Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αν ήμουν ο έρωτάς σου... δεν θα είχες φύγει

Σε άφησα να φύγεις... Όπως με άφησες κι εσύ...Ζεις χρόνια μέσα μου. Σε κουβαλάω παντού. Είναι σαν εφιάλτης που δεν μπορεί να τελειώσει. Γιατί όταν το όνειρο τελειώνει, μετατρέπεται σε εφιάλτη... Σε είχα ρωτήσει, πώς είναι δυνατόν να επιστρέψεις στην κόλαση αφού έχεις ζήσει τον παράδεισο; Και είχες απαντήσει "σκέψου να μην τον είχες ζήσει ποτέ". Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο... Να ζεις στην άγνοια ή να γνωρίζεις... Να γνωρίζεις πώς είναι ο έρωτας, ο παράδεισος που σου προσφέρει...

Και τόσα χρόνια το μόνο που σκέφτομαι είναι... άξιζε; Άξιζε... Αλλά αν ήσουν ο ένας και μοναδικός έρωτας δεν έπρεπε να ήσουν εδώ; Να μην έφευγες ποτέ; Να πάλευες για εμένα; Να μην εγκατέλειπες στην πρώτη δυσκολία; Πώς έφυγες έτσι εύκολα; Πώς παραιτήθηκες από εμάς; Πώς διάλεξες καινούργια ζωή; Μία ζωή όπου εγώ δεν υπήρχα...



Ναι, φοβήθηκα. Ναι, λύγισα. Ναι, αμφέβαλα. Αλλά για εσένα υπέμενα τα πάντα, αναθεώρησα τα θέλω και τα πιστεύω μου, πρόδωσα τον εαυτό μου... και τελικά πρόδωσες εσύ εμένα. Μου άξιζε; Ίσως. Κάτι παραπάνω θα ήξερες. Με άφησες και σε άφησα.

Αλλά εγώ πολέμησα για εσένα, σε πίστεψα και εσύ αποδείχθηκες η μεγαλύτερη απογοήτευση. Δεν μπορώ να συγχωρήσω τη δειλία σου... Η δειλία είναι ο χειρότερος εχθρός του έρωτα. Λένε πως θέλει ο έρωτας και ο θάνατος ψυχή... Εσύ είχες ψυχή μόνο να μου χαρίσεις τον θάνατο με τη φυγή σου. Και ξαναρωτώ... Αν ήσουν εσύ ο άνδρας της ζωής μου, ο αληθινός έρωτάς σου, δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ; Κι όμως, έπρεπε να μείνεις...
Ετικέτες

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα