Αυτά ήταν τα πιο περίεργα Χριστούγεννα της ζωής μου. Όχι λόγω κορονοϊού. Λόγω απωλειών... Ήταν η πρώτη φορά που δεν του είπα Καλά Χριστούγεννα. Δεν του είπα "παππού μου σ' αγαπώ" και να μου απαντήσει "εγώ πιο πολύ μωρό μου". Ήταν 30 Δεκεμβρίου του 2019. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του είχε πέσει αρκετά. Δεν έβλεπε, δεν άκουγε, είχε περάσει αρκετό καιρό στο νοσοκομείο και είχε εξασθενήσει ο οργανισμός του. Έσβηνε αργά αργά. Και στην εκπνοή του χρόνου έφυγε ήρεμα και όμορφα. Εκείνος ξεκουράστηκε, εκείνος ήθελε να φύγει, εκείνος δεν ήθελε άλλες ανάσες. Εμείς μείναμε πίσω να πονάμε με την απώλειά του και να τον σκεφτόμαστε κάθε μέρα.
Ο παππούς μου. Αυτός ήταν. Ο πρώτος άνδρας που γνώρισα για πατέρα, ο πρώτος πατέρας που με κράτησε νεογέννητο στα χέρια του. Και δεν περνά μέρα που να μην τον σκεφτώ και να μην μου λείπει. Αλλά σκέφτομαι ότι ευτυχώς που "έφυγε" τέλος Δεκεμβρίου του 2019 και δεν έζησε όλη τη φρίκη και τον θάνατο του 2020. Θα ήταν άλλος ένας αριθμός ανάμεσα στους χιλιάδες θυμάτων και θα έπρεπε όλοι να είμαστε μακριά. Δεν θα μπορούσε κανείς μας να πει το τελευταίο "αντίο" αυτό που όλοι έχουμε ανάγκη όταν αποχαιρετούμε δικούς μας ανθρώπους.
Και καταλήγω να πιστεύω ότι ήμασταν στους τυχερούς, που εμείς τον συνοδεύσαμε στην εξόδια ακολουθία του, στο τέλος του. Ήμασταν εκεί και όλοι μας δώσαμε δύναμη ο ένας στον άλλον για την απώλειά μας. Και έτσι, το 2020 έγινε η πρώτη χρονιά, τα πρώτα Χριστούγεννα που δεν έγινε το πιο σημαντικό τηλεφώνημα. Εκείνο που έκρυβε όλη την αγάπη και όλη την παιδικότητα, όλη την τρυφερότητα και την πιο ζεστή αγκαλιά. Εκείνος έφυγε, εμείς είμαστε εδώ και τον θυμόμαστε και τον αγαπάμε πολύ. Και μας λείπει περισσότερο. Μου λείπει περισσότερο. Αλλά ξέρω ότι έχω ακόμη έναν άγγελο εκεί ψηλά να με προσέχει. Παππού μου ένας χρόνος χωρίς εσένα. Σ' αγαπώ... και ξέρω ότι θα μου απαντούσες "εγώ πιο πολύ".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου