Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ένα σκληρό "αντίο" : Καλό ταξίδι παππού

Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι... Πόσες αναμνήσεις. Όλες έχουν χρώματα, εικόνες, αρώματα Θεσσαλίας και αγκαλιές, πολλές αγκαλιές. Ήταν εκείνος και εκείνη... Ο Λεωνίδας και η Ελένη. Ο παππούς και η γιαγιά.

Στη δική μας οικογένεια υπήρχε μητριαρχία. Μία πολύ δυνατή και δυναμική γυναίκα, μια γυναίκα πρότυπο. Δεν λύγιζε, δεν έκανε πίσω, δεν έκανε συμβιβασμούς και αγαπούσε πολύ. Τους πάντες. Είχε μία μεγάλη καρδιά και χωρούσε τους πάντες. Αλλά δίπλα της είχε και έναν άνδρα που τον στήριζε, τον καθοδηγούσε, τον δυνάμωνε. Όταν εκείνη έφυγε, αυτός έμεινε μόνος. Εντελώς μόνος. Μόνο εκείνη ήξερε πώς να τον ακούσει, πώς να σταθεί κοντά του... Ήταν η γιαγιά και ο παππούς.


Ακριβώς 19,5 χρόνια μετά εκείνος έφυγε και πλέον είναι κοντά της. Να μαλώνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, να της λέει "το κεφαλάκι σου βρε Ελένη μου" και εκείνη να κρυφογελάει και να τον αφήνει να γκρινιάζει, γιατί ξέρει πως η δύναμη είναι δική της, πάντα γινόταν το δικό της. Και ας ήταν ισχυρογνώμων εκείνος.

Λένε, "έλα μωρέ, ηλικιωμένος ήταν". Αλλά για εμένα ήταν ο παππούς μου. Ο πρώτος πατέρας που γνώρισα. Ο πρώτος που με κράτησε σαν πατέρας στα χέρια, όταν ο δικός μου θαλασσοπνιγόταν για να μου προσφέρει μία καλύτερη ζωή. Ήταν το σύμπαν μου. Τα χέρια αυτά με κρατούσαν πάντα με αγάπη και τρυφερότητα όταν ο υπόλοιπος κόσμος μου ήταν πολύ σκληρός.



"Λενιώ μου" μου έλεγε και δάκρυζε από αγάπη. Ιδίως όταν έφυγε εκείνη, σε εμένα έβλεπε την απώλειά του. Τα τελευταία χρόνια δεν τον έβλεπα συχνά. Αλλά όταν ήμουν κοντά του, τον άφηνα να μιλά και να μιλά και να μιλά. Τον αγκάλιαζα εγώ πια και τον φιλούσα συνέχεια. "Σ' αγαπώ παππού μου" του έλεγα και εκείνος γέλαγε και έλεγε "εγώ πιο πολύ".

Ναι, ήταν ηλικιωμένος, αλλά ήταν κομμάτι του δικού μου κόσμου που τώρα έμεινε πιο άδειος.
Καλό ταξίδι παππού. Μισούσες τις μετακινήσεις. Γι' αυτό φρόντισες να φύγεις μία και καλή. Και το έκανες πιο ανώδυνο για όλους μας. Εκεί δείχνει πόσο μας αγαπούσες! Ότι φρόντισες να μην πονέσουμε πολύ!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...