Ήμουν 11, άντε 12 χρονών όταν έκρυβα τα ροζ αισθηματικά μυθιστορήματα στο μαξιλάρι μου. Απαγορευμένο ανάγνωσμα για ένα κοριτσάκι δημοτικού με ζωηρή φαντασία.Τότε που το όνειρο πήρε προσανατολισμό. "Όταν μεγαλώσω θα γράφω κι εγώ για την Άρλεκιν ιστορίες αγάπης" είπα με ενθουσιασμό και περισσό θράσος λες και ήταν ό,τι πιο εύκολο να γίνει.
Και μεγάλωσα και όποιους δρόμους και αν ακολούθησα το όνειρο έμενε να σιγοκαίει μέσα μου. Και έμαθα ότι η Άρλεκιν δεν εκδίδει Έλληνες. Εκεί ήταν η μεγάλη μου απογοήτευση αλλά όχι η παραίτηση. Το όνειρο παρέμενε γι' αυτόν τον πολυπόθητο "ρόμβο" του brand της καρδιάς μου.
Η έκδοση ήρθε εντελώς τυχαία για εμένα και χωρίς να το επιδιώξω καθόλου. Από την πρώτη στιγμή ήμουν απολύτως ειλικρινής. Όταν με ρωτούσαν τι γράφεις, απαντούσα "ελληνικό Άρλεκιν". Λίγα χρόνια μετά, βλέπω εκείνο, το πρώτο ολοκληρωμένο μυθιστόρημα της εφηβείας μου που έγινε και η πρώτη μου έκδοση στην ενήλικη ζωή μου, να γίνεται η ενσάρκωση του ονείρου μου.
Από τον πόθο να δω τον "ρόμβο" της Άρλεκιν σε βιβλίο μου στην πραγμάτωση του ονείρου μου. Είμαι γραφική; Ναι είμαι. Είμαι υπερβολική; Ναι είμαι. Είμαι ροζ; Hell yeah!, να το πω και κατά τους Αμερικανούς φίλους μου. Αν είναι ροζ το χρώμα μου επειδή ανήκω στη Χαρλένικ και γράφω αισθηματική λογοτεχνία, ας είμαι ροζ. Εγώ ξέρω ότι ζω το όνειρό μου και πως το μόνο ροζ πάνω μου είναι τα γράμματα στα εξώφυλλά μου!
Κάθε φορά πρώτη φορά! Η συγκίνηση είναι πάντα τεράστια. Γιατί κάθε φορά είναι μία νέα συνειδητοποίηση κι ακόμη ένα βήμα ακόμη πιο βαθιά στο πιο μαγικό όνειρο που έγινε η πιο μαγεμένη πραγματικότητα! Ευχαριστώ!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου