Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Χαμένη στα σκοτάδια του κόσμου μου

Κάτι έχουν οι πανσέληνοι ή έστω η παραμονή αυτών. Κάθε φορά επηρεάζομαι τόσο έντονα. Βυθίζομαι σε ένα σκοτάδι που δεν ήξερα καν ότι κρύβω μέσα μου. Περιδινίζομαι σ' ένα χάος που εγώ έχω δημιουργήσει.

Συμβαίνουν τόσο πολλά... τόσο αντιφατικά... τόσο ακραία... Καταστάσεις, συναισθήματα, γεγονότα. Σαν χάδια ή σαν χαστούκια. Τόσες σκέψεις συσσωρεύονται μέσα μου και ξεσπούν κάθε παραμονή πανσελήνου...

Είχα πολλές συζητήσεις με πολλούς φίλους αυτές τις ημέρες και απόψε ενώνω όλες τις σκέψεις κι όλες τις λέξεις...

Ξέρετε, για εμένα προσωπικά, ως συγγραφέα αισθηματικής λογοτεχνίας είναι αναγκαίο να εκφράσω όλο το συναίσθημα και τον ρομαντισμό μου στα βιβλία μου... Κοιτάζω πίσω, σε όλα τα μαθήματα ζωής. Όλα αυτά που με διαμόρφωσαν, με έχτισαν και με οδήγησαν να γράφω αυτές τις ιστορίες αγάπης. Μετανιώνω για σημεία αλλά όχι για το σύνολο, γιατί δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα, δεν θα έγραφα όπως γράφω, ή όχι αυτά που γράφω.


Όμως, η ζωή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Υπάρχει γενναιότητα στις επιλογές, τόλμη στη συνειδητοποίηση και θάρρος στην αυτογνωσία. Άγνωστες λέξεις το πισωγύρισμα, η μεταμέλεια, ο φόβος.

Εμείς, οι συγγραφείς αισθηματικής λογοτεχνίας, εγώ προσωπικά, δεν ζούμε σε ένα ροζ σύννεφο, με έρωτα και πάθος, ανέγγιχτες από την ασχήμια του κόσμου και τη σκληρότητα των ανθρώπων. Αντιθέτως. Τα βιώσαμε στα βάθη της ύπαρξής μας και βρήκαμε καταφύγιο στις λέξεις. Βρήκα καταφύγιο στις λέξεις, τις πιο παθιασμένες, τις πιο έντονες, τις πιο ερωτικές, τις πιο αγαπησιάρικες. 



Και ναι, δεν πιστεύω στο ευτυχές τέλος στη ζωή, αλλά μας το οφείλουν τα μυθιστορήματα. Γιατί κάπου πρέπει να υπάρχει δικαίωση, κάπου πρέπει να έρθει η κάθαρση, κάπου πρέπει να υπάρξει ολοκλήρωση αυτών των χαμένων ερώτων, που εξαϋλώθηκαν στην πορεία και παρά τα μεγάλα λόγια, ξεφούσκωσαν στο πρώτο φύσημα του ανέμου.

Ο έρωτας μπορεί να γίνει θεία δύναμη αλλά μπορεί να γίνει και η μεγαλύτερη συντριβή. Επιλέγω το πάθος... Μου ταιριάζει καλύτερα. Αυτό ανάβει τη φωτιά μέσα μου! Του έρωτα με τις λέξεις και της συγγραφής. Και η ζωή συνεχίζεται... μόνο και πάντα με πάθος... 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ουτοπία του σήμερα

Έ βλεπα μια σειρά και λέει ο ήρωας: "Μάλλον συμβαίνει σε όλους να αγαπούν σε λάθος στιγμή..." Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους. Ξέρω ότι συμβαίνει. Συχνά αναρωτιέμαι για τις συγκυρίες και τον συγχρονισμό στον έρωτα. Έφτασα στο σημείο να εξηγώ τις καταστάσεις μοιρολατρικά: δεν ήταν να γίνει. Αλλά από την άλλη επαναστατώ και λέω ότι όποιος θέλει να το ζήσει θα βρει τον τρόπο, θα κάνει τον κόσμο άνω κάτω και θα φροντίσει να συμβεί, θα κάνει το λάθος σωστό, θα βρει τον τρόπο... Και μετά σκέφτομαι πόσο ουτοπικό είναι για τη σημερινή εποχή να περιμένουμε από τους συμβιβασμένους να σπάσουν προσωπικά όρια και να ομολογήσουν συναισθήματα... Αυτό που σίγουρα εύχομαι είναι να ζήσουμε όλοι την αγάπη που μας οφείλει αυτή η ζωή τη σωστή στιγμή και με τον σωστό άνθρωπο...

Το δικό του τέλος η δική μου συνέχεια

  Στην αφιέρωση του Nitya θα δείτε πως γράφω το απόφθεγμα της Emmanuelle Arsan, "Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια". Βλέπετε εντελώς τυχαία θέλησα τη χρονιά του 8, του αριθμού της αιωνιότητας, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία για έναν αιώνιο έρωτα. Να αναλύσω την έννοια του αιώνιου στον έρωτα, να σας πω πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μια στιγμή, υπάρχουν για λίγο και διαρκούν... για πάντα. Ακριβώς την ίδια αντίληψη μεταφέρει και ο Νίκος Καζαντζάκης που έλεγε πως η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό... Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά... Σε μια εποχή που ποινικοποιεί το συναίσθημα λες και είναι ελάττωμα ή παράπτωμα, συνεχώς ακούω ότι δεν χρειάζεται να μιλάω γι' αυτό, να γράφω τις σκέψεις μου, να κάνω κατάθεση ψυχής, να μοιράζομαι συναισθήματα ή κομμάτια μου. Έχω μάθει στα social media να κρατάω πολλά πράγματα για τον εαυτό...

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...