Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Υπάρχουν άνδρες με "Α" κεφαλαίο και υπάρχουν και ανδρείκελα

 Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι...Προτιμώ να απέχω και να μην γράφω εδώ και μήνες. Μόνο παρατηρώ, ακούω, βλέπω... Και πληγώνομαι, και πονάω, και προβληματίζομαι. Αλήθεια; Τώρα αντιληφθήκατε την πατριαρχική κοινωνία με τα στερεότυπα; Τον μισογυνισμό; Τον φυλετικό ρατσισμό και διαχωρισμό που υφιστάμεθα οι γυναίκες; Τις κακοποιήσεις; Πρώτα χρειάστηκε μία Σοφία Μπεκατώρου με την τόση γενναιότητά της να μιλήσει δημόσια για τον βιασμό της! Πέσαμε από τα σύννεφα! Μίλησαν τόσες ηθοποιοί για τη σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση! Πάλι πέσαμε από τα σύννεφα! Για να μην αναφέρω τα μισογυνίστικα σχόλια που προκάλεσαν από μερίδα που ανήκει στη βαθιά συντηρητική, υποκριτική πατριαρχική ελληνική κοινωνία.



Στήθηκε το ελληνικό #MeToo. Εκφράσαμε τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μας και ησυχάσαμε. Επαναπαυτήκαμε ότι τα θεμέλια έτριξαν συθέμελα και κάτι είχε αλλάξει. Φυσικά, αλλάξαμε πλευρό και συνεχίσαμε να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Τον Μάιο η Καρολάιν έπεσε θύμα άγριας δολοφονίας από τον ίδιο της τον σύζυγο. Τότε ποινικοποιήσαμε και την ομορφιά και το επάγγελμα. Και άσχημος να ήταν ο Μπάμπης Χ, ο Μπάμπης Ψ, ο Μπάμπης Δ, δεν αποκλείει το γεγονός ότι η Καρολάιν θα μπορούσε να είχε γοητευθεί και να αποπλανηθεί. Δεν σημαίνει ότι οποιοσδήποτε ευπαρουσίαστος πιλότος είναι δολοφόνος, ούτε ότι μόνο οι όμορφοι ή μόνο οι πιλότοι δολοφονούν τις συντρόφους τους. Το τσουβάλιασμα αυτό δεν το αντιλαμβάνομαι. Η ουσία είναι μία: η Καρολάιν είναι θύμα δολοφονίας από τον σύζυγό της. Ναι, είναι γυναικοκτονία. Τέλος.


Και έρχεται άλλο ένα έγκλημα να μας ταράξει: η δολοφονία της 26χρονης Γαρυφαλλιάς από τον 30χρονο σύντροφό της στη Φολέγανδρο. Δεν υπάρχει κακιά στιγμή, ούτε στράβωσε η φάση όταν μία γυναίκα είναι νεκρή από τα χέρια του άνδρα που εμπιστευόταν. Είναι δολοφονία, είναι γυναικοκτονία. Η σχέση, λένε, είχε καυγάδες, είχε εντάσεις. Θα ακούσουμε πάλι για μία σχέση με έναν άνθρωπο χειριστικό.

Οι περισσότερες γυναίκες έχουμε υπάρξει σε μία τέτοια σχέση. Σε μία σχέση με έναν άνδρα χειριστικό, που δεν ήθελε να έχουμε προσωπικότητα, ήθελε να φοράμε μόνο ό,τι επέλεγε εκείνος, έλεγχε τις κινήσεις, τις επικοινωνίες, τις φιλίες μας, τις αναπνοές μας. Πολλές φορές ο έλεγχος ξέφευγε, πήγαινε στις προσβολές, στην υποτιμητική συμπεριφορά, στη λεκτική βία. Του έφταιγε η προσωπικότητά μας, οι ιδέες μας, οι πρωτοβουλίες μας, η ανεξαρτησία μας. Σε πιο ακραίες περιπτώσεις προχωρούσε στη σωματική βία, στην άγρια κακοποίηση. Πολλές φύγαμε, πολλές έμειναν, κάποιες δεν πρόλαβαν να φύγουν...


"Με αγαπάει, δεν μπορώ να τον αφήσω" είναι η πιο συχνή δικαιολογία. "Δεν ζει χωρίς εμένα"... "Τον αγαπώ"...  Ενοχικό σύνδρομο! Όταν είμαστε μέσα σε τοξικές σχέσεις δεν το καταλαβαίνουμε ότι είναι τοξικές ώσπου ξεπερνώνται κατά πολύ τα όρια. Αλλά το σκέφτομαι κάθε μέρα, κάθε μέρα... Ο έρωτας δεν πρέπει να πονάει, η αγάπη δεν πρέπει να πληγώνει. Όχι, γιατί όταν αγαπάς τον άλλον θέλεις το καλύτερο για εκείνον, δεν θέλεις να προκαλείς πόνο ή δάκρυα, θέλεις να είσαι η αφορμή για την ευτυχία του, το χαμόγελό του. Και όχι, δεν είναι η ρομαντική μου πλευρά που τα βλέπει έτσι. Υπάρχει μοίρασμα, υπάρχει αμοιβαιότητα, υπάρχει σεβασμός! Και ναι! Από τον σεβασμό αρχίζουν και τελειώνουν όλα! Γιατί όταν σέβεσαι τη γυναίκα, δεν τη χτυπάς ούτε με λόγια. Γιατί όταν σέβεσαι τον εαυτό σου, δεν υποτιμάς τον άλλον για να καλύψεις τις δικές σου ανασφάλειες και κόμπλεξ. Γιατί όταν σέβεσαι, μόνο τότε λέγεσαι άνθρωπος. Και όχι κτήνος. Όχι τέρας!


Άνδρες λίγοι, άνδρες που δεν τιμούν το φύλο τους, άνδρες ανδρείκελα. Αυτοί είναι ο Χ, Ψ, Δ που βρίσκουν δύναμη στερώντας την αξιοπρέπεια από ένα πλάσμα που θεωρούν πιο αδύναμο από τους ίδιους, που το θεωρούν κατώτερό τους. Υπάρχουνς ΑΝΔΡΕΣ και υπάρχουν και ανδράκια. 

Κορίτσια, μην κάνετε άνδρες το τίποτα! Και μην υποτιμάτε τον εαυτό σας για να νιώθουν κάποιοι άλλοι ισχυροί! Μην δίνετε ύπαρξη στο τίποτα. Αφήστε τους να χαθούν στο κοινωνικό περιθώριο, ξεχασμένα απομεινάρια μίας παρηκμασμένης πατριαρχίας. Ζητήστε βοήθεια, μιλήστε, απλώστε ένα χέρι. Φροντίστε την ψυχή σας και το σώμα σας! Τη δύναμή σας φοβούνται και αυτό που δεν μπορούν να φθάσουν! Και προσπαθούν να σας φέρουν στο μηδέν τους. Είστε δυνατές! Είμαστε δυνατές! Είμαστε ηρωίδες! Όχι μόνο οι γυναίκες αλλά κάθε ον που περνά από μία τέτοια κόλαση! Σε κανέναν δεν αξίζει ένας τέτοιος άνθρωπος στη ζωή του. Κανένας μόνος! Καμία μόνη! Όχι άλλες γυναικοκτονίες, όχι άλλες άνανδρες δολοφονίες επειδή "στραβωσε η φάση" ή "ήταν η κακιά η ώρα".

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...