Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Υπάρχουν άνδρες με "Α" κεφαλαίο και υπάρχουν και ανδρείκελα

 Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι...Προτιμώ να απέχω και να μην γράφω εδώ και μήνες. Μόνο παρατηρώ, ακούω, βλέπω... Και πληγώνομαι, και πονάω, και προβληματίζομαι. Αλήθεια; Τώρα αντιληφθήκατε την πατριαρχική κοινωνία με τα στερεότυπα; Τον μισογυνισμό; Τον φυλετικό ρατσισμό και διαχωρισμό που υφιστάμεθα οι γυναίκες; Τις κακοποιήσεις; Πρώτα χρειάστηκε μία Σοφία Μπεκατώρου με την τόση γενναιότητά της να μιλήσει δημόσια για τον βιασμό της! Πέσαμε από τα σύννεφα! Μίλησαν τόσες ηθοποιοί για τη σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση! Πάλι πέσαμε από τα σύννεφα! Για να μην αναφέρω τα μισογυνίστικα σχόλια που προκάλεσαν από μερίδα που ανήκει στη βαθιά συντηρητική, υποκριτική πατριαρχική ελληνική κοινωνία.



Στήθηκε το ελληνικό #MeToo. Εκφράσαμε τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μας και ησυχάσαμε. Επαναπαυτήκαμε ότι τα θεμέλια έτριξαν συθέμελα και κάτι είχε αλλάξει. Φυσικά, αλλάξαμε πλευρό και συνεχίσαμε να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Τον Μάιο η Καρολάιν έπεσε θύμα άγριας δολοφονίας από τον ίδιο της τον σύζυγο. Τότε ποινικοποιήσαμε και την ομορφιά και το επάγγελμα. Και άσχημος να ήταν ο Μπάμπης Χ, ο Μπάμπης Ψ, ο Μπάμπης Δ, δεν αποκλείει το γεγονός ότι η Καρολάιν θα μπορούσε να είχε γοητευθεί και να αποπλανηθεί. Δεν σημαίνει ότι οποιοσδήποτε ευπαρουσίαστος πιλότος είναι δολοφόνος, ούτε ότι μόνο οι όμορφοι ή μόνο οι πιλότοι δολοφονούν τις συντρόφους τους. Το τσουβάλιασμα αυτό δεν το αντιλαμβάνομαι. Η ουσία είναι μία: η Καρολάιν είναι θύμα δολοφονίας από τον σύζυγό της. Ναι, είναι γυναικοκτονία. Τέλος.


Και έρχεται άλλο ένα έγκλημα να μας ταράξει: η δολοφονία της 26χρονης Γαρυφαλλιάς από τον 30χρονο σύντροφό της στη Φολέγανδρο. Δεν υπάρχει κακιά στιγμή, ούτε στράβωσε η φάση όταν μία γυναίκα είναι νεκρή από τα χέρια του άνδρα που εμπιστευόταν. Είναι δολοφονία, είναι γυναικοκτονία. Η σχέση, λένε, είχε καυγάδες, είχε εντάσεις. Θα ακούσουμε πάλι για μία σχέση με έναν άνθρωπο χειριστικό.

Οι περισσότερες γυναίκες έχουμε υπάρξει σε μία τέτοια σχέση. Σε μία σχέση με έναν άνδρα χειριστικό, που δεν ήθελε να έχουμε προσωπικότητα, ήθελε να φοράμε μόνο ό,τι επέλεγε εκείνος, έλεγχε τις κινήσεις, τις επικοινωνίες, τις φιλίες μας, τις αναπνοές μας. Πολλές φορές ο έλεγχος ξέφευγε, πήγαινε στις προσβολές, στην υποτιμητική συμπεριφορά, στη λεκτική βία. Του έφταιγε η προσωπικότητά μας, οι ιδέες μας, οι πρωτοβουλίες μας, η ανεξαρτησία μας. Σε πιο ακραίες περιπτώσεις προχωρούσε στη σωματική βία, στην άγρια κακοποίηση. Πολλές φύγαμε, πολλές έμειναν, κάποιες δεν πρόλαβαν να φύγουν...


"Με αγαπάει, δεν μπορώ να τον αφήσω" είναι η πιο συχνή δικαιολογία. "Δεν ζει χωρίς εμένα"... "Τον αγαπώ"...  Ενοχικό σύνδρομο! Όταν είμαστε μέσα σε τοξικές σχέσεις δεν το καταλαβαίνουμε ότι είναι τοξικές ώσπου ξεπερνώνται κατά πολύ τα όρια. Αλλά το σκέφτομαι κάθε μέρα, κάθε μέρα... Ο έρωτας δεν πρέπει να πονάει, η αγάπη δεν πρέπει να πληγώνει. Όχι, γιατί όταν αγαπάς τον άλλον θέλεις το καλύτερο για εκείνον, δεν θέλεις να προκαλείς πόνο ή δάκρυα, θέλεις να είσαι η αφορμή για την ευτυχία του, το χαμόγελό του. Και όχι, δεν είναι η ρομαντική μου πλευρά που τα βλέπει έτσι. Υπάρχει μοίρασμα, υπάρχει αμοιβαιότητα, υπάρχει σεβασμός! Και ναι! Από τον σεβασμό αρχίζουν και τελειώνουν όλα! Γιατί όταν σέβεσαι τη γυναίκα, δεν τη χτυπάς ούτε με λόγια. Γιατί όταν σέβεσαι τον εαυτό σου, δεν υποτιμάς τον άλλον για να καλύψεις τις δικές σου ανασφάλειες και κόμπλεξ. Γιατί όταν σέβεσαι, μόνο τότε λέγεσαι άνθρωπος. Και όχι κτήνος. Όχι τέρας!


Άνδρες λίγοι, άνδρες που δεν τιμούν το φύλο τους, άνδρες ανδρείκελα. Αυτοί είναι ο Χ, Ψ, Δ που βρίσκουν δύναμη στερώντας την αξιοπρέπεια από ένα πλάσμα που θεωρούν πιο αδύναμο από τους ίδιους, που το θεωρούν κατώτερό τους. Υπάρχουνς ΑΝΔΡΕΣ και υπάρχουν και ανδράκια. 

Κορίτσια, μην κάνετε άνδρες το τίποτα! Και μην υποτιμάτε τον εαυτό σας για να νιώθουν κάποιοι άλλοι ισχυροί! Μην δίνετε ύπαρξη στο τίποτα. Αφήστε τους να χαθούν στο κοινωνικό περιθώριο, ξεχασμένα απομεινάρια μίας παρηκμασμένης πατριαρχίας. Ζητήστε βοήθεια, μιλήστε, απλώστε ένα χέρι. Φροντίστε την ψυχή σας και το σώμα σας! Τη δύναμή σας φοβούνται και αυτό που δεν μπορούν να φθάσουν! Και προσπαθούν να σας φέρουν στο μηδέν τους. Είστε δυνατές! Είμαστε δυνατές! Είμαστε ηρωίδες! Όχι μόνο οι γυναίκες αλλά κάθε ον που περνά από μία τέτοια κόλαση! Σε κανέναν δεν αξίζει ένας τέτοιος άνθρωπος στη ζωή του. Κανένας μόνος! Καμία μόνη! Όχι άλλες γυναικοκτονίες, όχι άλλες άνανδρες δολοφονίες επειδή "στραβωσε η φάση" ή "ήταν η κακιά η ώρα".

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...