Ο στίχος ενός πολύ αγαπημένου μου τραγουδιού λέει "the world didn't stop for my broken heart". Είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και εθνικού πένθους. Αλλά ποιος είναι ικανός να κρίνει τον διπλανό του για τον τρόπο που επιθυμεί να αισθάνεται, για τον τρόπο που εκφράζεται;
Κάποιοι κατηγορούν κάποιους άλλους που πήγαν διακοπές, λες και ο Αύγουστος δεν είναι παραδοσιακά ο μήνας διακοπών. Τους κατηγορούν επειδή ανεβάζουν φωτογραφίες από τις διακοπές τους. Εδώ άλλοι το κάνουν από την καθημερινότητα τους που συνεχίζεται ολόιδια. Πρέπει να ζούμε στην ενοχή...
Στο κάτω κάτω πήραν οι άνθρωποι άδεια 10 μέρες έπειτα από εναν φριχτό χειμώνα, πρέπει να βυθιστουν στη θλίψη και την καταχνιά; Προκαλούν; Ποιον; Aυτόν που του κάηκε το σπίτι; Που ζει τη δική του προσωπική τραγωδία; Ή εκείνον που ασκεί διαρκώς κοινωνική κριτική με ένα δάχτυλο απλωμένο...και πέρα από τη συμπόνοια των social media δεν υπάρχει καμία συνέχεια!
Ο άλλος έχει σχεδιάσει εδώ και έναν χρόνο τον γάμο του ή τη βάφτιση του παιδιού του. Να μην γιορτάσει! Έχει γιορτή, γενέθλια, μια προσωπική επιτυχία... Λυπάμαι, αλλά η ζωή δεν σταματά. Είναι ένας αέναος κύκλος. Την ίδια στιγμή που σε μια γωνιά του κόσμου κλαίμε, στην αμέσως διπλανή άλλοι γελάνε. Και ο καθένας βιώνει και εκφράζει με τον τρόπο του το πένθος και τη θλίψη... Όταν ο διπλανός μας πονούσε δείξαμε την ίδια ενσυναίσθηση;Τον στηρίξαμε; Τον βοηθήσαμε; Απαλύναμε τον πόνο του; Όχι! Αλλά τώρα τον κρίνουμε. Και αναρωτιέμαι, εμείς ποιοι είμαστε να τον κρίνουμε; Ας φερομαστε οι ίδιοι όπως πιστεύουμε και ας αφήσουμε τους υπόλοιπους στην ησυχία τους. Γινόμαστε όλοι κριτές των πάντων. Αρκετά με το "φαινεσθαι"! Ας επιδιώξουμε πια το "είναι".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου