ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

 Σήμερα σκεφτόμουν τη σημασία της τοξικότητας στις σχέσεις μας όλων των ειδών. Πόσο σημαντικό είναι να έχουμε κοντά μας ανθρώπους που μας αγαπούν και τους αγαπάμε και φέρνουν θετική ενέργεια στη ζωή μας. Και το σημαντικότερο για εμένα, να κρατάμε μακριά οποιονδήποτε και οτιδήποτε τοξικό. Το πρωί υποχρεώθηκα να βρεθώ πάλι δίπλα σε τοξικούς ανθρώπους και ένιωσα να ρουφούν όλη τη θετική μου ενέργεια. Δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Όταν πια απομακρύνθηκα, χαμογέλασα γιατί αντιλήφθηκα ότι πλέον είμαι ελεύθερη. Ότι έχω ξεφύγει από την τοξικότητα των συγκεκριμένων προσώπων, ότι είμαι ευτυχισμένη που έχω διαμορφώσει το περιβάλλον μου, τη ζωή μου και τις σχέσεις μου ακριβώς με τους ανθρώπους που θέλω. Σκεφτείτε ένα λουλούδι που δεν το ποτίζετε. Σιγά σιγά αρχίζει να κιτρινίζει, να μαραίνεται, να ρίχνει τα άνθη του, να λυγίζουν τα φύλλα του, να σαπίζει και να χάνεται. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει στην ψυχή μας όταν είμαστε κοντά σε ενεργειακά βαμπίρ, σε τοξικούς ανθρώπους. Μας στερούν την ανάσα, την εν

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην