Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2015

Απογοήτευση! Μία λέξη που λέει τα πάντα! Σήμερα υποχρεωτικά την ξαναθυμήθηκα. Όταν γεννήθηκα κανείς δεν μου είπε ότι έπρεπε να είχα διαλέξει και το «τζάκι» στο οποίο έπρεπε να γεννηθώ και τη χώρα. Ψωροκώσταινα, τουρκοκρατία, τσιφλίκια, με μέτριους ανθρώπους, ανθρωπάκια, γεμάτα σύνδρομα κατωτερότητας και κατοχής...υπάνθρωποι... Μόνο οι ημέτεροι γλείφτες, ρουφιάνοι, κόλακες, φελλοί όπως εμείς, ελεγχόμενα ανθρωπάρια να μην ξεφεύγουν λεπτό από το τρίτο μάτι, αυτό του μεγάλου αδελφού, σημείο της εποχής μας.

Αν είχες την ατυχία να γεννηθείς η Έλενα του Αντωνίου, την έκατσες τη βάρκα, κακόμοιρη κοινή θνητή. Δουλεύεις, σκοτώνεσαι, αγχώνεσαι, τρελαίνεσαι, δίνεις, δίνεις, δίνεις γιατί το γουστάρεις και γιατί είσαι φιλότιμος -βλήμα στην Ελλάδα ζεις, όσο λιγότερο τόσο καλύτερα- για να πάρεις τη μούντζα. Ενώ αν είσαι τεμπέλης και γραψα@@@@ας «από οικογένεια» όμως, γεννημένος να πεθάνεις, βολεψιματίας κλπ κλπ οι πόρτες ανοίγουν αυτομάτως και αρχίζουν οι επικύψεις. Αυτή η χώρα δεν αντέχει τα ταλέντα, τις ικανότητες, την ελπίδα... την πιθανότητα ένας άνθρωπος της...πλέμπας να ξεχωρίσει και να διεκδικήσει με αξιώσεις κάτι που το θεωρούν δικό τους από την κούνια.



Αν πάλι έχεις την ατυχία να είσαι γυναίκα; Ποτέ δεν θα αμειφθείς αναλόγως του άρρενα συναδέλφου σου, αν είσαι και νοστιμούλα; Θα δεχθείς πάσης φύσεως παρενοχλήσεις... Αλλά ακόμη και η οικογένεια σε υποτιμά... Τι θα γίνει η Τασούλα όταν μεγαλώσει; Μοντέλο -ας είναι και οι δύο γονείς κι όλο το σόι 1,50- ηθοποιός -αυτή η Βουγιουκλάκη κατέστρεψε γενιές- τραγουδίστρια -εμ πρέπει να ξεστραβώνεται ο άλλος στα μπουζούκια με το βρακί της αοιδού - σύζυγος πλουσίου! Α, εκεί χτυπάμε φλέβα. όλες οι μαμάδες και γιαγιάδες, να μην πω και θειάδες, α ξέχασα τις γειτόνισσες, αυτό που περιμένουν από τη νεογέννητη ελπίδα να ξελασπώσει όλη την οικογένεια, είναι να συνάψει έναν καλό γάμο... με λεφτά και κοινωνικές επαφές. Ώστε όταν θελήσει το κορίτσι να το παίξει άξια κι ικανή εργαζόμενη τα λεφτά του συζύγου να αγοράσουν όλες τις επιθυμίες της και το όνομά του να της ανοίξει την πόρτα. Σπάνια η γυναίκα να έχει αγοράσει με τον κόπο της την τζιπάρα ή το πολυτελές διθέσιο. Είτε ο μπαμπάς είτε ο γκόμενος είτε ο σύζυγος... Ο σύζυγος που «αγοράζει» όχι γυναίκα αλλά πολυμηχάνημα, κάπως έτσι συστήνεται η μέλλουσα κυρία Κοκοβίκου για να της προσφέρει απλόχερα και με γενναιοδωρία το όνομα και το πορτοφόλι του ο κ. Κοκοβίκος. Δεν είναι τωρινά πράγματα σας λέω. Πανάρχαια! 

