Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κάθε ρομαντικό μυθιστόρημα μία προσωπική μάχη

Δεν είναι προσωπική μάχη να γράψω ένα ρομαντικό μυθιστόρημα, είναι η κάθε ιστορία η περιγραφή μίας προσωπικής μάχης. Είναι αγώνας, επιβίωση, διάσωση.

Κάθε ιστορία κρύβει άπειρο πόνο και αναρίθμητα δάκρυα. Κάθε ιστορία αποκαλύπτει τα προσωπικά μας σημάδια και τις απώλειες.

Με ρωτάνε ξανά και ξανά για το μυστικό ενός καλού ρομαντικού μυθιστορήματος και εγώ απαντώ "η ειλικρίνεια του συγγραφέα, η κατάθεση της ψυχής του". Και τελικά αντιλαμβάνομαι την απόλυτη αλήθεια: Ένα καλό ρομαντικό μυθιστόρημα έχει μία και μόνη αλήθεια. Τον πόνο. Τον πόνο που έχω βιώσει σε κάθε ίντσα της ψυχής του, τον πόνο που έχω βιώσει σε κάθε γωνία της καρδιάς μου, τον πόνο που έχει παραλύσει κάθε μόριο του κορμιού μου.



Δεν μπορείς να γράψεις για έρωτα αν δεν τον έχεις νιώσει! Αν δεν ξέρεις πώς είναι να πεταρίζει η καρδιά σου! Να χτυπά τόσο δυνατά από αδημονία για ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, ένα τηλεφώνημα, μία λέξη! Να χτυπά ξέφρενα για έναν και μόνο άνθρωπο, αυτόν που κάνει το αίμα σου να τρέχει πιο γρήγορα στις φλέβες! Αν δεν ξέρεις πώς είναι να χάνεσαι σε μια αγκαλιά! Αν δεν νιώθεις να βγαίνεις από το σώμα σου όταν γίνεσαι ένα με τον άνθρωπο της ζωής σου!

Δεν μπορείς να γράψεις για σκιές και σημάδια αν δεν έχεις χάσει ό,τι λάτρεψες! Αν δεν έχεις συντριβεί! Αν δεν έχεις γίνει κομμάτια για έναν έρωτα.  Αυτή είναι η αλήθεια! Τη στιγμή που ανεβαίνεις στα ουράνια! Τη στιγμή που διαλύεσαι! Αν μπορέσεις να καταγράψεις σε ένα μυθιστόρημα τη στιγμή που χάνεσαι στον έρωτα και τη στιγμή που ραγίζεις, τότε μόνο μπορείς να κερδίσεις την καρδιά ενός αναγνώστη. Γιατί ξέρει πως δεν λες ψέματα! Γιατί όσα χρώματα έχει ο έρωτας, όσες σκιές έχει ο πόνος, οι έννοιες είναι μοναδικές και εκεί είναι όλα κοινά! Για όλους μας! Μόνο μια γυναίκα που έχει ερωτευθεί μπορεί να νιώσει τον έρωτα που περιγράφεις! Μόνο μια γυναίκα που έχει πονέσει μπορεί να αισθανθεί τον χαμό σου. Και αν ο συγγραφέας, εγώ στην προκειμένη περίπτωση, καταφέρω να σε συνεπάρω με την ερωτική μου ιστορία ή  να σε συντρίψω με το δράμα μου, σημαίνει ότι οι ψυχές μας επικοινώνησαν, σημαίνει ότι η ψυχή μου είναι απογυμνωμένη στα μάτια και στα χέρια του αναγνώστη μου και εκείνος παραδίδει τη δική του σ' εμένα! Είμαστε κύκλος! Είμαστε μια αλυσίδα! Συγγραφέας, αναγνώστης, αλήθεια, ειλικρίνεια, εξομολόγηση, παράδοση! Η σχέση μας είναι αμφίδρομη! Σου παραδίνομαι και μου παραδίνεσαι! Και αυτό δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Ευχαριστώ που σέβεσαι την αλήθεια μου! Ευχαριστώ που αγαπάς το κομμάτι της ψυχής μου που κρατάς στα χέρια σου! Ευχαριστώ!


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...