ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Αυτά ήταν τα πιο περίεργα Χριστούγεννα της ζωής μου. Όχι λόγω κορονοϊού. Λόγω απωλειών... Ήταν η πρώτη φορά που δεν του είπα Καλά Χριστούγεννα. Δεν του είπα "παππού μου σ' αγαπώ" και να μου απαντήσει "εγώ πιο πολύ μωρό μου". Ήταν 30 Δεκεμβρίου του 2019. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του είχε πέσει αρκετά. Δεν έβλεπε, δεν άκουγε, είχε περάσει αρκετό καιρό στο νοσοκομείο και είχε εξασθενήσει ο οργανισμός του. Έσβηνε αργά αργά. Και στην εκπνοή του χρόνου έφυγε ήρεμα και όμορφα. Εκείνος ξεκουράστηκε, εκείνος ήθελε να φύγει, εκείνος δεν ήθελε άλλες ανάσες. Εμείς μείναμε πίσω να πονάμε με την απώλειά του και να τον σκεφτόμαστε κάθε μέρα. Ο παππούς μου. Αυτός ήταν. Ο πρώτος άνδρας που γνώρισα για πατέρα, ο πρώτος πατέρας που με κράτησε νεογέννητο στα χέρια του. Και δεν περνά μέρα που να μην τον σκεφτώ και να μην μου λείπει. Αλλά σκέφτομαι ότι ευτυχώς που "έφυγε" τέλος Δεκεμβρίου του 2019 και δεν έζησε όλη τη φρίκη και τον θάνατο του 2020. Θα ήταν άλλος ένας

 Όποιος είναι κοντά μου γνωρίζει ότι είμαι τελειομανής με τις ιστορίες μου. Αν κάτι μου κολλήσει στο μυαλό δεν φεύγει με τίποτα. Πρέπει να γίνει και να γίνει έτσι... Σκέφτομαι τώρα που έρχεται η επόμενη, η έβδομη, το "Μια σταγόνα έρωτα", ότι στόχος μου κάθε φορά, κάθε ιστορία να με βρίσκει ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά. Σε επίπεδο έμπνευσης, δημιουργίας, γραφής. Να χαρίζω στον αναγνώστη ένα ταξίδι που να μην μπορεί να το συγκρίνει με τα υπόλοιπα, να του χαρίζω κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο...  Γιατί δεν είναι μόνο η ιστορία διαφορετική, είμαι κι εγώ η ίδια. Μεγαλώνω, συλλέγω ακόμη περισσότερες εμπειρίες, ωριμάζω...Προχωρώ... Και θέλω κάθε βήμα να με πηγαίνει πιο ψηλά και πιο μακριά ως άνθρωπο. Και αυτή η συναισθηματική μου ωρίμαση θέλω να αποτυπώνεται στο χαρτί, να εξελίσσομαι και μαζί να εξελίσσονται οι ιστορίες μου. Αυτός είναι ο στόχος...  Το "Μια σταγόνα έρωτα" το έχω πει, άπειρες φορές. Γράφηκε υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, όταν επηρεάστηκα συναισθηματικά από την κρίση σ

Bell Blog: Μια Σταγόνα Έρωτα: Ένας έρωτας κόκκινος σαν το πάθ... :   Αυτή τη γιορτινή περίοδο σάς καλούμε να γευτείτε μια σταγόνα από έναν έρωτα διαφορετικό. Έναν έρωτα εκρηκτικό, χειμαρρώδη και ανατρεπτικό....

