Δεν είμαι καθόλου, δεν ξέρω αν το λένε melancholy blues, spring blues ή όπως αλλιώς. Δεν είμαι καθόλου καλά. Κοιτάζω πίσω τη ζωή μου και ξέρω πολύ καλά ότι η τελευταία φορά που είχα έναν πολύ όμορφο Μάιο που οδηγούσε σε ένα ονειρεμένο καλοκαίρι ήταν το 1999. Και μετά άρχισε η κόλαση. Από τη στιγμή που μπαίνει ο Μάιος ξεκινά η μελαγχολία. Ένας μήνας που έχει ταυτιστεί με την άνοιξη στα καλύτερά της, ένας μήνας που προμηνύει καλοκαίρι, ένας μήνας που ξεκινούν οι πρώτες βραδιnές βόλτες, ακούγονται ομιλίες στα μπαλκόνια και στις γειτιονιές, μαζεύουμε οριστικά τα χειμωνιάτικα και ντυνόμαστε αρώματα, χρώματα και καλοκαίρι. Μυρωδιές γιασεμιού, νερατζιών, λεμονανθών διαχέονται στην ατμόσφαιρα.
 |
Κι όμως... Εδώ και 20 χρόνια τρέμω τη στιγμή που θα μπει ο Μάιος για όλα όσα με περιμένουν... ένας μήνας που έχει ταυτιστεί με σημάδια, σκιές, πόνο και απώλεια... μήνας περισυλλογής, ανασύνταξης, αποφάσεων, αυτοκαταστροφής.. εκεί που θέλω να τα τινάξω όλα στον αέρα, να εξαφανιστώ και να μην ξαναγυρίσω...
Μεγαλώνοντας σε μια φούσκα όπου όλα ήταν ρόδινα, οι άνθρωποι αγαπιούνταν πραγματικά, η δικαιοσύνη επικρατούσε στον κόσμο, η αξία αναγνωριζόταν όπως και το ήθος, η αγάπη νικούσε τα πάντα, βγήκα στον κόσμο αναζητώντας το δικό μου μερίδιο ευτυχίας...Ανόητη... Πόσο ανόητη. Και πόσο μικρή. Στο ξεκίνημα του Μαΐου του 2000 ήρθε η πρώτη μεγάλη απώλεια της ζωής μου... και από τότε σταμάτησα να θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχασα τις ισορροπίες μου, αποσυντονίστηκα, διατάραξα ό,τι υπήρχε ασφαλές και σταθερό στη ζωή μου και βούτηξα στα βαθιά. Κακές επιλογές, λάθη, αποστάσεις, απομόνωση, εσωστρέφεια, μυστικά, ψέματα, χάος... Ευτυχώς είχα τις βάσεις για να χρησιμοποιήσω σωστά την ανεξαρτησία μου και την ελευθερία μου. Μόνο ο εαυτός μου επλήγη, γιατί πίστευα πολύ στον άνθρωπο και στην αξία του, πίστευα πολύ στην αγάπη και την καλοσύνη, πίστευα πολύ στον έρωτα και το συναίσθημα... Έμεινα με την πίστη αλλά και την ελπίδα ότι δεν είναι όλοι και όλα έτσι. Πέρασα 20 χρόνια δίπλα σε πολύ κακούς φίλους, σε χείριστους συντρόφους, σε ιδιόρρυθμους συνεργάτες... ανθρώπους που σε κάθε επίπεδο ρουφούσαν την ενέργειά μου, το χαμόγελό μου, την αισιοδοξία μου, τις ικανότητές μου, την αγάπη μου.
Όλα έγιναν εμπειρίες ζωής, σημάδια, μαθήματα. Τίποτα δεν κατάφερε να με λυγίσει, τίποτα δεν μπόρεσε να με αλλοιώσει, τίποτα δεν στάθηκε δυνατό να με σταματήσει. Κουράστηκα ομως... κουράστηκα να ακούω, "δεν έχει ανάγκη αυτή", "αντέχει αυτή","είναι δυνατή αυτή". Ποτέ δεν το κατάλαβα, επειδή "αντέχει αυτή" πρέπει να δοκιμάσουμε τις αντοχές της; Πρέπει να τη χτυπάμε αλύπητα; Πρέπει να την πονάμε ακόμη περισσότερο; Ναι, κουράστηκα, και δεν ντρέπομαι να το πω... Κουράστηκα να μετράω ανθρώπους που φεύγουν, πληγές και σημάδια, στιγμές χάους και οδύνης Μισώ τον Μάιο. Γιατί δεν έχω τίποτα καλό να θυμάμαι... τίποτα.... Κάθε Μάιος που ερχόταν κι έφευγε εδώ και 20 χρόνια ήταν τόσο γεμάτος αντιφατικά συναισθήματα. Μία νέα αρχή, ένα παλιό τέλος... και πόνος ξανά από την αρχή. Να μισώ την αρχή του καλοκαιριού, να τρέμω τα καλοκαίρια. Να ανυπομονώ για το φθινόπωρο, τον χειμώνα, οι εποχές που ταιριάζουν σε όλες τις πληγωμένες ψυχές...
Μισώ τον Μάιο... και περιμένω κάποιον να με πείσει ότι πλέον δεν χρειάζεται να μισώ καμία εποχή...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου