Τα όνειρα βρίσκουν τον δρόμο προς την πραγματοποίηση

Περίεργη ημέρα η σημερινή... Ακόμη έχω ένα βουητό στα αυτιά μου... Μία περίεργη αίσθηση... Ήταν μια στιγμή που την περίμενα περίπου 30 χρόνια. Την είχα ονειρευτεί. Την επιθυμούσα. Την ήθελα. Και ξαφνικά, ήρθε. Ήρθε και δεν ξέρω πώς να νιώσω, τι να σκεφτώ, τι να κάνω... Χαμογελάω και ανακαλώ... Πολλά χρόνια πριν... πολλά χρόνια πριν...

Ήταν ένα ζεστό καλοκαίρι στον θεσσαλικό κάμπο, όταν ένα μελαχρινό κοριτσάκι με τρομερή αγάπη στα βιβλία "βούτηξε" μερικά Άρλεκιν από τις μεγαλύτερες θείες της. Και μαγεύτηκε από το ταξίδι και το συναίσθημα. Μέσα σε 160 σελίδες περιγράφεται μία ιστορία αγάπης... Μία έντονη συναισθηματική ιστορία. Λέξεις αποτυπώθηκαν, εικόνες γεννήθηκαν και επιθυμίες πήραν μορφή. Έπρεπε να περάσουν πολλά καλοκαίρια και πολλά χρόνια μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα... Στο σήμερα που το όνειρο πήρε μορφή.

Όταν μου λένε υποτιμητικά "μα διαβάζεις Άρλεκιν!" τους απαντώ ότι η αγάπη μου για τα Άρλεκιν δεν με εμπόδισε από το να καταλάβω το συντακτικό του Θουκυδίδη, ούτε τη θεωρία περί αθανασίας της ψυχής του Πλάτωνα. Δεν με εμπόδισε να σπουδάσω κλασική φιλολογία και να εργάζομαι 22 χρόνια στην επιμέλεια κειμένων και στη σύνταξη ειδήσεων. Δεν με εμπόδισε από το να γίνω καλύτερος άνθρωπος διαβάζοντας και μελετώντας και σπουδάζοντας. Η ανάγνωση Άρλεκιν δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να αγγίξει το συναίσθημά μου, να μιλήσει στην καρδιά μου και να με κάνει να ονειρευτώ ότι μπορώ να γίνω και εγώ μία από αυτές ή αυτούς τους συγγραφείς που συγγράφουν υπέροχες ιστορίες αγάπης και προσφέρουν ένα ονειρικό ταξίδι στους αναγνώστες τους...

Αν για κάθε φορά που μου έλεγαν, "σιγά" ή "αυτό δεν γίνεται", εγώ τους είχα πιστέψει, δεν ξέρω πού θα βρισκόμουν σήμερα. Σίγουρα όμως δεν θα ζούσα τα όνειρά μου. Είχα από παιδί την τάση να βλέπω μπροστά και να μάχομαι σκληρά για κάθε όνειρό μου... Σήμερα, ζω κάθε στιγμή που ονειρεύτηκα, γεύομαι τους καρπούς της προσπάθειάς μου... και το σημαντικότερο, λαμβάνω όλη την αγάπη που εγώ έχω δώσει κάνοντας ακριβώς αυτό που λατρεύω... 

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη στιγμή που με την παιδική μου αθωότητα και αφέλεια είχα πει "εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω συγγραφέας και θα γράφω για την Άρλεκιν". Κάποιοι μπορεί και να γέλασαν. Αλλά φανταστείτε πώς είναι όταν  ένα όνειρο ζωής, γίνεται πραγματικότητα... Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο μεγαλειώδης στιγμή, να νιώθεις όλα τα κομμάτια σου να ενώνονται και όλες σου οι προσπάθειες να δικαιώνονται...

Το ταξίδι μου ξεκίνησε χρόνια πριν, προτού ακόμη εγώ καταλάβω τον εαυτό μου. Σήμερα κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι ότι άξιζε κάθε στιγμή αναμονής.

Το πρώτο Ελληνικό Άρλεκιν θα εκδοθεί μέσα στο καλοκαίρι εγκαινιάζοντας μία υπέροχη εποχή...Ευχαριστώ τους ανθρώπους που είχαν το όραμα και με έκαναν μέρος αυτού του υπέροχου σχεδίου τους... Το σύμπαν τελικά ακούει...Ευχαριστώ! Η ευγνωμοσύνη μου είναι απεριόριστη!