Κι ενώ αγωνίστηκαν κάποιες δύσμοιρες για τα γυναικεία δικαιώματα καίγοντας σουτιέν στην πυρά, το 2015 σου διαφημίζουν κορσέδες και...είδη εσωρούχων που δημιουργούν νέα δεσμά στο γυναικείο σώμα ενώ οι ίδιες οι γυναίκες υποτάσσονται στα κοινωνικά πρέπει που οι ίδιες επανεφευρίσκουν καθημερινά. Την απελευθέρωση την περιόρισαν στο σεξουαλικό part γι' αυτό και όλες πλέον γδύνονται γιατί είναι ελευθερία να επιδεικνύεις την κορμάρα σου... αλλά θυμώνουν όταν όλοι ασχολούνται με την κυτταρίτιδα ή τα περιττά κιλά ή τα ελάχιστα κιλά... Ανεβάζει ο θυμωμένος γκόμενος το sex tape στο διαδίκτυο και αντί να θυμώσουν που τις εξευτελίζει αρχικά ως προσωπικότητες και όντα κι έπειτα ως γυναίκες, εξοργίζονται που καπηλεύεται αυτός όλα τα έσοδα... 

Και σε μια εποχή που το σεξ κυριαρχεί στον πλανήτη όλοι επικεντρώνονται -ακόμη- στο ποια επιδεικνύει τους γλουτούς της καλύτερα. Και όλες αυτές γίνονται εκ νέου υποκείμενα πόθου και αντικείμενα εκμετάλλευσης. Και όλοι περιμένουν από εσένα Έλενα του Αντωνίου να ακολουθήσεις τις πρακτικές τις συνήθεις όπου πρέπει να δείξεις κάτι ρε παιδί μου, λίγο γαμπίτσα, λίγο στηθάκι, λίγο κωλαράκι για να πάρουν μάτι οι τυχόντες γιατί αλλιώς μέλλον δεν έχεις... Είσαι μία παγοκωλώνα, αγγούρι που είσαι γεννημένη να ζεις στο παρασκήνιο... Γίνε λίγο ανάφτρα να τους δουλεύεις όλους και να εξυπηρετήσεις το συμφέρον σου γιατί προφανώς η λέξη δουλειά είναι άγνωστη στο δικό σου λεξιλόγιο.

Μου 'ρχονται οι σκέψεις απανωτές... Αν σε απατήσει ο κ. Κοκοβίκος μην κουνηθείς γιατί είναι άνδρας κι έτσι είναι η φύση του. Άσε τώρα που σε περίπτωση διαζυγίου θα χάσεις τα προνόμια και το τζιπ... που τα έχεις πληρώσει ακριβά, πανάκριβα με ηθική ζημία και ψυχική οδύνη. Ολόκληρο κόρμαρο χάρισες πώς σε εξευτέλισε έτσι με την κατινίτσα της γειτονιάς. Έκανε εντύπωση που ο τέως σύζυγος διάσημης σταρ ζήτησε διατροφή... Τι έγινε; Πόνεσε; Μόνο προνόμιο των γυναικών να τις τρέφουν οι άλλοι; Κι όμως στο φτωχό μυαλουδάκι μας είναι μόνο δικό μας προνόμιο το τύλιγμα, το ξελόγιασμα και το ξεκοκάλισμα της περιουσίας... Κύκλος όλα...

Κι εσύ κυρία Έλενα του Αντωνίου κάτσε και δούλευε μέρα μπαίνει νύχτα βγαίνει για 3,60 κι αν τολμήσεις να επιχειρήσεις να ξεχωρίσεις από τη μάζα φάε την κατραπακιά και βούλωστο. Ούτε από τζάκι προέρχεσαι ούτε γεννήθηκες ξελογιάστρα παχυλών πορτοφολιών... είσαι μία ονειροπόλα ιδεαλίστρια που ονειρεύεσαι ιππότες, άλογα και κυρίως μία δίκαια κοινωνία όπου με τη δουλειά σου διεκδικείς και απαιτείς και αξίζεις τον σεβασμό και την αμοιβή... Αντ’ αυτού σκάσε και κολύμπα, θύμα! Μια ναυτία την έχω... Φταίνε οι εμετικοί άνθρωποι... και κυρίως οι εμετικές συμπεριφορές που με ανακατεύουν... Λυπάμαι Ελλάδα του 2015...


ΥΓ. Υπενθυμίζω ότι όσα γράφονται σ αυτό το blog είναι προϊόν έμπνευσης και κοινωνικών εμπειριών από τη δύσκολη καθημερινότητά μου. Πρόκειται μόνο για προσωπικές απόψεις και σκέψεις.


Έλενα Αντωνίου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...