Είναι φορές που...

Είναι φορές που δεν πιστεύεις ότι το δικό σου χαμόγελο μπορεί να προκαλεί τόσο πόνο σε άλλους.

Είναι φορές που απλώς δεν πιστεύεις ότι η δική σου χαρά για την επιτυχία σου, για την οποία τόσο πολύ και τόσο σκληρά έχεις δουλέψει θα είναι αγκάθι στη γυμνή πατούσα του οποιουδήποτε.

Είναι φορές που απλώς δεν πιστεύεις τη μικρότητα και τη μικροψυχία ανθρώπων που έχουν ωφεληθεί, αυτών που εσύ έχεις στηρίξει χωρίς δεύτερη σκέψη και με όλη την καρδιά σου.

Είναι φορές που απλώς επανέρχεσαι στην πεζή πραγματικότητα και αντιλαμβάνεσαι ότι τίποτα γύρω σου δεν μοιάζει με τον υπέροχο κόσμο που εσύ έχεις πλάσει για τον εαυτό σου. Γύρω σου έχει στηθεί ένας φράχτης με αγκάθια, εκεί που εσύ έβγαινες στον κόσμο μοιράζοντας τριαντάφυλλα.

Ο άνθρωπος μισεί ό,τι δεν μπορεί να φθάσει, αποδομεί την επιτυχία του άλλου γιατί του θυμίζει τη δική του αποτυχία, (νομίζει ότι) συνθλίβει ό,τι ανήκει στην κορυφή για να το κρατήσει στη δική του μετριότητα. Δεν αντέχει οτιδήποτε ξεχωρίζει. Απλώνει ένα δάχτυλο για να το κρίνει, χωρίς ποτέ να το γνωρίσει πραγματικά, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να το γνωρίσει.

Η απάντηση σ' αυτούς τους ανθρώπους είναι... κρίμα. Αυτοί χάνουν. Tον ευτυχισμένο άνθρωπο δεν μπορείτε να τον αγγίξετε, την επιτυχία του επίσης.