Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο,

έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου.

Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα,

όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου.

Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά,

μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο.

Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα,

μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα.

Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν. 

Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα". 

Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος... 

Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο...

Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο.

Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα.

Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή.

Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα.

Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά. 

Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα.

Πλημμύρισα δάκρυα αλλά δεν πνίγηκα.

Ένιωσα το μίσος, αλλά δεν πληγώθηκα.

Έζησα τον θάνατο, αλλά επιβίωσα.

Έπαψε να μ' αγαπά και τότε μ' έχασα.

Όταν, όμως, έπαψε να με θέλει, τότε έσβησα...

Γιατί ποτέ δεν κατάλαβε ότι εγώ χρειαζόμουν τη φωτιά του, 

όχι την αγάπη του...