Περίεργο... ζώο ο άνθρωπος. Εκδικητικό, ζηλόφθονο, μικροπρεπές. Αυτό που δεν μπορεί να φθάσει προσπαθεί να το μειώσει, να το φέρει στα δικά του μέτρα, να το εξαφανίσει...
Θα μου πείτε απότομη αρχή για κείμενο. Είναι συναίσθημα. Βλέπω τόση υποκρισία, τόση ψευτιά, τόσα θαμπά βλέμματα και παγωμένα χαμόγελα και αναρωτιέμαι... γιατί; Τι έχουμε να χωρίσουμε; Τι μας οδηγεί στον "εμφύλιο σπαραγμό"; Ανταγωνισμός, μηδενισμός. Προσπαθούμε να αποδομήσουμε κάτι που έχει αξία γιατί πολύ απλά δεν είμαστε ικανοί να το ξεπεράσουμε;
Το σκέφτομαι συχνά. Το λάθος κάποιων ανθρώπων είναι ότι έχουν υπερβολικές φιλοδοξίες για τις δυνατότητές τους και επειδή βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ότι δεν μπορούν, ζηλεύουν ό,τι ξεχωρίζει, ό,τι λάμπει αυθεντικά, ό,τι διακρίνεται. Νιώθουν ανταγωνιστικά ενώ δεν θα έπρεπε, γιατί δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Νιώθουν ζήλια, αν και επίσης δεν θα έπρεπε. Νιώθουν ακόμη και κακία. Συκοφαντούν, διαβάλλουν, υποτιμούν αντί να κοιτάξουν τον εαυτό τους και να προσπαθήσουν αυτοί να γίνουν καλύτεροι, αυτοί να διακριθούν, αυτοί να λάμψουν. Επειδή θα κάνουν κάτι που θα αξίζει όχι επειδή θέλουν να συντρίψουν τον άλλον στο μηδενικό τους επίπεδο. Ώστε να ξεχωρίσουν ως άλλος μονόφθαλμος σε κόσμο τυφλών.
Λίγος σεβασμός δεν θα έβλαπτε. Λίγη αγάπη για τον συνάνθρωπο θα άλλαζε ολόκληρο τον πλανήτη. Λίγη αξιοπρέπεια και λίγη ανθρωπιά θα μας πήγαινε βήματα μπροστά. Η τεχνολογία εξελίχθηκε, ο άνθρωπος όχι. Ηθική, ανθρωπιστική, αξιακή παρακμή. Ας μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας καις ας αφήσουμε μίση και κακίες. Ας μην αποδομούμε την αξία και τον άξιο, ας τους θαυμάζουμε και ας καταβάλλουμε προσπάθεια να αναδειχθούμε κι εμείς. Ο κόσμος είναι τεράστιος και μας χωρά όλους. Και κυρίως μας χρειάζεται όλους! Η ζωή είναι τόσο μικρή για να τη σπαταλάμε σε μικροπρέπειες και αναξιοπρέπειες. Έχουμε πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνουμε από το να αναλωνόμαστε σε μικρότητες. Ας ζήσουμε...
ΥΓ Και να θυμούνται κάποιοι, ότι αυτοί που ξεχωρίζουν είναι γιατί δουλεύουν σκληρά και είναι αφοσιωμένοι στο όνειρο και στη ζωή τους. Μια ζωή την οποία έχτισαν με τον κόπο, τη δουλειά, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες. Κανείς δεν είναι στα παπούτσια του άλλου. Οπότε ας κρατήσουν τις κακίες τους για τον εαυτό τους όπως και την άποψη και την κριτική τους για τη ζωή των άλλων...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου