Αν ήμουν ο έρωτάς σου... δεν θα είχες φύγει

Σε άφησα να φύγεις... Όπως με άφησες κι εσύ...Ζεις χρόνια μέσα μου. Σε κουβαλάω παντού. Είναι σαν εφιάλτης που δεν μπορεί να τελειώσει. Γιατί όταν το όνειρο τελειώνει, μετατρέπεται σε εφιάλτη... Σε είχα ρωτήσει, πώς είναι δυνατόν να επιστρέψεις στην κόλαση αφού έχεις ζήσει τον παράδεισο; Και είχες απαντήσει "σκέψου να μην τον είχες ζήσει ποτέ". Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο... Να ζεις στην άγνοια ή να γνωρίζεις... Να γνωρίζεις πώς είναι ο έρωτας, ο παράδεισος που σου προσφέρει...

Και τόσα χρόνια το μόνο που σκέφτομαι είναι... άξιζε; Άξιζε... Αλλά αν ήσουν ο ένας και μοναδικός έρωτας δεν έπρεπε να ήσουν εδώ; Να μην έφευγες ποτέ; Να πάλευες για εμένα; Να μην εγκατέλειπες στην πρώτη δυσκολία; Πώς έφυγες έτσι εύκολα; Πώς παραιτήθηκες από εμάς; Πώς διάλεξες καινούργια ζωή; Μία ζωή όπου εγώ δεν υπήρχα...

Ναι, φοβήθηκα. Ναι, λύγισα. Ναι, αμφέβαλα. Αλλά για εσένα υπέμενα τα πάντα, αναθεώρησα τα θέλω και τα πιστεύω μου, πρόδωσα τον εαυτό μου... και τελικά πρόδωσες εσύ εμένα. Μου άξιζε; Ίσως. Κάτι παραπάνω θα ήξερες. Με άφησες και σε άφησα.

Αλλά εγώ πολέμησα για εσένα, σε πίστεψα και εσύ αποδείχθηκες η μεγαλύτερη απογοήτευση. Δεν μπορώ να συγχωρήσω τη δειλία σου... Η δειλία είναι ο χειρότερος εχθρός του έρωτα. Λένε πως θέλει ο έρωτας και ο θάνατος ψυχή... Εσύ είχες ψυχή μόνο να μου χαρίσεις τον θάνατο με τη φυγή σου. Και ξαναρωτώ... Αν ήσουν εσύ ο άνδρας της ζωής μου, ο αληθινός έρωτάς σου, δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ; Κι όμως, έπρεπε να μείνεις...