Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Χαμένη στα σκοτάδια του κόσμου μου

Κάτι έχουν οι πανσέληνοι ή έστω η παραμονή αυτών. Κάθε φορά επηρεάζομαι τόσο έντονα. Βυθίζομαι σε ένα σκοτάδι που δεν ήξερα καν ότι κρύβω μέσα μου. Περιδινίζομαι σ' ένα χάος που εγώ έχω δημιουργήσει.

Συμβαίνουν τόσο πολλά... τόσο αντιφατικά... τόσο ακραία... Καταστάσεις, συναισθήματα, γεγονότα. Σαν χάδια ή σαν χαστούκια. Τόσες σκέψεις συσσωρεύονται μέσα μου και ξεσπούν κάθε παραμονή πανσελήνου...

Είχα πολλές συζητήσεις με πολλούς φίλους αυτές τις ημέρες και απόψε ενώνω όλες τις σκέψεις κι όλες τις λέξεις...

Ξέρετε, για εμένα προσωπικά, ως συγγραφέα αισθηματικής λογοτεχνίας είναι αναγκαίο να εκφράσω όλο το συναίσθημα και τον ρομαντισμό μου στα βιβλία μου... Κοιτάζω πίσω, σε όλα τα μαθήματα ζωής. Όλα αυτά που με διαμόρφωσαν, με έχτισαν και με οδήγησαν να γράφω αυτές τις ιστορίες αγάπης. Μετανιώνω για σημεία αλλά όχι για το σύνολο, γιατί δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα, δεν θα έγραφα όπως γράφω, ή όχι αυτά που γράφω.


Όμως, η ζωή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Υπάρχει γενναιότητα στις επιλογές, τόλμη στη συνειδητοποίηση και θάρρος στην αυτογνωσία. Άγνωστες λέξεις το πισωγύρισμα, η μεταμέλεια, ο φόβος.

Εμείς, οι συγγραφείς αισθηματικής λογοτεχνίας, εγώ προσωπικά, δεν ζούμε σε ένα ροζ σύννεφο, με έρωτα και πάθος, ανέγγιχτες από την ασχήμια του κόσμου και τη σκληρότητα των ανθρώπων. Αντιθέτως. Τα βιώσαμε στα βάθη της ύπαρξής μας και βρήκαμε καταφύγιο στις λέξεις. Βρήκα καταφύγιο στις λέξεις, τις πιο παθιασμένες, τις πιο έντονες, τις πιο ερωτικές, τις πιο αγαπησιάρικες. 

Και ναι, δεν πιστεύω στο ευτυχές τέλος στη ζωή, αλλά μας το οφείλουν τα μυθιστορήματα. Γιατί κάπου πρέπει να υπάρχει δικαίωση, κάπου πρέπει να έρθει η κάθαρση, κάπου πρέπει να υπάρξει ολοκλήρωση αυτών των χαμένων ερώτων, που εξαϋλώθηκαν στην πορεία και παρά τα μεγάλα λόγια, ξεφούσκωσαν στο πρώτο φύσημα του ανέμου.

Ο έρωτας μπορεί να γίνει θεία δύναμη αλλά μπορεί να γίνει και η μεγαλύτερη συντριβή. Επιλέγω το πάθος... Μου ταιριάζει καλύτερα. Αυτό ανάβει τη φωτιά μέσα μου! Του έρωτα με τις λέξεις και της συγγραφής. Και η ζωή συνεχίζεται... μόνο και πάντα με πάθος... 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...