Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αν ήμουν ο έρωτάς σου... δεν θα είχες φύγει

Σε άφησα να φύγεις... Όπως με άφησες κι εσύ...Ζεις χρόνια μέσα μου. Σε κουβαλάω παντού. Είναι σαν εφιάλτης που δεν μπορεί να τελειώσει. Γιατί όταν το όνειρο τελειώνει, μετατρέπεται σε εφιάλτη... Σε είχα ρωτήσει, πώς είναι δυνατόν να επιστρέψεις στην κόλαση αφού έχεις ζήσει τον παράδεισο; Και είχες απαντήσει "σκέψου να μην τον είχες ζήσει ποτέ". Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο... Να ζεις στην άγνοια ή να γνωρίζεις... Να γνωρίζεις πώς είναι ο έρωτας, ο παράδεισος που σου προσφέρει...

Και τόσα χρόνια το μόνο που σκέφτομαι είναι... άξιζε; Άξιζε... Αλλά αν ήσουν ο ένας και μοναδικός έρωτας δεν έπρεπε να ήσουν εδώ; Να μην έφευγες ποτέ; Να πάλευες για εμένα; Να μην εγκατέλειπες στην πρώτη δυσκολία; Πώς έφυγες έτσι εύκολα; Πώς παραιτήθηκες από εμάς; Πώς διάλεξες καινούργια ζωή; Μία ζωή όπου εγώ δεν υπήρχα...



Ναι, φοβήθηκα. Ναι, λύγισα. Ναι, αμφέβαλα. Αλλά για εσένα υπέμενα τα πάντα, αναθεώρησα τα θέλω και τα πιστεύω μου, πρόδωσα τον εαυτό μου... και τελικά πρόδωσες εσύ εμένα. Μου άξιζε; Ίσως. Κάτι παραπάνω θα ήξερες. Με άφησες και σε άφησα.

Αλλά εγώ πολέμησα για εσένα, σε πίστεψα και εσύ αποδείχθηκες η μεγαλύτερη απογοήτευση. Δεν μπορώ να συγχωρήσω τη δειλία σου... Η δειλία είναι ο χειρότερος εχθρός του έρωτα. Λένε πως θέλει ο έρωτας και ο θάνατος ψυχή... Εσύ είχες ψυχή μόνο να μου χαρίσεις τον θάνατο με τη φυγή σου. Και ξαναρωτώ... Αν ήσουν εσύ ο άνδρας της ζωής μου, ο αληθινός έρωτάς σου, δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ; Κι όμως, έπρεπε να μείνεις...
Ετικέτες

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα