Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι... Πόσες αναμνήσεις. Όλες έχουν χρώματα, εικόνες, αρώματα Θεσσαλίας και αγκαλιές, πολλές αγκαλιές. Ήταν εκείνος και εκείνη... Ο Λεωνίδας και η Ελένη. Ο παππούς και η γιαγιά. Στη δική μας οικογένεια υπήρχε μητριαρχία. Μία πολύ δυνατή και δυναμική γυναίκα, μια γυναίκα πρότυπο. Δεν λύγιζε, δεν έκανε πίσω, δεν έκανε συμβιβασμούς και αγαπούσε πολύ. Τους πάντες. Είχε μία μεγάλη καρδιά και χωρούσε τους πάντες. Αλλά δίπλα της είχε και έναν άνδρα που τον στήριζε, τον καθοδηγούσε, τον δυνάμωνε. Όταν εκείνη έφυγε, αυτός έμεινε μόνος. Εντελώς μόνος. Μόνο εκείνη ήξερε πώς να τον ακούσει, πώς να σταθεί κοντά του... Ήταν η γιαγιά και ο παππούς. Ακριβώς 19,5 χρόνια μετά εκείνος έφυγε και πλέον είναι κοντά της. Να μαλώνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, να της λέει "το κεφαλάκι σου βρε Ελένη μου" και εκείνη να κρυφογελάει και να τον αφήνει να γκρινιάζει, γιατί ξέρει πως η δύναμη είναι δική της, πάντα γινόταν το δικό της. Και ας ήταν ισχυρογνώμων εκείνος. Λέν
Συγγραφέας