Έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Έχουμε μπερδέψει τα μπούτια μας, ναι θα το πω λαϊκά, κοινά. Μεγαλώνοντας, από μωρό, έβλεπα τον Μαραντόνα να κατακτά τα γήπεδα, να μαγεύει με την μπάλα, να εκτοξεύεται στην κορυφή. Ίσως είναι η αδυναμία που έχω στην Αργεντινή, έτσι και στην εθνική της ομάδα. Αλλά το ταλέντο του Ντιέγο ήταν και είναι αδιαμφισβήτητο. Με τον θάνατό του έκλεισε μία σελίδα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Έφυγε ένα ίνδαλμα, έφυγε μία ιστορική μορφή του παγκόσμιου αθλητισμού. Και με το που πέθανε, βγαίνει ο κάθε ειδικός ανίδεος από την Κωλοπετινίτσα να χαρακτηρίσει το μεγαθήριο: κοκαΐνάκιας, διαστροφικός, τελειωμένος... Διατείνονται πολλοί ότι κακώς τον χαρακτηρίζουμε "θεό". Μάλιστα...
Κυρίες και κύριοι, σε μια εποχή που όλα έχουν μηδενιστεί και δεν υπάρχει τίποτα που να ξεχωρίζει, σε μια εποχή όπου υπάρχει μόνο μία γραμμή χωρίς καμία διακύμανση, όπου όλα είναι κοινά και κοινότοπα, ο Μαραντόνα κατάφερε να ξεχωρίσει με το ταλέντο του στα γήπεδα, με την ποδοσφαιρική του δεινότητα. Τον θαυμάζουμε για την προσωπικότητά του μέσα στο γήπεδο. Από την άλλη δεν θα τον κρίνω εγώ και ο κάθε εγώ για τις εξαρτήσεις του, για τον τρόπο που επέλεξε να ζήσει τη ζωή του και να την πλήξει σε σημείο που να σβήσει σε ηλικία μόλις 60 ετών. Δεν έκανε κακό σε κανέναν σας, δεν ζήτησε χρήματα από την τσέπη σας. Ό,τι κι αν ήταν στην προσωπική του ζωή δεν αποτελεί πρότυπο ή αντικείμενο θαυμασμού, γιατί είδαμε ακριβώς τι προκάλεσαν πάνω του οι επιλογές του, οι εθισμοί του, οι εξαρτήσεις του. Και φυσικά δεν ήταν ίνδαλμα για το γεγονός ότι έκανε χρήση ναρκωτικών αλλά για το γεγονός ότι μάγευε με την μπάλα. Είναι ξεκάθαρη αυτή η διάκριση πιστεύω. Γι' αυτό που ήταν μέσα στα γήπεδα, δεν μπορούμε να τον κρίνουμε εμείς! Τον έχει κρίνει η ιστορία. Και επιτέλους ας μάθουμε να σεβόμαστε, να μην είμαστε μηδενιστές και να αποδεχόμαστε ότι κάποιοι άνθρωποι είναι γεννημένοι να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου