζεις στο παρασκήνιο... Γίνε λίγο ανάφτρα να τους δουλεύεις όλους και να εξυπηρετήσεις το συμφέρον σου γιατί προφανώς η λέξη δουλειά είναι άγνωστη στο δικό σου λεξιλόγιο.

Μου 'ρχονται οι σκέψεις απανωτές... Αν σε απατήσει ο κ. Κοκοβίκος μην κουνηθείς γιατί είναι άνδρας κι έτσι είναι η φύση του. Άσε τώρα που σε περίπτωση διαζυγίου θα χάσεις τα προνόμια και το τζιπ... που τα έχεις πληρώσει ακριβά, πανάκριβα με ηθική ζημία και ψυχική οδύνη. Ολόκληρο κόρμαρο χάρισες πώς σε εξευτέλισε έτσι με την κατινίτσα της γειτονιάς. Έκανε εντύπωση που ο τέως σύζυγος διάσημης σταρ ζήτησε διατροφή... Τι έγινε; Πόνεσε; Μόνο προνόμιο των γυναικών να τις τρέφουν οι άλλοι; Κι όμως στο φτωχό μυαλουδάκι μας είναι μόνο δικό μας προνόμιο το τύλιγμα, το ξελόγιασμα και το ξεκοκάλισμα της περιουσίας... Κύκλος όλα...

Κι εσύ κυρία Έλενα του Αντωνίου κάτσε και δούλευε μέρα μπαίνει νύχτα βγαίνει για 3,60 κι αν τολμήσεις να επιχειρήσεις να ξεχωρίσεις από τη μάζα φάε την κατραπακιά και βούλωστο. Ούτε από τζάκι προέρχεσαι ούτε γεννήθηκες ξελογιάστρα παχυλών πορτοφολιών... είσαι μία ονειροπόλα ιδεαλίστρια που ονειρεύεσαι ιππότες, άλογα και κυρίως μία δίκαια κοινωνία όπου με τη δουλειά σου διεκδικείς και απαιτείς και αξίζεις τον σεβασμό και την αμοιβή... Αντ’ αυτού σκάσε και κολύμπα, θύμα! Μια ναυτία την έχω... Φταίνε οι εμετικοί άνθρωποι... και κυρίως οι εμετικές συμπεριφορές που με ανακατεύουν... Λυπάμαι Ελλάδα του 2015...


ΥΓ. Υπενθυμίζω ότι όσα γράφονται σ αυτό το blog είναι προϊόν έμπνευσης και κοινωνικών εμπειριών από τη δύσκολη καθημερινότητά μου. Πρόκειται μόνο για προσωπικές απόψεις και σκέψεις.


Έλενα Αντωνίου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...