Κάθε φορά, λίγες ημέρες πριν από την κυκλοφορία του νέου μου βιβλίου κάνω έναν απολογισμό και αναπολώ τη στιγμή που ξεκίνησαν όλα, τα ξενύχτια, τις αγωνίες, τις ώρες σιωπηλής συγγραφής, τα μοναχικά βράδια αφοσίωσης. Και μετά κοιτάζω αυτήν τη φωτογραφία. Αυτή για εμένα είναι η χαρακτηριστικότερη όλων όσων έχω βγάλει από τη στιγμή που μπήκα στην οικογένεια της ΧΑΡΛΕΝΙΚ, από τη στιγμή που μπήκα στον χώρο των εκδόσεων.  Και ξέρετε γιατί; Γιατί αυτή είναι η τρανή απόδειξη ότι πραγματοποίησα το όνειρό μου, ότι έφθασα στον προορισμό που έθεσα από παιδί, από τότε που ονειρεύτηκα τη ζωή μου στον χώρο των εκδόσεων, του βιβλίου και των ρομάντσων.  Αυτή η φωτογραφία αντανακλά το δικό μου success story. Δεν μου χαρίστηκε τίποτα, δεν μου ήρθε τίποτα εύκολο. Πάλεψα για κάθε χαμόγελο, για κάθε μικρή στιγμή δόξας. Και στην αποτυχία γονάτισα και ξανασηκώθηκα πολύ πιο δυνατή, πιο αποφασισμένη, πιο περήφανη. Σ' αυτό το στιγμιότυπο είναι φυλακισμένη η απόλυτη ευτυχία, πληρότητα και μαγεία. Είναι η δική

Περίεργο... ζώο ο άνθρωπος. Εκδικητικό, ζηλόφθονο, μικροπρεπές. Αυτό που δεν μπορεί να φθάσει προσπαθεί να το μειώσει, να το φέρει στα δικά του μέτρα, να το εξαφανίσει... Θα μου πείτε απότομη αρχή για κείμενο. Είναι συναίσθημα. Βλέπω τόση υποκρισία, τόση ψευτιά, τόσα θαμπά βλέμματα και παγωμένα χαμόγελα και αναρωτιέμαι... γιατί; Τι έχουμε να χωρίσουμε; Τι μας οδηγεί στον "εμφύλιο σπαραγμό"; Ανταγωνισμός, μηδενισμός. Προσπαθούμε να αποδομήσουμε κάτι που έχει αξία γιατί πολύ απλά δεν είμαστε ικανοί να το ξεπεράσουμε; Το σκέφτομαι συχνά. Το λάθος κάποιων ανθρώπων είναι ότι έχουν υπερβολικές φιλοδοξίες για τις δυνατότητές τους και επειδή βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ότι δεν μπορούν, ζηλεύουν ό,τι ξεχωρίζει, ό,τι λάμπει αυθεντικά, ό,τι διακρίνεται. Νιώθουν ανταγωνιστικά ενώ δεν θα έπρεπε, γιατί δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Νιώθουν ζήλια, αν και επίσης δεν θα έπρεπε. Νιώθουν ακόμη και κακία. Συκοφαντούν, διαβάλλουν, υποτιμούν αντί να κοιτάξουν τον εαυτό τους και να προσπαθήσουν αυ

 Έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Έχουμε μπερδέψει τα μπούτια μας, ναι θα το πω λαϊκά, κοινά. Μεγαλώνοντας, από μωρό, έβλεπα τον Μαραντόνα να κατακτά τα γήπεδα, να μαγεύει με την μπάλα, να εκτοξεύεται στην κορυφή. Ίσως είναι η αδυναμία που έχω στην Αργεντινή, έτσι και στην εθνική της ομάδα. Αλλά το ταλέντο του Ντιέγο ήταν και είναι αδιαμφισβήτητο. Με τον θάνατό του έκλεισε μία σελίδα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Έφυγε ένα ίνδαλμα, έφυγε μία ιστορική μορφή του παγκόσμιου αθλητισμού. Και με το που πέθανε, βγαίνει ο κάθε ειδικός ανίδεος από την Κωλοπετινίτσα να χαρακτηρίσει το μεγαθήριο: κοκαΐνάκιας, διαστροφικός, τελειωμένος... Διατείνονται πολλοί ότι κακώς τον χαρακτηρίζουμε "θεό". Μάλιστα...  Κυρίες και κύριοι, σε μια εποχή που όλα έχουν μηδενιστεί και δεν υπάρχει τίποτα που να ξεχωρίζει, σε μια εποχή όπου υπάρχει μόνο μία γραμμή χωρίς καμία διακύμανση, όπου όλα είναι κοινά και κοινότοπα, ο Μαραντόνα κατάφερε να ξεχωρίσει με το ταλέντο του στα γήπεδα, με την ποδοσφαιρική